Morgunblaðið - 13.08.2010, Blaðsíða 26

26 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 13. ÁGÚST 2010


  


 



 
    
       
✝ Einar Sigurðssonfæddist í Nes-
kaupstað 18. janúar
1927. Hann lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 3. ágúst
2010.
Foreldrar hans
voru hjónin Sigurður
Hannesson, húsa-
smíðameistari í Nes-
kaupstað og síðar á
Akureyri, f. 1894, d.
1986, og Svanbjörg
Baldvinsdóttir f.
1903, d. 1986. Systur
Einars eru Hanna Sigríður f. 1935
og Jóna Kristín f. 1940.
Árið 1951 kvæntist Einar Ragn-
heiði Árnadóttur, f. 25.apríl 1930.
Foreldrar hennar voru Árni Árna-
son, kaupmaður í Reykjavík, f.
1898, d. 1969, og kona hans Guð-
rún Olga Benediktsdóttir, f. 1899,
d. 1982. Börn Einars og Ragnheið-
ar eru: 1) Guðrún Olga f. 1955,
hf í Reykjavík 1954-55 og hjá
Vatnsveitu Reykjavíkur 1956-60.
Hann var verkfræðingur hjá
Åstorps bruk AB í Svíþjóð 1960-66
og eftir heimkomu til Íslands hjá
Efrafalli sf og Fosskraft sf 1966-
70. Einar var einn af stofnendum
Ístaks hf. 1969 og starfaði hjá því
fyrirtæki 1969-76. Frá 1976 vann
Einar hjá E.Pihl & Søn AS sem yf-
irverkfræðingur, verkefnastjóri og
við gerð tilboða og verkáætlana á
Grænlandi, og í ýmsum löndum
Afríku og Asíu. Einar var einn af
stofnendum Dansk Sprængteknisk
Forening 1989 og sat í stjórn fé-
lagsins 1991-95.
Síðustu árin bjuggu Einar og
Ragnheiður á Sléttuvegi í Reykja-
vík. Lengi áttu þau heimili í
Lyngby, Danmörku, og í Åstorp,
Svíþjóð. Þau hafa dvalist um
lengri eða skemmri tíma í ýmsum
löndum, m.a. á Grænlandi og í
Tansaníu.
Einar verður jarðsunginn frá
Dómkirkjunni í Reykjavík í dag,
13. ágúst 2010, og hefst athöfnin
kl. 15.
Meira: minningar@mbl.is
maki Steingrímur
Jónsson. Börn: Ragn-
heiður f. 1978 og
Árni f. 1981. Börn
Ragnheiðar S. og Jo-
nasar Brunner:
Hannes Ísar f. 2006
og Einar Nils f. 2009.
2) Sigurður Ein-
arsson f. 1957, maki
Valgerður Margrét
Magnúsdóttir. Börn:
Einar Benedikt f.
1982 og Magnús
Benedikt f. 1989. 3)
Ragnheiður Svan-
björg f. 1961, maki Gunnar Jóns-
son. Barn Ragnheiðar: Andreas
Jan f. 1991.
Einar lauk stúdentsprófi frá
Menntaskólanum á Akureyri 1947
og fyrrihlutaprófi í verkfræði frá
Háskóla Íslands 1952. Prófi í
byggingarverkfræði frá NTH í
Þrándheimi, Noregi, lauk hann
1954. Hann starfaði hjá Mannvirki
Í dag kveð ég föður minn elsku-
legan í hinsta sinn.
Hann var einstakur maður, fróð-
ur, minnugur og fullur af lífsvilja
til hins síðasta. Af áhuga fylgdist
hann með gangi heimsmála og
þjóðmála og því sem var að gerast
í fjölskyldunni. Hann las mikið,
horfði á íslenskar og erlendar
sjónvarpsstöðvar og notaði verald-
arvefinn til að viða að sér fróðleik
og fylgjast sem best með og víkka
sjóndeildarhringinn. Á þennan
hátt gat pabbi „setið kyrr á sama
stað og samt verið að ferðast.“
Pabbi var sá sem ég leitaði til ef
mig vantaði svör við einhverju og
fram á síðasta dag gat ég sótt
fróðleik til hans. Viðkvæðið hefur
alltaf verið: „Ég spyr bara pabba,
pabbi veit þetta“ Hann pabbi var
mikilvæg persóna í mínu lífi og
ekki síður í lífi Andreasar, sonar
míns, sem var mikill afastrákur og
hafa þeir átt margar góðar og
ógleymanlegar stundir saman.
Pabbi var víðförull og víðsýnn.
Hann ferðaðist vítt og breitt um
heiminn á vegum vinnu sinnar og
oftar en ekki var mamma með
honum í för. Þau dvöldu langtím-
um saman erlendis en alltaf bar
pabbi landið sitt í hjarta sér og
þegar kom að því að taka ákvörð-
un um hvar dvelja ætti síðustu
æviárin var sjálfgefið að enda
ferðalagið þar sem það byrjaði –
heima á Íslandi.
Þegar ég horfi á eftir pabba er
mér efst í huga þakklæti.
Ég ætla að fagna lífshlaupi hans
og gleðjast yfir samfylgdinni.
Hvíl í friði, elsku pabbi minn.
Takk fyrir allt.
Þó þú langförull legðir
sérhvert land undir fót,
bera hugur og hjarta
samt þíns heimalands mót,
frænka eldfjalls og íshafs!
sifji árfoss og hvers!
dóttir langholts og lyngmós!
sonur landvers og skers!
Yfir heim eða himin
hvort sem hugar þín önd,
skreyta fossar og fjallshlíð
öll þín framtíðar lönd!
Fjarst í eilífðar útsæ
vakir eylendan þín:
Nóttlaus voraldar veröld
þar sem víðsýnið skín.
Það er óskaland íslenskt,
sem að yfir þú býr –
aðeins blómgróin björgin,
sérhver baldjökull hlýr,
frænka eldfjalls og íshafs!
sifji árfoss og hvers!
dóttir langholts og lyngmós!
sonur landvers og skers!
(Stephan G. Stephansson.)
Þín dóttir,
Ragnheiður (Nikký.)
Margar góðar minningar um
hann elsku afa minn koma upp í
hugann sem og þakklæti fyrir að
hafa fengið að kynnast honum
svona vel – bæði sem barn og full-
orðin.
Þegar ég var að vaxa úr grasi í
Suður-Svíþjóð var gott að eiga afa
Einar og ömmu Rönku í Dan-
mörku hinum megin við Eyrar-
sund. Ég var alltaf velkomin til
þeirra og þangað var líka alltaf
gott að koma. Oft var farið í
göngutúra – kvöldgöngu eða
morgungöngu – út í skóg og niður
að ánni. Á leiðinni var stoppað á
ymsum stöðum – við „afastein“,
þar sem afi settist til að hvíla sig,
og við „apatréð“, sem barnabörnin
klifruðu í.
Þegar ég var komin í háskóla
var líka jafn gott að fara til afa og
ömmu. Stundum tók ég með mér
verkefni og ritgerðir, og stoppaði
lengi. Ekki varð þó alltaf mikið úr
verki, því um margt að spjalla og
gott að umgangast í huggulegheit-
um.
Ég er líka þakklát því að synir
mínir skulu hafa kynnst langafa
sínum. Hannes, fjögurra ára, hitti
langafa sinn á Íslandi fyrst fimm
mánaða gamall og átti þá og síðar
góðar stundir með honum. Jafnvel
þó Atlantshafið hafi verið á milli,
töluðu þeir saman og sungu, bæði
í síma og á skype. Núna í sumar
hittu Hannes og Einar, tíu mán-
aða, langafa sinn oft þegar við
vorum á Íslandi í sex vikur. Þá var
mikið spjallað og bullað saman.
Afi fylgdist alltaf vel með því
sem var að gerast í kringum
hann. Ekki bara stórviðburðum á
heimsmælikvarða, heldur var það
hann sem benti okkur á margra
klukkutíma seinkun á fluginu
okkar og hvar við gætum fundið
dyngju álftanna á Seltjarnarnesi.
Hann benti okkur á ýmsa
skemmtilega staði, sem við fjöl-
skyldan skoðuðum í fríinu okkar.
Núna þegar hann Hannes minn
fær að gista hjá ömmu sinni og
afa, og hringir í mig nývaknaður
og spyr hvort hann megi gista
aðra nótt, gleðst ég yfir því að
hann hafi það svona gott hjá
þeim. Ég óska þess að hann eigi
eftir að hafa það jafn gott hjá
ömmu sinni og afa, og ég hafði
það alltaf hjá afa Einari og ömmu
Rönku.
Ragnheiður Steingrímsdóttir.
Kynni okkar Einars hófust í
Háskólanum þegar báðir settust í
verkfræðideild. Þó að við værum
hvor í sinni grein kynntumst við
vel og sú vinátta sem þarna
myndaðist entist alla ævi þó að
oft væri langt á milli funda. Einar
við störf erlendis út um allann
heim, en ég heima á Íslandi. En
svo skárust leiðir þegar Búrfells-
virkjun var í byggingu. Þar unn-
um við saman og vorum með fjöl-
skyldurnar á vinnusvæðinu á
sumrin allavega í tvö eða þrjú ár,
sem öll voru hvert öðru áhuga-
verðara. Síðar lágu leiðir aftur
saman þegar verið var að byggja
Mjólkárvirkjun þar sem Einar
var við störf á byggingartíma en
mitt fyrirtæki hafði séð um út-
boðsgögn.
Síðan hefur vinátta og sam-
gangur verið nokkur þó leiðir
skildi að nýju vegna starfa Ein-
ars erlendis. Einar var góður fag-
maður og eftirsóttur. Hann leyfði
sér að skoða verkefni og vanda-
mál frá fleiri en einni hlið, því var
alltaf gaman að hittast og bera
saman bækur, heyra um ný verk-
efni og hvernig tekist var á við
þau.
Einar var líka hvers manns
hugljúfi þar sem fólk kom saman,
skemmtilegur og kom fólki oft á
óvart. Það var einnig gaman
hvernig hann ræddi við krakkana
á þeirra máli og út frá þeirra
hugarheimi og átti athygli þeirra
óskoraða, mikill hlátur og kátína
voru ávallt fylgifiskar þessa og
atburða minnst lengi eins og kál-
fapúðursins.
Við hjónin munum alltaf minn-
ast Einars vegna hans fagþekk-
ingar og léttu lundar og hæfileik-
ans til að lifa í núinu, ekki að
vera að bíða eftir einhverju, held-
ur njóta þess sem var.
Í langvinnum og erfiðum veik-
indum sýndi Einar festu og jafn-
aðargeð, þar sem aðstæður og
uppákomur hjá öðrum voru settar
framar hans erfiðleikum.
Á skilnaðarstundu þökkum við
hjónin góðar og bjartar minning-
ar um góðan dreng og vottum
Rönku og börnunum innilega
samúð vegna fráfalls Einars.
Ólöf Elín Davíðsdóttir
Egill Skúli Ingibergsson.
Kynni mín af Einari Sigurðs-
syni hófust, er við störfuðum báð-
ir að byggingu Búrfellsvirkjunar
árin 1966 til 1970. Þetta verkefni
varð eftirminnilegt af mörgum
sökum. Þarna var gert í óbyggð-
um langstærsta vatnsorkuver,
sem risið hafði þá á Íslandi.
Fjöldi starfsmanna var hátt í
1.000, þegar mest var og voru
þeir af margvíslegu þjóðerni.
Einar bjó að góðri reynslu og
hafði áður starfað hjá ýmsum að-
ilum, bæði á Íslandi og í Svíþjóð.
Eftir að Búrfellsvirkjun var
lokið unnum við Einar um langt
skeið hjá Ístaki, verktakafyrir-
tæki, við mörg og fjölbreytt verk-
efni.
Einar var einstaklega hæfur og
hugmyndaríkur verkfræðingur og
sjaldan var komið að tómum kof-
unum, þegar til hans var leitað.
Einar naut sín vel, þegar þurfti
að skipuleggja og gera tilboð í
stærri verkframkvæmdir.
Almennt má segja að tilboð í
verk felist í því að „búa til líkan
af“ verkinu fyrirfram og eftir því
sem þetta líkan er vandaðra,
þeim mun meiri líkur eru á því að
framkvæmd heppnist vel. Þau
voru ekki fá tilboðin, sem Einar
reiknaði. Fyrr á árum, þegar
tölvutækni var skemmra á veg
komin, þurfti stundum að leggja
nótt við dag til þess að skila til-
boðum á réttum tíma. Þegar
þannig stóð á, dró Einar hvergi
af sér. Fór það orð af Einari að
hann gerði aldrei villu í útreikn-
ingum sínum.
Í góðra vina hópi var Einar
jafnan hrókur alls fagnaðar.
Hann átti það til að vera svolítill
grallaraspói, þegar gott tækifæri
gafst.
Ég man ekki eftir Einari öðru
vísi en kátum og glöðum og
breyttist það ekki, jafnvel þó lík-
amlegri heilsu hrakaði hin allra
síðustu ár.
Ég er þakklátur fyrir að hafa
átt Einar Sigurðsson að sam-
ferðamanni.
Ragnheiði og fjölskyldunni
sendi ég samúðarkveðjur.
Jónas Frímannsson.
Hjá mér dregur það langan
slóða minninga og eftirsjár að
vita Einar Sigurðsson genginn
fyrir ætternisstapa því að fáir
voru jafnlifandi og hann meðan
hann lifði og starfaði og heilsan
leyfði.
Leiðir okkar Einars lágu fyrst
saman, svo að úr yrði leik-
bræðralag og vinátta, þegar við
settumst í 1. bekk Nesskóla í
Norðfirði ásamt hópi jafnaldra
beggja kynja af þeirri gerð að
skólanum var sómi að hverjum
þeirra. Stúlkurnar voru hver
annarri fallegri og slík höfuð-
prýði kvenna og húsfreyjuefna
þegar þar að kom, að þær voru
eftirsóttar af biðlum vítt og
breitt um landið. Drengstaular
þessa bekkjar gáfu stúlkunum
ekkert eftir um góðar framtíð-
arvonir. Sex vetur fluttist meg-
inhópurinn bekk úr bekk þar til
skólavist lauk með svonefndu
fullnaðarprófi og fermingu í of-
análag. Ég gleymi því ekki hvað
þetta var samstæður, heilbrigður
og glaðvær hópur.
Auðvitað tíndist eitthvað úr
hópnum á þessari löngu leið, þar
á meðal Einar Sigurðsson. Eftir
að hafa verið með okkur þrjá
barnaskólavetur á Norðfirði
fluttist hann með foreldrum sín-
um til Akureyrar og átti ekki aft-
urkvæmt austur. Hans var mjög
saknað því að um margt setti
hann sérstakan svip á bekkinn
fyrir skemmtilegheit, félagslyndi
og ágætan námsárangur.
Svo kom að því að ég lagði leið
mína norður á Akureyri og þar
urðum við Einar skólabræður um
fimm ára skeið og lukum stúd-
entsprófi sama ár 1947. Í
menntaskóla var hann hvers
manns hugljúfi. Hann lærði síðan
verkfræði og vann alla starfsævi
sína á því sviði innanlands og ut-
an.
Ekki fer hjá því að ég á marg-
ar góðar minningar um Einar
Sigurðsson. Eina slíka væri mér
kært að rifja upp á útfarardegi
hans. Við bjuggum á stúdenta-
görðunum veturinn 1947-48.
Kvöld nokkurt biður Einar mig
að ganga með sér vestur í bæ,
stuttan spöl, hann eigi þangað er-
indi. Ég var til í það. Óþarft er
að orðlengja að Einar stefndi að
ákveðnu húsi í Vesturbænum,
stansaði þar stundarkorn, skim-
aði um gluggana eins og and-
aktugur og beindi að mér þeim
orðum að í þessu húsi byggi fal-
legasta stúlkan í Reykjavík og
ætti að verða konan sín. Það
gekk auðvitað eftir.
Samstúdentar Einars, „MA
47“, sakna vinar í stað og flytja
eftirlifandi eiginkonu hans,
Ragnheiði Árnadóttur, börnum
þeirra og öðrum ástvinum hug-
heila samúðarkveðju.
Ingvar Gíslason.
Einar Sigurðsson
Það var snemma á
áttunda áratugnum að
ég hitti Jakob Smára
– einu sinni sem oftar
– á götuhorni í Aix-
en-Provence, lítilli
borg í S-Frakklandi
þar sem við báðir vorum við nám.
Það vantaði aðra spöngina á gler-
augun; ég man ekki alveg hvort
skórnir voru hvor af sínu taginu –
en hitt man ég alveg fyrir víst að
hann hafði rimpað saman hjólið sitt
með snærisspotta. Hárið var kol-
svart – og hann hló. Hann hló nátt-
úrlega að mér og hann hló að sjálf-
um sér – og tilverunni allri. Hann
hló.
Af hverju vantaði aðra spöngina
á gleraugun hans? Af hverju hafði
hann rimpað hjólið sitt saman?
Vegna þess að hann hafði ekki
tíma. Hann Jakob Smári hafði í
rauninni aldrei tíma til að sinna
þessa heims vandamálum. Í þeim
skilningi var hann dæmigerður pró-
fessor, viðutan og lifði í rauninni í
tveim heimum: Annars vegar lifði
hann þessa heims lífi – svona með
Jakob Smári
✝ Jakob Smárifæddist 11. janúar
1950. Hann lést 19.
júlí 2010.
Útför Jakobs fór
fram frá Neskirkju í
Reykjavík 28. júlí
2010.
hálfum huga – en hins
vegar lifði hann og
hrærðist í heimi bók-
anna, enda var hann
alæta á bækur. Þess
vegna var það líka svo
að maðurinn brann
bókstaflega í báða
enda – hann lifði á
tvöföldum hraða sam-
anborið við venjuleg-
ar manneskjur.
Jakob Smári var
yfirburðamaður – og
auðvitað vissi hann af
því sjálfur. Hann var
hins vegar alveg laus við allan
hroka; auðmjúkari mann var ekki
auðvelt að finna. Og ekki var hægt
að finna fordómalausari mann. Og
einmitt vegna þess hvað hann var
fordómalaus, þess vegna hafði hann
oft aðra sýn á lífið og tilveruna en
við hin sem ánetjuð vorum vana-
hugsuninni. Og hann átti það til að
ögra manni – og hafði gaman af –
með því að tefla fram viðhorfum
sem hann vissi að ýta mundi við
fordómunum í manni.
Það er ekki svo ýkja langt síðan
að ég hitti Jakob Smára á götu-
horni hér í bæ. Við ræddum um
daginn og veginn – eins og gengur.
Það var alltaf gaman að hitta Jakob
Smára. Hárið var skjannahvítt – og
hann hló. Mér þótti vænt um þenn-
an mann.
Þór Rögnvaldsson.