Morgunblaðið - 04.11.2010, Blaðsíða 23

Því ljósi var úthlutað öllum jafnt
og engum bar þar að hafna.
Frá hjarta mínu berst falleg rós,
því lífið ég þurfti að kveðja.
Í sorg og í gleði ég senda mun ljós,
sem ykkur er ætlað að gleðja.
(Höf. ók.)
Guð geymi þig, elsku Sæmi afi
minn.
Ólavía Hlíðarsdóttir.
Elsku afi minn. Mikið á ég nú eftir
að sakna þín. Ég man það eins og
það hafi gerst í gær þegar ég kom
fyrst inn á heimilið þitt og ömmu,
hvað ég var feimin. En það var ekki
hægt að vera lengi feimin í kringum
þig því stutt var nú í stríðnina og
húmorinn. Margar yndislegar og
skemmtilegar minningar munu
ávallt eiga fastan stað í hjarta mínu.
Æ, elsku afi, þetta er svo óraunveru-
legt, mér finnst eins og ég sé föst í
martröð sem ég næ ekki að vakna
upp frá. Þú og amma á besta aldri
nýhætt að vinna og ætluðuð að fara
að njóta lífsins saman en svo ertu
bara tekinn frá henni og frá okkur.
Við erum búin að missa mikið á
þessu ári, fyrst langafa og svo þig
með svo stuttu millibili. Óréttlátt.
En elsku afi minn, ég kveð þig nú og
ég lofa þér því að við öll munum
passa hana ömmu fyrir þig. Ég á eft-
ir að sakna þín svo mikið.
Haustvindur napur næðir,
og nístir mína kinn.
Ég kveð þig kæri vinur,
kveðja í hinsta sinn.
Ég man brosið bjarta,
og blíðan svipinn þinn.
Það er sárt að sakna,
sorgmæddur hugurinn.
Ljúfar minningar líða,
er lítum farinn veg.
Lífið í fallegum litum,
lífið í straumsins vé.
Nú gengur þú með Guði,
og gleðst við móðurfaðm.
Æðri verk að vinna,
við erum börnin hans.
(Sæbjörg María Vilmundsdóttir.)
Elska þig.
Þín
Birgitta Jóna Fanndal.
Elsku afi minn. Enn í dag á ég erf-
itt með að trúa því að þú sért farinn
frá okkur. Enginn átti von á því að
kveðja þig svona snemma. Öll okkar
18 ár saman hafa verið frábær. Ég
man eftir öllum ferðalögunum okkar
saman á húsbílunum sem þú og
amma áttuð og á ég alveg frábærar
minningar þaðan. Einnig þegar þú
og amma komuð saman í heimsókn
til okkar til Noregs og við fórum á
Sognsvann og vorum á ströndinni og
syntum saman úti í vatninu. Ég var
svo oft hjá ykkur og á ég bara ynd-
islegar minningar þaðan. Þú varst
duglegur að sýna mér æskustöðv-
arnar þínar og fórum við oft að
Grænuborg þar sem þú fæddist og
ólst upp. Eins fórum við oft til ömmu
og Dodda inn í Voga. Fyrir mér eru
þetta góðar minningar sem ég mun
varðveita.
Alltaf gat ég treyst á þig. Þegar ég
missti bílprófið komstu alltaf og
skutlaðir mér hvert sem ég þurfti að
fara hvort sem það var í skólann eða
vinnuna og það nánast daglega. Þú
hjálpaðir mér alltaf ef ég þurfti á að
halda t.d. með bílinn og eins varstu
iðinn við að hvetja mig til að vera
duglegur í vinnu og í skóla. Ég man
mjög vel þegar við fengum okkur
fyrst í glas saman, mömmu fannst
það nú ekki sniðug hugmynd en við
höfðum báðir gaman af því. Ég var
farinn að hlakka til að skála með þér
á nýju ári innan skamms. Síðasta
skiptinu sem ég hitti þig mun ég
aldrei gleyma en þá var mamma í út-
löndum og ég svangur og kom til þín
og ömmu til að fá mér að borða. Þú
kvaddir mig fyrir aðgerðina og tal-
aðir um að þegar aðgerðin væri búin
myndum við fara saman í það að láta
líta á bílinn minn. Því miður gekk
það ekki eftir.
Elsku afi, ég mun sakna þín mjög
mikið. Takk fyrir öll árin, afi minn.
Þinn dóttursonur,
Kristinn.
MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 4. NÓVEMBER 2010
✝ Ármann Ein-arsson var fæddur
á Miðbæ á Siglunesi á
Barðaströnd 30. des-
ember 1917. Hann
andaðist á Landspít-
alanum við Hring-
braut 23. október
2010. Foreldrar Ár-
manns voru Einar
Ebenezersson og Guð-
ríður Ásgeirsdóttir.
Þau bjuggu á ýmsum
bæjum á Barðaströnd,
síðast á Brekkuvelli
og voru oft kennd við
þann bæ. Af fjórtán börnum þeirra
komust ellefu til fullorðinsára. Þau
voru: Einar, Magnús, Guðrún Ás-
gerður, Bjarni Óskar, Svava, Númi
Björgvin, Ármann, Ólafía Sigurrós,
Þórður, Hörður og Búi Rafn. Öll eru
nú látin nema Hörður.
Kona Ármanns er Jónína Haf-
steinsdóttir, f. 1941, starfsmaður á
vegavinnuflokks í Barðastrand-
arsýslu. Að vetrinum starfaði hann
að öðru: við búskap, á vetr-
arvertíðum í Reykjavík og á Suð-
urnesjum, við smíðar og fleira. Ár-
mann var búsettur á Patreksfirði
um skeið en flutti til Reykjavíkur
1964 og átti heima þar upp frá því
og stundaði ýmis störf. Hann var við
brúarsmíði hjá Vegagerð ríkisins, í
byggingarvinnu og vann á járn-
smíðaverkstæði og við fleira hjá
Bræðrunum Ormsson. Um miðjan
áttunda áratuginn réðist hann til
starfa á Landspítalanum, við garð-
yrkjustörf og aðra umhirðu lóðar
spítalans við Hringbraut. Hann lét
af störfum þar 1992. Þó að Ármann
hafi ekki verið iðnmenntaður vann
hann talsvert við smíðar, bæði húsa-
smíði og annað. Þau hjón keyptu
sumarbústað í Eilífsdal í Kjós 1981,
þá ekki fokheldan. Ármann lauk
sjálfur við húsið að öllu leyti og
smíðaði auk þess að heita má alla
innanstokksmuni, stóra sem smáa.
Ármann verður jarðsunginn frá
Langholtskirkju í dag, 4. nóvember
2010, og hefst athöfnin kl. 13.
Stofnun Árna Magn-
ússonar í íslenskum
fræðum. Börn þeirra
eru: 1) Kristín grunn-
skólakennari, f. 1965.
Maki: Pétur Þor-
steinsson. Þau eiga
þrjár dætur, Ólöfu,
Unni og Dagnýju.
Unnusti Ólafar er
Birgir Örn Harð-
arson. 2) Særún leik-
skólakennari, f. 1971.
Ármann ólst upp
við sveitastörf en fór
ungur að fara að
heiman til sjóróðra eins og þá tíðk-
aðist, bæði heima á Barðaströnd, í
Flatey og Breiðavíkurveri. Hann
tók við búsforráðum á Brekkuvelli
1942 og var bóndi þar um tíu ára
skeið. Um 1945 réð Ármann sig í
vegavinnu á Barðaströnd og vann
upp frá því við vegagerð öll sumur
allt til 1970, lengi sem flokksstjóri
Í grenndinni veit ég um vin, sem ég á,
í víðáttu stórborgarinnar.
En dagarnir æða mér óðfluga frá
og árin án vitundar minnar.
Sjálfur, ef vin þú átt góðan í grennd
gleymdu’ ekki, hvað sem á dynur,
að albesta sending af himnunum send
er sannur og einlægur vinur.
(Höf. ók./ Þýð. Sig. Jónsson.)
Kær móðurbróðir okkar er fallinn
frá. Við eigum margar og góðar
minningar um hann Ármann og þá
aðallega úr æsku okkar. Það var allt-
af mikil gleði og kátína sem fylgdi
honum Ármanni, hann var svo glett-
inn, skemmtilegur, stríðinn og hló
svo dillandi hlátri. Hann kom oft og
iðulega við hjá okkur fjölskyldunni á
Björgunum á Patreksfirði og okkur
systrum fannst mikið til koma um
þennan frænda okkar, svo flottur var
hann, hár og grannur og alltaf tein-
réttur þó að aldurinn færðist yfir.
Það sem við munum vel er hve
barngóður hann var og gaf sig að
okkur systrum þegar hann kom í
heimsókn. Þegar við vorum litlar tók
hann okkur oft sína undir hvorn
handlegginn og sagði: „Tek ég hérna
hvolpa tvo, hvað skal við þá gera,
henda þeim í sjóinn?“ og henti okkur
síðan æpandi og skríkjandi upp í dív-
an. Auðvitað eins og barna er vani
vildum við aftur og aftur þar til Ár-
mann var að niðurlotum kominn.
Við fórum ósjaldan með honum í
gamla Willys-jeppanum inn á
Brekkuvöll til hennar Lóu. Mest
spennandi fannst okkur þegar þurfti
að snúa jeppann í gang með sveif og
stundum varð hann að skilja jeppann
eftir í gangi fyrir utan því hann var
oft ansi tregur í gang.
Við þökkum Ármanni allar góðu
minningarnar sem við eigum um
hann og geymum í huga okkar og
hjarta og gott er að ylja sér við.
En handan við fjöllin
og handan við áttirnar og nóttina
rís turn ljóssins
þar sem tíminn sefur.
Inn í frið hans og draum
er förinni heitið.
(Snorri Hjartarson.)
Elsku Jónína fjölskylda og aðrir
aðstandendur, við vottum ykkur okk-
ar innilegustu samúð. Blessuð sé
minning elsku Ármanns frænda. Guð
og góðir englar geymi hann.
Markrún og Guðríður
Óskarsdætur.
Með Ármanni Einarssyni er geng-
inn samviskusamur og traustur mað-
ur sem aldrei mátti vamm sitt vita.
Leiðir okkar Ármanns lágu fyrst
saman sumarið 1959. Þá var keppst
við að gera veg yfir Dynjandisheiði
og suður á Barðaströnd. Ég var þá
verkstjóri á Dynjandisheiðinni og á
móti okkur kom vegavinnuflokkur
Barðstrendinga. Um mánaðamótin
september og október mættumst við
nálægt svonefndu Helluskarði. Er
bilið milli flokkanna styttist fór ég
stundum í heimsókn til Barðstrend-
inganna. Ég tók sérstaklega eftir
glaðlegum, hávöxnum og myndarleg-
um manni, sem þá var flokksstjóri
þessa vegavinnuflokks. Kynni okkar
Ármanns urðu ekki mikil þetta sum-
ar. Næstu tvö sumur var ég við ýms-
ar lagfæringar á veginum yfir Dynj-
andisheiði. Ármann var þá orðinn
verkstjóri vegavinnuflokks Barð-
strendinga. Þá hittumst við oft og
milli okkar var gott samband og vin-
átta. Þá fann ég að þar var maður
sem var sérstaklega traustur og
skyldurækinn. Svo skildu leiðir og
fundum okkar Ármanns bar lítt sam-
an fyrr en um aldarfjórðungi síðar er
börn okkar, Pétur og Kristín hófu
sambúð, urðu hjón og eiga þrjár dæt-
ur. Þá fórum við að hittast á ný, í fjöl-
mörgum veislum á heimili Kristínar
og Péturs. Ármann var jafnan léttur í
lund og öll framkoma einkenndist af
jafnlyndi og hógværð. Við spjölluðum
mikið saman og oft var rætt um vega-
mál, sem voru honum ofarlega í huga,
enda starfaði hann mikið á þeim vett-
vangi á yngri árum og í mörg ár var
hann vegavinnuverkstjóri.
Það var ánægjulegt að Ármann
skyldi geta mætt í fyrrasumar á hinni
fjölmennu, glæsilegu hátíð sem hald-
in var á sýslumörkum Vestur-Ísa-
fjarðar- og Barðastrandarsýslu, þar
sem fagnað var 50 ára afmæli vega-
sambands sýslanna, þeim stórmerki-
lega áfanga í samgöngumálum Vest-
firðinga. „Bræðravegur sýslna milli“
segir í kvæði sem skáldið Guðmund-
ur Ingi orti í tilefni tengingar Vest-
fjarðavegar.
Í síðasta afmælisfagnaði, seint í
september, var Ármann ekkert veik-
indalegur. Hann var að vanda hress í
anda og teinréttur sem fyrr. Svo um
þrem vikum síðar veiktist hann.
Hann mun hafa gert sér grein fyrir
því að komið væri að hinstu stund og
var sáttur, tók því með æðruleysi. Við
fórum upp á spítala til Ármanns
föstudaginn 22. október. Þá var hann
með fulla meðvitund og sagði: „Þor-
steinn, þú ert alltaf jafn hress.“ Hálf-
um sólarhring síðar var hann látinn.
Að leiðarlokum þökkum við Ár-
manni fyrir einlæga vináttu og kveðj-
um þennan iðjusama góða mann með
virðingu og þökk.
Blessuð sé minning Ármanns Ein-
arssonar.
Eiginkonu, Jónínu Hafsteinsdótt-
ur, fjölskyldu og öðru venslafólki
vottum við samúð okkar.
Þorsteinn og Ólöf.
Ármann Einarsson var einn þeirra
sem áttu snaran þátt í að koma mér
til manns. Það var við garðyrkju á
landareignum ríkisspítalanna á átt-
unda og níunda áratugnum. Ég var
þar sumarmaður átta sumur. Fyrst á
fermingarárinu mínu og svo fram að
tvítugu. Hann var þá rígfullorðinn og
farið að hilla undir starfslok hans. Ár-
mann var fremur hrjúfur maður við
fyrstu kynni. Hann hafði að leiðar-
ljósi að mæla þarft, en þegja ella.
Þetta hefur mér þótt fágætur kostur,
einkum í seinni tíð.
Það var nú svo sem ekki hlaupið að
því að fá nokkra tugi ódælla ung-
menna til að vinna verk svo einhver
mynd væri á. En þetta tókst honum
og við nánari kynni kom í ljós að í
brjósti hans sló hjarta af gulli. Hann
hafði ákveðnar skoðanir og lét þær
umbúðalaust í ljós. Hann aðhylltist
vinstri hlið stjórnmálanna og afstaða
hans var hrein og tær og erfitt að
finna á henni snöggan blett.
Hann hafði víða farið og margt séð
og í matmálstímum deildi hann með
okkur sögum af vegavinnu á Barða-
strönd og víðar. Það leyndi sér ekki
að honum þótti vænt um heimabyggð
sína Patreksfjörð. En hann var líka
karl í krapinu hann Ármann. Á langri
ævi hafði hann víða lagt hönd á plóg
og við drengirnir sátum opinmynntir
og hlustuðum á.
Margir okkar voru að stíga sín
fyrstu spor á vinnumarkaði og við-
brigðin voru því nokkur. En eftir því
sem tíminn leið varð hann vinur okk-
ar allra. Og saman tókst þeim Bjarna
Björnssyni sem bar ábyrgð á fram-
kvæmdum og útliti landareignanna,
að koma okkur til manns. Kenna okk-
ur að vinna og halda okkur að verki.
Þegar litið er til baka er það ekki svo
lítið afrek. Mér blandast ekki hugur
um að eitt það merkilegasta sem
menn geta tekið sér fyrir hendur er
að yrkja jörðina og vinnusemi og
vandvirkni var aðal þeirra Bjarna og
af því lærðum við. Tugir ungmenna
námu af þessum mönnum og búa enn
að. Það er Guðsþakkarvert.
Blessuð sé minning Ármanns Ein-
arssonar.
Jón Þórisson.
Ármann Einarsson
✝ Ólafur S. Þór-arinsson var
fæddur í Ólafsvík 21.
júlí 1928. Hann lést
7. júlí 2010. Hann var
sonur Þórarins Krist-
ins Péturs Guð-
mundssonar og Fann-
eyjar Júlíönnu
Guðmundsdóttur.
Eftirlifandi maki
Ólafs er Kristín Ó.
Karlsdóttir. Börn
þeirra eru: 1) Guð-
björg Ólafsdóttir,
maki Vilhjálmur Þór-
arinsson. 2) Þór Fannar Ólafsson,
maki Stefanía Anna Gunn-
arsdóttir. 3) Hallur Einar Ólafsson,
maki Steinnun Jónsdóttir. 4) Karl
Rúnar Ólafsson, maki Kristín Guð-
mundsdóttir. 5)
Hólmfríður Helga
Ólafsdóttir, maki Ró-
bert Bragi Guð-
mundsson. 6) Þorkell
Ingi Ólafsson, maki
Gunnhildur Inga
Geirsdóttir. 7) Þór-
arinn Vignir Ólafs-
son, maki Katrín
Grétarsdóttir. 8)
Sævar Óli Ólafsson,
maki Vilborg Bene-
diktsdóttir. 9) Guð-
mundur Páll Ólafs-
son, maki Rós
Guðmundsdóttir. 10) Magnús Már
Ólafsson. Afabörnin eru 36 og
langafabörnin eru 37.
Útför Ólafs hefur farið fram í
kyrrþey.
Fallinn er frá hann pabbi minn,
Ólafur bóndi að Háfi í Djúpárhreppi
í yfir 60 ár, ætla ég að stikla á stóru
því það er margs að minnast frá
stóru heimili. Haustin voru
skemmtilegur tími í kartöfluupp-
tekt, sérstaklega þegar mikil upp-
skera var glaðnaði yfir bóndanum og
þá okkur líka.
Þá var heyskapur í þá daga
skemmtilegur, stundum að loknum
góðum degi fór hann með allan hóp-
inn á rússajeppanum í sund að
Laugarlandi í Holtum. Ég verð að
minnast á jól og páska, það var alltaf
tilhlökkunarefni, þegar hann kom úr
Reykjavík með eplakassann fyrir
jólin, og þegar eplailmurinn angaði
um allt hús voru jólin komin. Eins
var það um páskana, þá úthlutaði
hann, því margir voru munnarnir,
súkkulaði og stundum fengum við
páskaegg, þá var nú kátt í kotinu.
Einnig er mér efst í huga þegar ég
fékk að fara til Reykjavíkur með
pabba í vörubílnum, en hann keyrði
þangað um árabil kartöflur og síðar
líka egg, mér fannst hann alltaf vera
fullkominn bílstjóri sem hann var.
Þegar hann keyrði upp og niður
snarbratta gömlu Kambana í alls-
konar veðrum, enda fékk hann sent
skírteini frá tryggingarfélaginu fyrir
25 ára öruggan akstur. Pabbi var oft
beðinn um allskonar greiða á þess-
um ferðum sínum, t.d. fyrir ömmu
og afa að Hala og eins nágranna og
fleiri sem hann leysti með bros á vör,
á heimleið var keypt pylsa og malt í
nesti. Alltaf vildi hann hafa okkur
snyrtileg til fara og sjálfur var hann
alltaf fínn, vel greiddur og með ilm-
vatn. Stundum sagði hann: „Stella,
þú ferð ekki með nema fara í betri
föt eða áttu ekki eitthvað betra til að
fara í?“ Var ég þá fljót að skipta um
föt.
Seinna þegar ég flutti til Reykja-
víkur kom hann oftast við hjá okkur
á þessum ferðum sínum. Kom hann
oft með kartöflur og eitthvað matar-
kyns til okkar eða bara til að líta eft-
ir dóttur sinni og barnabörnum í höf-
uðborginni.Tvö elstu börnin okkar
voru mjög mikið í sveitini hjá afa og
ömmu og Jón Karl hændist mjög að
afa sínum, vildi hvergi sitja nema í
fanginu á honum og það á fréttatíma
í sjónvarpi og sofnaði þar yfirleitt.
Pabbi vildi alltaf vita hvar við
værum þó við værum orðin fullorðin,
fyrir um 25 árum fékk hann með
þeim fyrstu hér á landi NMT-far-
síma, opnaðist þá nýr heimur fyrir
hann að geta hringt hvar sem var og
fyrir mömmu að geta athugað hvar
hann væri því pabbi keyrði mikið
alla tíð.
Systkini pabba voru öll látin, hann
var langyngstur af þeim sex. Í lok
júní sl. var haldið ættarmót í félags-
heimili Ólafsvíkur af afkomendum
forerldra hans, þarna var mikill
mannfjöldi samankominn, pabbi
treysti sér ekki vestur en hringdi í
stjórnandann og bað um að hver
leggur fyrir sig kæmi upp á svið og
auðvitað var hans leggur lang-, lang-
fjölmennastur, og veit ég að gamli
maðurinn varð mjög hreykinn af sér
og sínum.
Mamma mín, missir þinn er mikill.
Megi guð styrkja þig á þessum
stundum.
Ég og fjölskylda mín sendum
samúðarkveðjur til allra í stórfjöl-
skyldunni.
Hvíl í friði pabbi minn.
Ég vil gjarnan lítið ljóð
láta af hendi rakna.
Eftir kynni afargóð
ég alltaf mun þín sakna.
(Guðrún V. Gísladóttir)
Þín dóttir,
Hólmfríður (Stella).
Ólafur S. Þórarinsson