Morgunblaðið - 13.08.2010, Blaðsíða 28

28 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 13. ÁGÚST 2010
✝ Ragnheiður Guð-bjartsdóttir var
fædd á Hjarðarfelli í
Miklaholtshreppi 15.
febrúar 1919. Hún lést
á Sjúkrahúsi Akra-
ness 7. ágúst 2010.
Foreldrar hennar
voru Guðbjartur
Kristjánsson bóndi og
Guðbranda Þorbjörg
Guðbrandsdóttir.
Systkini Ragnheiðar
eru Alexander, bóndi
og kennari á Stakk-
hamri, Guðbrandur,
vigtarmaður í Ólafsvík, Kristján,
bóndi í Hólkoti og síðar skrif-
stofumaður á Akranesi, Sigríður
Elín, húsmóðir í Reykjavík, Þorkell
Ágúst, trésmiður á Hjarðarfelli og
Hveragerði, Gunnar, bóndi á
Hjarðarfelli og form. Stétt-
arsambands bænda, Guðbjörg,
húsmóðir í Reykjavík. Þau eru öll
smið og útfararstjóra. Hans börn
eru Sigrún Ingibjörg, m. séra
Hreinn Hjartarson (látinn), börn
Steinunn, Jóhanna, Hjörtur og Hall-
dór Benjamín. Sigurbjörg, m. Hall-
grímur Árnason, börn Halldór
Benjamín, Harpa, Steinunn og Árni
Þór. Ingimar, k. Sigríður Pálína.
Guðbjörg, m. Yngvi Hagalínsson,
börn Guðbjargar eru Eyrún, Sæ-
mundur og Guðrún.
Ragnheiður var húsmóðir á Búð-
um í Staðarsveit til ársins 1944 og
Hvammi í Miklaholtshreppi til árs-
ins 1960 en flutti þá til Akraness og
hóf störf hjá Pósti og síma og síðar
við verslunarstörf. Árið 1971 hóf
hún störf sem kirkjuvörður og með-
hjálpari við Akraneskirkju og starf-
aði við það nær óslitið til 1992. Einn-
ig var hún í mörg ár í kirkjukór
kirkjunnar og sóknarnefnd og for-
maður hennar í nokkur ár. Starfaði
í Oddfellow-stúkunni Ásgerði frá
1968 til dauðadags. Meðan hún bjó í
Hvammi var hún mjög virk í fé-
lagstörfum, svo sem í kvenfélaginu
og leikfélagi sveitarinnar ásamt
manni sínum Hjálmi.
Útför Ragnheiðar fer fram frá
Akraneskirkju í dag, föstudaginn
13. ágúst 2010, og hefst kl. 14.
látin nema Guðbjörg.
Ragnheiður giftist
4. september 1937
Hjálmi Zophoníasi
Hjálmssyni bónda, f.
26. júlí 1912, d. 19.
mars 1958. Börn
Ragnheiðar og Hjálms
eru Gunnar, f. 31. des-
ember 1939, d. 4.
ágúst 1958, Hulda, f.
15. febrúar 1942, m.
Freyr Jóhannesson,
börn Drífa og Sindri.
Hjálmur Geir, f. 18.
júní 1949, k. Margrét
Jónsdóttir, börn, Andrea Sigrún,
Gunnur og Hjálmur Dór. Ásgerður,
f. 21. sept. 1952,fyrri maður hennar
Sigurður Þorsteinsson, börn Ragn-
heiður, Hjálmur Þorsteinn, Valdís
og Bjargey Halla, seinni maður
hennar er Reynir Theódórsson.
Ragnheiður giftist 4. apríl 1964
Halldóri Benjamín Jörgenssyni,
Ragnheiður Guðbjartsdóttir, sem
nú hefir kvatt þennan heim, var með-
al þeirra fyrstu einstaklinga sem ég
kynntist þegar ég kom til þjónustu í
Garðaprestakalli á Akranesi um ára-
mót 1974-1975. Hún hafði verið ráðin
umsjónarmaður kirkjunnar 1971 og
því starfi gegndi hún með sína reisn
og kærleika til ársloka 1986. Frá 1977
gegndi hún einnig meðhjálparastarf-
inu. Hún var kjörin í sóknarnefnd
1976 og 1979 settist hún í formanns-
sætið. Öllum störfum sínum við kirkj-
una okkar gegndi hún af brennandi
áhuga og kærleika til þess hlutverks,
sem kirkjan gegndi í vitund hennar,
heilagur staður, af Guði blessaður og
vígður. Margir ókunnugir, sem í
kirkjuna komu, höfðu orð á því að
óvíða væri fegurra Guðs hús að finna
hér á landi.
Fyrst eftir að Ragnheiður fluttist á
Akranes gerðist hún félagi í kirkju-
kórnum og söng þar um árabil. Eftir
að við hófum reglulegt barnastarf í
kirkjunni sá hún fyrstu árin um tón-
listina og lék á orgelið. Þar sem ann-
ars staðar var starf hennar blessun-
arríkt. Hún var alltaf reiðubúin að
leggja sig fram til þess að svo vel væri
úr málum kirkjunnar leyst sem
framast var kostur á.
En Ragnheiður var ekki ein í um-
hyggju sinni fyrir Akraneskirkju.
Eiginmaður hennar, Halldór Jörg-
ensson, stóð eins og klettur við hlið
hennar á meðan hann lifði. Það var
umfram allt fyrir verk þeirra hjóna,
að hið glæsilega safnaðarheimili
„Vinaminni“ leit dagsins ljós og var
vígt á 90 ára afmæli kirkunnar árið
1986. Halldór hafði umsjón með verk-
inu og það var síst of djúpt tekið í ár-
inni, þegar Ragnheiður sagði: „Öll
umsjón hans einkenndist af hagsýni,
brennandi áhuga og einlægum kær-
leika til kirkjunnar.“ Sá dagur,
vígsludagurinn, varð Ragnheiði svo
sannarlega „helgaður af himinsins
náð.“
Ragnheiður Guðbjartsdóttir var
falleg kona, viljasterk, hjartahlý,
hjálpfús og góð. Hún var sannur vin-
ur vina sinna, vildi öllum gott gera og
hvers manns vanda leysa. Hún var
þeirrar gerðar að í návist hennar leið
öllum vel. Það mátti vel um hana og
þau hjónin segja: „Þar sem góðir
menn fara, þar eru Guðs vegir.“
Síðustu árin átti Ragnheiður mín
blessuð við mikla vanheilsu að stríða.
En hún fól sig Guði sem hafði leitt
hana og blessað á langri ævileið. Hinn
7. þ.m. lagði hún upp í sína hinstu
ferð.
Persónulega og fyrir hönd kirkj-
unnar minnar flyt ég hinum trúa og
sívökula þjóni hennar hjartans þökk
fyrir liðnu stundirnar og bið börnum
hennar og ástvinum öllum blessunar
Guðs.
Björn Jónsson.
Við fráfall Ragnheiðar Guðbjarts-
dóttur fyllist hugur okkar systkin-
anna frá Sólbakka bæði söknuði og
trega. En jafnframt erum við þakklát
fyrir ljúfar og góðar minningar um
merka konu sem reyndist okkur öll-
um afar vel.
Við kynntumst Ragnheiði árið 1964
þegar hún og faðir okkar, Halldór
Jörgensson, gengu í hjónaband en þá
höfðu þau bæði misst fyrri maka sína.
Frá fyrstu stundu var augljóst að þar
var stórt gæfuspor stigið. Samskipti
þeirra einkenndust af ástúð og virð-
ingu sem heimilisbragurinn á Sól-
bakka endurspeglaði. Hjónin bættu
hvort annað upp, hann rólegur, yfir-
vegaður og kíminn en hún atorkusöm,
áköf og tilfinningarík.
Þrátt fyrir að þau væru ólík á ýms-
an hátt voru þau samhent, þau lögðu
bæði rækt við gömul gildi og höfðu
svipuð áhugamál. Söngur, tónlist,
áhugi á fólki, ferðalögum, landinu og
þjóðmálum var meðal þess sem þau
áttu sameiginlegt auk þess að hafa
einlægan áhuga á börnum sínum,
barnabörnum og fjölskyldunni allri.
Ragnheiður og faðir okkar áttu 24 góð
ár saman, hún var honum kærleiks-
ríkur lífsförunautur og ómetanlegur
styrkur í veikindum hans síðustu árin
sem hann lifði.
Ragnheiður var glæsileg kona, fríð
og nett og bar sig vel. Hún var kvik og
létt á fæti, lagði metnað sinn í að vera
vel til fara og hélt reisn sinni nánast
til síðasta dags. Hún var einstaklega
smekkvís kona, dugleg í öllum verk-
um sínum og myndarleg húsmóðir.
Heimilið var fallegt og þar skipuðu
bækur, tónlist og frjóar samræður
stóran sess. Þar var einnig mikill
gestagangur og þangað voru allir
boðnir velkomnir bæði ungir og aldn-
ir. Ragnheiður tók gestum sínum
opnum örmum og veitti af mikilli
rausn. Ógleymanlegar verða mót-
tökur hennar þar sem fagurlega dúk-
uð borð svignuðu ávallt undan ljúf-
fengum veitingum.
Ragnheiður var bæði greind og
hæfileikarík. Hún naut ekki langrar
skólagöngu frekar en flestar konur af
hennar kynslóð en var vel menntuð í
besta skilningi þess orðs. Hún var alin
upp á miklu menningarheimili, var vel
lesin og vel að sér. Hún fylgdist lengi
náið með þjóðmálum, hafði sterkar
skoðanir á mönnum og málefnum og
tjáði þær umbúðalaust. Hún var á
margan hátt frjálslynd í skoðunum,
var bæði jafnréttissinnuð og umburð-
arlynd gagnvart fjölbreytileika
mannlífsins. Ragnheiður hafði áhuga
á menningu og listum, naut þess að
fara í leikhús og á aðrar listsýningar
en ekki síst að hlusta á klassíska tón-
list enda hafði hún ágæta hæfileika á
því sviði og söng lengi í kór.
Í nær hálfa öld hafa leiðir okkar og
Ragnheiðar legið saman. Frá fyrstu
stundu tók hún okkar stóru fjölskyldu
sem sinni eigin, gaf okkur af örlæti
allt sem hún mátti og tók þátt í gleði
okkar og sorgum af heilum hug.
Nú að leiðarlokum þökkum við
systkinin af einlægni alla þá tryggð
og umhyggju sem Ragnheiður sýndi
okkur og fjölskyldum okkar alla tíð.
Við sendum börnum hennar og öðr-
um ástvinum okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur og biðjum Guð að styðja
þá og styrkja.
Blessuð sé minning Ragnheiðar
Guðbjartsdóttur.
Sigrún Ingibjörg, Sigurbjörg,
Ingimar og Guðbjörg.
Elsku amma,
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Guð geymi þig, fallega amma mín,
þín verður ávallt sárt saknað.
Þín
Bjargey Halla.
Fyrstu minningar mínar um elsku-
lega ömmu mína Ragnheiði eru frá
Sólbakka á Akranesi, en hún bjó með
Halldóri afa mínum í 24 ár eða þar til
hann andaðist 1988. Alltaf var til-
hlökkunarefni að koma á Sólbakkann.
Fagnandi var tekið á móti okkur,
amma með opinn faðminn og tilbúin
að knúsa hressilega – og þegar inn
var komið beið veisluborð þakið
heimagerðum veitingum. Fallegt út-
sýnið blasti við úr eldhúsglugganum –
himinblátt hafið með skip sín sem
lögðu að bryggju, en Ragnheiður unni
sjónum og var svo lánsöm að búa við
hafið eftir að hún flutti frá Sólbakka á
fallega heimili sitt á Höfðagrund.
Mér er í fersku minni þegar amma
leyfði okkur tvíburasystrum að máta
háhæluðu skóna sína og ganga í þeim
úti á stétt. Við höfum verið á sjöunda
ári. Við völdum gjarnan skó með stál-
hælum og skældust alsælar á þeim
fram og til baka á stéttinni fyrir fram-
an húsið með tilheyrandi smellum. En
það var einmitt toppurinn og miklu
skemmtilegra en að ganga á stofu-
teppinu inni. Ég man að amma Ragn-
heiður hló að þessum tilþrifum og
hafði ekki miklar áhyggjur af því að
við skemmdum skóna.
Stundum fengum við að fara í kjall-
arann – en hann var spennandi æv-
intýraheimur fyrir smástelpur. Þar
var geymsla og búr, en matur var
verkaður í kjallaranum. Framandi
lykt lagði að vitunum og var því for-
vitnilegt að kíkja í trétunnurnar sem
geymdu slátur, síld eða saltað hrossa-
kjöt. Einnig var fróðlegt að skoða öll
verkfærin á verkstæðinu hans afa
sem lyktaði vel af spónum. Þá var
auðveldlega hægt að gleyma sér við
að rannsaka gamalt dót frá búinu á
kjallaragólfinu.
Ragnheiður var fögur kona, fíngerð
og smávaxin, afar smekkleg í klæða-
burði og sérstaklega vel til höfð. Í
rauninni stórglæsileg. Röskleiki og
lipurð einkenndu fas hennar og jafn-
an var stutt í kímnina. Hún var mynd-
arleg húsmóðir, búkona mikil og ein-
staklega snyrtileg. Þá var hún
ákaflega hlýleg með fallegt viðmót.
Hún minntist gjarnan æsku sinnar og
sagði sögur af fólkinu sínu sem hún
unni svo mjög og ljóst er að hún naut
ástríkis foreldra sinna og systkina.
Ég þakka elskulegri ömmu minni
samfylgdina og allar ljúfu stundirnar.
Þá er ég þakklát henni fyrir að hafa
leitt mig upp að altari er ég gekk í
hjónaband fyrir tæpum 20 árum. Við
hjónin heimsóttum Ragnheiði fyrir
stuttu í einstakri sumarblíðu en þá
var lífskraftur hennar tekinn að
þverra. Það stirndi á sjóinn og Skag-
inn skartaði sínu fegursta – og gott
var að kyrra hugann og njóta stund-
arinnar með ömmu.
Fallegar minningar um elsku
Ragnheiði ömmu munu fylgja mér
alla tíð. Guð blessi hana og varðveiti.
Steinunn Hreinsdóttir.
Þegar ég flutti utan til náms kvaddi
ég þig, elsku amma, í hinsta sinn vit-
andi það að ég myndi ekki hitta þig
aftur og þú þakkaðir mér fyrir allt
sem við höfðum brallað saman og
sagðir að einhvern tíma þyrftu leiðir
að skilja. Þegar ég kvaddi þig, fyrir
sléttu ári, kvaddi ég ekki bara ynd-
islega og góða manneskju heldur
kvaddi ég líka ömmu sem hefur
reynst mér svo vel. Ég man enn eftir
því þegar þú sóttir mig á leikskólann í
gamla daga og leyfðir mér að leika hjá
þér niðri á Sólbakka, leika mér í fót-
bolta í eldhúsinu með doppótta bolt-
ann, dunda með mæliskeiðarnar og
hveitið, fikta í smíðakompunni hans
Halldórs eða þykjast vera heimsins
besti prjónari á prjónavélina þína. Ég
geymi í hjarta mínu minningar um
ótrúlegan dugnaðarfork sem bjó til
heimsins besta slátur, heimsins bestu
kæfu og magnaða rabarbarasultu. Ég
er svo ótrúlega lánsamur að hafa alist
upp við þann lúxus að fá reglulega
lifrarpylsuna hennar ömmu og ekki
síður lánsamur að hafa upplifað það
að búa til slátrið með þér, því kem ég
aldrei til með að gleyma.
Fyrir allar þessar minningar þakka
ég þér, elsku amma, vitandi það að þú
komir til með að vaka yfir mér og
mínum. Það er gott að vita til þess að
þú verður nærri okkur með fólkinu
sem þú elskar.
Hjálmur Dór.
Það er stúlkum mikilvægt að eiga
sér fyrirmyndir í sterkum konum
ekki síst í sinni nánustu fjölskyldu.
Ég tel mig hafa verið afar heppna því
ég átti eina slíka í ömmu Heiðu.
Amma var góð fyrirmynd. Hún var
greind, fylgin sér, vel að sér í mál-
efnum líðandi stundar, afar virk í fé-
lagsstörfum og svo var hún ramm-
pólitísk. Þær hafa verið ljúfar
stundirnar sem við höfum átt í gegn-
um tíðina.
Sem stelpu þótti mér alltaf jafn
gott að koma á Sólbakka til ömmu
Heiðu og afa Halldórs, sitja á bekkn-
um góða í eldhúsinu, hlusta á rás eitt
og taka þátt í spjalli þeirra eða bara
hlusta á það sem fram fór. Sem konu
þótti mér ekki síðra að koma til ömmu
og eftir að ég flutti frá Akranesi hefur
alltaf verið fastur liður að koma við
hjá ömmu Heiðu þegar ég átti leið um
heimaslóðir. Það var alltaf jafnvel
tekið á móti mér og mínum og mörg
mál rædd í þaula og hlegið vel milli
þess sem málefni líðandi stundar voru
krufin. Sá viskubrunnur og í raun hin
munnlega geymd sem býr í fólki af
kynslóð ömmu er ómetanlegur. Alltaf
hefur mér þótt jafn áhugavert og
gaman að bergja á brunni viskunnar
sem amma geymdi í reynsluheimi sín-
um og minningum og hún var óþeyt-
andi að miðla til okkar sem yngri vor-
um.
Ég hef meðal annars tekið ömmu
til fyrirmyndar í því að taka virkan
þátt í pólitísku starfi með hugsjónir
félagshyggju að leiðarljósi. Hún
fylgdist með og hvatti mig til dáða þó
að ég veldi mér vettvang í öðrum
flokki en hún. Hún hélt tryggð við
Framsóknarflokkinn og þrátt fyrir
tilraunir mínar til að sannfæra hana
um að Framsókn dagsins í dag daðr-
aði of mikið við frjálshyggju og væri
því tímaskekkja fyrir konur sem vilja
sjá samfélag byggt á gildum fé-
lagshyggju og samvinnu varð henni
ekki haggað. Hún viðurkenndi að í
stefnunni hefði verið sveigt af leið en
það breytti þó engu í kjörklefanum.
En þrátt fyrir að amma tryði á Guð og
Framsóknarflokkinn en ég á hvorugt
vorum við sammála um grunngildin í
lífinu og okkur kom vel saman. Allt
það sem amma hefur miðlað til mín í
gegnum tíðina hefur reynst mér vel.
Hún hefur kennt mér að þekkja fortíð
míns fólks og þar með mína eigin.
Það er ljúfsárt að kveðja. Á sama
tíma og það er léttir að tíminn sem
heilsuleysi hrjáði hana varði ekki
lengur en raun varð er afar erfitt að
kveðja þá sem ávallt hafa verið svo
samofnir tilveru manns. Minningarn-
ar eru margar og góðar og hlýjan sem
þeim fylgir sorginni yfirsterkari. Það
er kannski öðru fremur söknuður sem
fylgir því að kveðja ástvin á tíræð-
isaldri. Nærvera sterkrar konu mun
ávallt fylgja okkur sem návista feng-
um notið. Nú er það okkar kvennanna
sem eftir lifum að vera okkar stúlkum
sterkar fyrirmyndir og halda þannig
minningunni um góða og réttsýna
konu lifandi. Við Hallur, Fönn og
Dögun þökkum ömmu Heiðu ljúfar
stundir.
Andrea Hjálmsdóttir.
Nú er hún amma látin. Ég kynntist
aldrei ömmum mínum því þær létust
báðar langt fyrir aldur fram. Þess
vegna varð Ragnheiður Guðbjarts-
dóttir frá Hjarðarfelli eina konan í lífi
mínu sem ég kallaði ömmu. Og hún
stóð undir öllum þeim væntingum
sem nokkur getur gert til ömmu sinn-
ar. Hún kynntist Halldóri afa eftir al-
varleg áföll í lífi þeirra beggja. Þau
náðu saman í sorginni og styrktu
hvort annað þegar þau þurftu mest á
huggun að halda. Þau áttu samleið á
Sólbakka í meira en 24 ár þegar afi
lést rétt rúmlega sjötugur í mars
1988. Á þessum tímamótum minnist
ég fjölmargra jólaboða á Sólbakka
sem þau héldu fólkinu sínu.
Amma var dugnaðarforkur og virk-
ur þátttakandi í starfi kirkjunnar á
Akranesi. Hún vann óeigingjarnt
starf og var ósérhlífin þegar kom að
þjónustu við söfnuðinn. Amma var
glæsileg kona og alltaf vel til höfð,
hún var gjarnan í fallegum kjólum og
notaði smekklega skartgripi við ýmis
tækifæri. Hún fylgdist vel með tísku-
straumum. Til marks um það er mér
enn í fersku minni þegar indíánaskór
komust í tísku á Íslandi. Þá var ég
einungis 16 ára og átti þá ósk heitasta
að eignast slíka skó. Það kom því ung-
lingnum skemmtilega á óvart þegar
amma kom í heimsókn á skónum sem
mig hafði dreymt um. Hún heimsótti
mig og fjölskyldu mína þegar við vor-
um búsett í Svartaskógi í Þýskalandi
og hélt upp á áttræðisafmælið með
okkur í febrúarmánuði 1999. Þetta
var snjóþungur vetur og ég man að
amma talaði um að hún hefði aldrei á
ævinni séð jafnmikinn snjó. Þó bætti
hún við: „Nema kannski þegar ég var
lítil stelpa á Hjarðarfelli“. Þetta var
afar ánægjuleg vika, ekki síst af því að
amma hafði ánægju af því að ferðast
og kanna nýjar slóðir.
Amma bar hag barnabarnanna fyr-
ir brjósti og fylgdist vel með okkur
öllum í lífi og starfi, gleði og sorg.
Óhætt er að fullyrða að hana hafi ekki
oft vantað í fjölskylduboðin. Hún átti
myndir af öllum í fjölskyldunni og tal-
aði gjarnan um fólkið á myndunum
við þá sem komu í heimsókn. Það var
aðdáunarvert hvað hún mundi öll
nöfn og fæðingardaga þess stóra hóps
sem kring um hana var. Ég er ákaf-
lega þakklát fyrir öll árin sem við
amma áttum samleið og kveð hana
með söknuði.
Harpa Hallgrímsdóttir,
Skálholti.
Amma á Sólbakka. Þannig var
amma Ragnheiður auðkennd hjá okk-
ur systkinum í æsku, ævinlega spyrt
við húsið Sólbakka þar sem hún rak
fyrirmyndarheimili ásamt seinni eig-
inmanni sínum, Halldóri Jörgenssyni.
Afa mínum Hjálmi hafði hún séð á eft-
ir í gröfina fyrir aldur fram, sama ár
og elsti sonur hennar fórst af slysför-
Ragnheiður
Guðbjartsdóttir