Morgunblaðið - 14.09.2010, Side 22

22 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 14. SEPTEMBER 2010
✝ Eyjólfur Lárussonfæddist í Flatey á
Breiðafirði 25. sept-
ember 1936. Hann
andaðist á heimili
sínu 5. september
2010.
Foreldrar hans
voru Lárus Eyjólfs-
son, f. 4.10. 1899, d.
22.1. 1983, og Hall-
dóra Bjarnadóttir, f.
19.11. 1911, d. 28.1.
1998. Systkini Eyjólfs
eru Elísabet, f. 6.7.
1932, Jón Sigurður, f.
9.2. 1934, d. 18.2. 1970, Bára, f. 4.3.
1942, Lára, f. 9.4. 1950.
Eyjólfur kvæntist árið 1963 Sig-
ríði Vilborgu Ólafsdóttur, f. 29.12.
1937, úr Keflavík og eignuðust þau
3 börn en þau eru: 1) Halldóra, f.
Seinni kona Eyjólfs er Hildur Ólafs-
dóttir, f. 27.6. 1945, en þau giftu sig
í Vestmannaeyjum 2002. Fyrir átti
Hildur fimm uppkomin börn, þau
eru: Sigrún, f. 1964, Svava, f. 1967,
Stefán, f. 1972, Styrmir, f. 1973 og
Hildur Hödd, f. 1981.
Eyjólfur fluttist ungur úr Flatey
með fjölskyldu sinni til Stykk-
ishólms og ólst þar upp og stundaði
þaðan sjómennsku. Fjölskyldan
flutti síðan til Reykjavíkur og hóf
Eyjólfur þar nám í Stýrimannaskól-
anum og lauk þaðan prófi. Á þess-
um tíma kynntist hann fyrri konu
sinni, Sigríði, og hófu þau búskap í
Keflavík. Eyjólfur stundaði hin
ýmsu störf tengd fiskveiðum og
-vinnslu. Hann var skipstjóri á hin-
um ýmsum bátum og var yfirverk-
stjóri hjá Hraðfrystihúsi Keflavíkur
og endaði starfsferilinn, sem fisk-
matsmaður hjá Sambandinu SÍF.
Útför Eyjólfs fer fram frá Bú-
staðakirkju í dag, 14. september
2010, og hefst athöfnin kl. 13.
15.3. 1963, maki Skúli
Björnsson, f. 31.8.
1961, börn þeirra eru
Móeiður Sif, f. 8.1.
1988, Lárus Þór, f.
23.1. 1991 og Halldór
Bragi, f. 18.7. 1998. 2)
Kristinn, f. 3.9. 1964,
maki Valdís María
Össurardóttir, f. 15.5.
1982, Kristinn á þrjú
börn fyrir, þau eru:
Kristjana Ylja, f.
15.11. 1989, Gabríel
Freyr, f. 11.7. 1995,
og Jón Kristfinnur, f.
30.7. 1997. 3) Margrét, f. 26.11.
1967, maki Magnús Gunnarsson, f.
7.1. 1967, dóttir þeirra er María, f.
4.9. 1992. Fyrir átti Sigríður Unnar
Magnússon, f. 11.2. 1957, d. 2001.
Eyjólfur og Sigríður skildu 1992.
Elsku pabbi, það er svo ótrúlegt
að þú sért dáinn en þú sofnaðir
svefninum langa heima hjá þér en
ekki á sjúkrahúsi því þú vildir helst
fá að vera heima. Ég veit að þér
líður vel núna en það er ótrúlegt til
þess að vita að við fáum ekki að
hitta þig aftur í þessari jarðvist en
þinn tími var kominn og ég veit að
amma, afi og Nonni bróðir þinn
taka vel á móti þér. Við töluðum
saman góða stund í síma daginn
áður en þú kvaddir þennan heim og
þú varst svo hress að heyra og
spurðir mig hvað væri að frétta af
okkur eins og þú gerðir alltaf en að
þetta væri í síðasta sinn gat ég
ekki ímyndað mér. Þú þurftir oft
að fara inn á sjúkrahús síðustu árin
vegna veikinda þinna en þú hafðir
stórt hjarta bæði í orði og á borði.
Minningarnar streyma fram um
flutninginn upp í Þverholt 16 en ég
var þá aðeins fimm ára og húsið
var svo stórt í mínum augum, sem
þú hafðir byggt. Þegar við fjöl-
skyldan fórum í ferðalög um landið,
oft í litlum bíl, og tjölduðum okkar
litla fjölskyldutjaldi var oft mikið
fjör hjá okkur og þú fræddir okkur
systkinin um okkar fallega land en
þú þekktir alla staði og nöfnin á
öllum fjöllunum. Þú fórst með okk-
ur um Snæfellsnesið og sýndi okk-
ur marga staði sem þér þótti svo
vænt um því þangað áttir þú rætur
þínar að rekja. Þér þótti alltaf
vænt um Flatey á Breiðafirði, þar
sem þú fæddist, en ólst upp í
Stykkishólmi. Þú hefur ávallt unnið
mikið og lagðir upp með að allir
stunduðu sína vinnu. Ég var aðeins
13 ára gömul þegar þú útvegaðir
mér vinnu í frystihúsinu, þar sem
þú varst verkstjóri. Þú hafðir góð-
an húmor og komst oft með
skemmtileg tilsvör.
Við Skúli og börnin okkar þrjú,
Móeiður, Lárus og Halldór, geym-
um minninguna um þig í hjarta
okkar um ókomin ár.
Ég þakka þér fyrir að hafa verið
pabbi minn og minningin um þig
lifir og við hittumst seinna.
Guð geymi þig, elsku pabbi
minn.
Far þú í friði
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Þín dóttir,
Halldóra.
Í dag kveðjum við góðan mann.
Leiðir okkar Eyjólfs lágu fyrst
saman þegar ég fékk sumarvinnu í
Stóru-Milljón (Hraðfrystihús
Keflavíkur) fyrir hartnær 35 árum.
Góð vinatengsl mynduðust strax
frá fyrsta degi og héldust allar göt-
ur síðan. En að ég skyldi fá að
ganga að eiga dóttur hans, Hall-
dóru, var guðs gjöf. Börnin okkar
þrjú Móeiður Sif, Lárus Þór og
Halldór Bragi munu sárt sakna afa
síns en góð vinatengsl hafa ávalt
verið milli okkar allra.
Minningarnar um þennan góða
mann munu lifa með okkur um
ókomna tíð. Þær verða tómlegri
Reykjavíkurferðirnar hjá okkur
eftir að þín nýtur nú ekki lengur
við. En gaman var að koma í heim-
sókn til ykkar Hildar og þiggja
góðar veitingar.
Eyjólfur var góður vinur og
gaman að ræða málin við hann. En
hann fylgdist vel með málefnum
líðandi stundar og hafði sínar skoð-
anir á hreinu og lét þær ávallt í ljós
með hnyttnum tilsvörum.
Blessuð sé minning þín.
Þinn tengdasonur,
Skúli.
Eyjólfur Lárusson
✝ Trausti Finn-bogason fæddist í
Reykjavík 24. október
1939. Hann lést 4.
september 2010.
Foreldrar hans
voru Finnbogi Helgi
Finnbogason sjómað-
ur, f. 5. nóvember
1897, d. 10. júlí 1968
og Rósalind Jóhanns-
dóttir, f. 9. janúar
1898. Hún lést 19. jan-
úar 1979.
Trausti var eina
barn foreldra sinna
en átti fjölmörg hálfsystkini.
Fyrri eiginkona Trausta var Jó-
hanna Gísladóttir. Börn þeirra eru
Elín Traustadóttir (1960), gift
Trausta var Ólína Margrét Sveins-
dóttir, þau slitu samvistum.
Trausti lærði prent í prentsmiðju
Þjóðviljans. Hann tók sveinspróf í
prentun 1960 og sveinspróf í offset-
prentun 1980. Trausti vann í hinum
ýmsu prentsmiðjum þar til hann
keypti Solnaprent 1979 ásamt sam-
starfsmanni sínum þar. Fyrir
nokkrum árum seldu þeir prent-
smiðjuna og vann Trausti þá í Gu-
tenberg og síðustu árin sem örygg-
isvörður á Landspítala –
háskólasjúkrahúsi.
Trausti var mjög vinamargur og
frændrækinn. Hann átti ótal áhuga-
mál sem hann sinnti vel, má þar
hestamennsku, brids, leikhúsferðir,
lestur góðra bóka og gönguferðir
með gönguklúbbnum sínum.
Útför Trausta fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag, þriðjudaginn 14.
september 2010, og hefst athöfnin
kl. 15.
Rúnari Björgvinssyni,
börn þeirra eru Jó-
hann Helgi, Júlía,
Sandra Rún og Lena
Björg. Jóhann Helgi
og Birgitta unnusta
hans eiga tvö börn,
Grétar Rafn og Sæsól
Ylfu.
Snorri Traustason
(1962), giftur Magda-
lenu Helgu Ósk-
arsdóttur, börn
þeirra eru Sigvaldi
Sölvi og Nanna María
Björk. Dóttir Trausta
og Brynju Óskarsdóttur er Yrsa
Rós Brynjudóttir (1980) sem býr í
Ástralíu ásamt unnusta sínum Ro-
ger Young. Seinni eiginkona
Ekki datt okkur í hug á
fimmtudaginn 2. sept. sl., eftir
bridsspilin í Gullsmára hjá Félagi
eldri borgara að þetta væri í síð-
asta sinn sem við hittum Trausta
Finnbogason. Við kvöddum hann í
hálfkæringi eins og venjulega og
ætluðum að hitta hann í Hruna-
réttum um aðra helgi. Hann ætl-
aði ásamt Snorra syni sínum að
fara með hestana að Syðra-Lang-
holti um næstu helgi, og fara ríð-
andi í réttirnar eins og svo oft áð-
ur. En vegir guðs eru
órannsakanlegir og margt fer
öðruvísi en ætlað er. Hann varð
bráðkvaddur laugardaginn 4.
september sl.
Trausti var einn allra besti fé-
lagi sem hægt er að hugsa sér, en
leiðir okkar lágu saman þegar á
unglingsárunum og hefur traust
vinátta og sameiginleg áhugamál
enst alla tíð síðan. Trausti lærði
prentiðn og starfaði við iðn sína
bæði sem launþegi og við sína
eigin prentsmiðju mestan hluta
starfsævinnar, en síðustu árin
starfaði hann sem vaktmaður hjá
Landspítalanum. Prentarastarfið
er ekki aðeins iðn, en það tengist
einnig menningarmálum, bæði
bókmenntum og myndlist. Stund-
um er talað um prentlistina og
má flokka mörg þau verk sem
Trausti sendi frá sér til listmuna.
Fáir munu hafa kunnað að tengja
prentun og listina betur saman en
Trausti. Ekki er langt síðan hann
lét af störfum og ætlaði nú að
sinna áhugamálum sínum næstu
árin en þau voru fjölmörg, lestur
góðra bóka, spila brids, sinna
hestunum sínum ásamt félögum
og ferðast innan lands og utan og
margt fleira sem of langt væri að
telja upp hér.
Margra góðra stunda er að
minnast, nú er við kveðjum
Trausta Finnbogason hinsta
sinni. Störf að margvíslegum fé-
lagsmálum, við spilaborðið, í hest-
húsinu og útreiðartúrum, sum-
arbústaðaheimsóknum, á
ferðalögum með Rotaryklúbbun-
um og fleira. Sérstaklega minn-
umst við einnar helgar nú í sum-
ar, austur í Krika, í dásamlegu
veðri. Þegar búið var að grilla og
enn var setið í sólinni á pallinum,
var ákveðið að hann skellti sér
með okkur til að athuga vínupp-
skeruna í Þýskalandi og fara átti
nú í lok september. Hringt var í
Guðrúnu og Hauk og þau ákváðu
að skella sér með okkur þannig
að við yrðum fimm. Trausti lagði,
áður en að því kæmi, upp í sína
hinstu ferð, þannig að við förum
aðeins fjögur saman til Þýska-
lands.
Við sendum öllum aðstandend-
um innilegar samúðarkveðjur og
kveðjum góðan dreng og félaga
með söknuði.
Gróa Jónatansdóttir,
Kristmundur Halldórsson.
Góður vinur er genginn.
Við hjónin urðum þeirrar gæfu
aðnjótandi að eiga vináttu hans
frá því að við vorum sveitungar í
Bessastaðahreppi. Við vorum
spilafélagar í mörg ár, fórum
saman í leikhús með öðrum góð-
um vinum og stunduðum hesta-
mennsku, þar sem við nutum góðs
af þekkingu og reynslu Trausta.
Það kom sem þruma úr heið-
skíru lofti þegar við fréttum af láti
vinar okkar Trausta, en við höfð-
um skilið við hann tveimur dögum
áður, kátan og glaðan, og einmitt
verið að leggja drög að næstu leik-
húsferð og spilakvöldi.
Trausti var sérstaklega trúr vin-
um sínum og alltaf boðinn og bú-
inn til hjálpar ef á reyndi. Hann
var með eindæmum léttur og ljúf-
lyndur maður, skapgóður og hlát-
urmildur og ef maður kom í fjöl-
menni þar sem hann var fór þessi
smitandi hlátur hans ekki fram hjá
neinum. Það verða því fátækleg
orð þegar maður reynir að lýsa
þessum hlýja og góða dreng og í
raun óþörf þar sem hann var hug-
ljúfi allra þeirra sem hann þekkti
og þekktu hann og þeir voru ekki
fáir. Hann verður ofarlega í huga
okkar hér eftir sem hingað til og
sárt saknað.
Okkur finnast þessi sígildu orð
eiga vel við hér:
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama.
En orðstír
deyr aldregi
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Við vottum ástvinum Trausta
okkar dýpstu samúð.
Guð varðveiti okkar góða vin.
Jóna og Haraldur Árnason.
Kæri vinur. Aldrei datt okkur í
hug að við þyrftum að kveðja þig
svona fljótt. Það er ekki lengra síð-
an en viku fyrir andlát þitt, að þú
borðaðir hjá okkur, hress og kátur
að vanda og á leiðinni í leikhús.
Þú hringdir reglulega í Árna, til
að spyrja hvernig fjölskyldan hefði
það, það lýsir í raun og veru þínum
góða innri manni. Við buðum þér
nokkrum sinnum í mat til okkar,
oft með pabba Sólveigar, sem þú
þekktir frá gamalli tíð, frá árum
þínum þegar þú rakst prentsmiðj-
unna á Kirkjusandi, við munum
alltaf minnast þessara góðu
stunda.
Við þökkum þér fyrir þann tíma
sem við áttum saman, þín verður
sárt saknað, biðjum guð að styrkja
fjölskyldu þína í þessari sorg.
Lengi lifir minning um góðan
mann.
Þínir vinir,
Árni Kristófer, Sólveig,
Sara Lind og Klara Sól.
Á gamlársdag 1993 birtist í
þessu blaði svohljóðandi auglýsing:
„Nokkrir yfirþungaviktarkarlar
eru að stofna hóp til að ráðast af
alvöru til atlögu við aukakílóin með
ýmiskonar líkamsrækt sem hæfir
holdafarinu. Óskað er eftir þátt-
takendum sem eiga ekki samleið
með öðrum og hafa mjög alvarlega
misboðið líkama sínum með hreyf-
ingarleysi og ofáti. Æskilegt er að
viðkomandi þjáist af einhverjum
þeim fjölda kvilla sem offitunni
fylgja.“
Trausti Finnbogason varð hluti
þessa hóps, þótt reyndar stæðist
hann ekki vigt, en uppfyllti í ríkum
mæli flest önnur skilyrði. Hópur-
inn var stofnaður til þess að freista
þess að bæta líkamlegt ástand
þátttakenda. Það var ekki fyrr en
alllöngu síðar að við gerðum okkur
grein fyrir að okkar reglulega
hreyfing hlúði ekki síður að sál-
inni. Trausti féll strax vel inn í
hópinn með sinni ljúfu lund og var
betri en enginn að rækta sálarlega
þáttinn.
Auðsöfnun lá ekki fyrir Trausta
en vafalaust hafa kröpp kjör í upp-
vexti hans komið honum til þess
þroska að njóta lífsins án hennar.
Ekkert skorti þegar hann bauð
okkur félögunum til að samfagna
sjötugsafmæli sínu fyrir tæpu ári.
Létt lund Trausta ásamt hjálp-
og umhyggjusemi kom göngufélög-
um oft til góða. Trausta er sárt
saknað úr þessum hópi og vottum
við aðstandendum samúð.
F.h. göngufélaga,
Guðmundur.
Leiðir okkar Trausta lágu fyrst
saman í hestaferð fyrir mörgum
árum. Það var á þeim tíma þegar
Íshestar voru að stíga sín fyrstu
spor og buðu erlendum ferðamönn-
um upp á hestaferðir meðal annars
yfir Kjöl. Við Trausti vorum meðal
þeirra félaga Guðmundar Birkis
Þorkelssonar sem notuðu hluta
sumarleyfisins til að ríða með til
aðstoðar.
Ég minnist þess þegar við fé-
lagarnir lágum á bakinu í áningu á
leiðinni milli Hveravalla og Strön-
gukvíslarskálans. Við vorum svolít-
ið lerkaðir eftir söng og gleði gær-
kvöldsins. Við létum þreytuna líða
úr okkur, horfðum upp í bláan
himininn og dásömuðum þetta
yndislega líf og land. Síðar kynnt-
ist ég Ólínu konu hans. Það var
hestamennskan sem tengdi okkur
og á þeim vettvangi var víða komið
við; ýmist á útreiðum á Gustssvæð-
inu í Kópavogi, á kaffistofunni, í
Biskupstungunum eða á heiðum
uppi.
Söngur og gleði, greiðvikni og
vinátta eru þau orð sem koma upp
í hugann þegar ég hugsa til baka.
Eftir að ég flutti norður yfir heiðar
fyrir rúmum sextán árum urðu
fundir okkar færri. Mér var það
sérstök ánægja að brautskrá dótt-
ur Trausta, Yrsu Sif, frá Verk-
menntaskólanum á Akureyri. Þá
kom hann norður og gladdist með
okkur. Fyrir þremur árum nutum
við ferðafélagarnir að norðan síðan
gestrisni þeirra Ólínu þegar við
komum við í sumarhúsi þeirra áður
en við lögðum af stað ríðandi norð-
ur Kjöl. Það var bæði mér og sam-
ferðafólki mínu ógleymanlegur fé-
lagsskapur og viðmót sem við
mættum þar.
Því miður hef ég ekki tök að
vera viðstaddur þegar Trausti
verður lagður til hinstu hvílu í dag
en sendi börnum hans og fjöl-
skyldu mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Hjalti Jón Sveinsson.
Það eru um það bil tuttugu ár
síðan ég mætti Trausta fyrst á
Gustssvæðinu og það tókust með
okkur góð kynni sem urðu til þess
að við fórum að fara í útreiðartúra
saman og svo seinna í ferðalög.
Þetta varð til þess að ég laðaðist
að Trausta vini mínum, húmorinn
svo og einlægnin sem var svo eðl-
islæg. Ég hafði svo gaman af því
að oft á tíðum var varla fyrr búið
að taka inn um áramót en farið var
að tala um sleppitúrinn, hvenær
hann skyldi farinn og hvert, hvort
ekki ætti að panta gistingu. Hann
hafði svo gaman af að vera í sam-
skiptum við vini sína. Þetta var
fyrir svo mörgum árum og margir
voru þessir túrar og ferðalögin
sem við fórum í saman og er minn-
ingin góð um þessar ferðir. Að
sjálfsögðu er hún eftirminnilegust,
sú sem farin var í sumar. Þó svo að
við kæmumst ekki í þá ferð sem
við vorum búin að undirbúa síðast-
liðinn vetur þá gekk hún vel og við
ferðafélagarnir skemmtum okkur
vel þessa daga.
Þegar ég slasaði mig fyrir þrem-
ur árum var Trausti manna dug-
legastur, að öðrum ólöstuðum, að
vera í sambandi. Þegar eitthvað
kemur fyrir mann er þörf á vinum,
þetta fékk ég að reyna í Trausta.
Hann var seint og snemma að
bjóða mér hjálp sína sem ég þáði
með þökkum. Ég hafði svo tæki-
færi til að gera honum greiða á
móti, þannig virkar vináttan.
Trausta verður sárt saknað því
glaðari og traustari dreng er varla
hægt að hugsa sér.
Pétur R. Siguroddsson.
Trausti Finnbogason