Morgunblaðið - 11.01.2011, Síða 25

hann, var hann að leggja línurnar að
næstu verkefnum og stækkun fyr-
irtækisins. Hann var líka að byrja að
huga að bústað í Kjósinni fyrir fjöl-
skylduna þar sem hann gæti einnig
sótt kraft fyrir ný verkefni. Þetta
varð allt að veruleika. Allt sem hann
sá fyrir sér þá rættist og það var
engin tilviljun.
Ég er þakklát fyrir að hafa kynnst
Guðmundi og þær minningar sem
tengjast honum og vinnunni með
honum. Ég hef hugsað mikið til hans
yfir jólin og til Fríðu og barnanna.
Hann var einstakur og góður maður.
Ég votta fjölskyldu Guðmundar
samúð mína. Megi Guð gefa ykkur
styrk til þess að komast í gegnum
þessa erfiðu tíma og megi minningin
um góðan mann og föður vera ykkur
hjálp og huggun.
Anna Guðrún Ahlbrecht.
Okkur setti hljóð við fregn af and-
láti Guðmundar vinar okkar. Hann
var einstakur og góður drengur.
Hann tók langvinnum og erfiðum
veikindum af miklum styrk og hug-
prýði. Hann var einlægur, hófstilltur
og eljusamur við allt sem hann tók
sér fyrir hendur. Hann var vinur
vina sinna. Hann var í senn grand-
var og orðvar. Hann einsetti sér að
horfa á björtu hliðar okkar hinna.
Það var notalegt að heimsækja
Guðmund og Fríðu í sumarbústað
þeirra; yndislegan sælureit geislandi
af smekkvísi, útsjónarsemi og fram-
kvæmdagleði. Lóðin og bústaðurinn
urðu fegurri og fegurri með árunum.
Guðmundur náði þeim þroska að
finna jafnvægi milli fjölskyldulífs og
reksturs eigin fyrirtækis sem hann
byggði upp af frábærri fagþekkingu
og heiðarleika. Það væri betra um-
horfs í þjóðlífi voru hefðu fleiri
frumkvöðlar haft siðferðisþroska og
siðferðisstyrk í þeim hæðum sem
Guðmundur hafði. Í Guðmundi birt-
ist undraverð blanda af heimsborg-
ara og náttúrubarni. Hann er okkur
sem þekktum til hans og verka hans
ógleymanleg fyrirmynd. Fyrir það
verðum við ævinlega þakklát.
Og því varð allt svo hljótt við helfregn
þína
sem hefði klökkur gígjustrengur brostið.
Og enn ég veit margt hjarta, harmi
lostið,
sem hugsar til þín alla daga sína.
En meðan árin þreyta hjörtu hinna,
sem horfðu eftir þér í sárum trega,
þá blómgast enn, og blómgast æv-
inlega,
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
Og skín ei ljúfast ævi þeirri yfir,
sem ung á morgni lífsins staðar nemur,
og eilíflega, óháð því, sem kemur,
í æsku sinnar tignu fegurð lifir?
Sem sjálfur Drottinn mildum lófum lyki
um lífsins perlu í gullnu augnabliki –
(Tómas Guðmundsson.)
Við vottum Fríðu, Þórhildi, Einari
og Kristjönu og öllum ættingjum
þeirra dýpstu samúð.
Dagný og Björn.
Í minningu góðs vinar
verður mér hugsað til baka og
þegar ég rifja upp góðar minningar
kemur að sjálfsögðu fyrst í huga
tíminn þegar þú kynnist Guðmundi
þínum fyrst. Sem sagt fyrir allmörg-
um árum þegar við vinkonurnar vor-
um að skemmta okkur saman á
Ömmu Lú og myndarlegur og yf-
irvegaður ungur maður býður þér
upp í dans og vinkonan fékk að sjálf-
sögðu að fljóta með í dansinum.
Okkur varð fljótlega ljóst að hann
var ekkert sérstaklega mikið fyrir
dansinn, ekki það að út á hann væri
að setja. En hafði þeim mun meira
gaman af því að sitja og spjalla.
Já, hann Guðmundur kom til dyra
eins og hann var klæddur, engin
uppgerð eða stælar.
Að ræða málin á heimspekilegum
nótum og kryfja þau til mergjar, það
gat tekið alla nóttina ef því var að
skipta. Ekki voru menn alltaf sam-
mála og ekki er laust við stríðni
þarna hjá Guðmundi og grunaði ég
hann um að gera sér far um að vera
á öndverðri skoðun til að halda lífi í
umræðum.
Þarna var Guðmundur í essinu
sínu og hafði gott úthald á meðan
flestir voru komnir upp með vöku-
staurana. Já, engin lognmolla var í
kringum Guðmund og komu hann
og Fríða sér upp fjölskyldu, fyr-
irtæki og heimili af myndarbrag og
nú síðustu ár vin í sveitinni, sum-
arbústað í Eilífsdal. Íbúð þeirra og
bústaður bera þess glöggt merki að
næmt auga var fyrir að endurupp-
gera hlutina. Breyta og opna rými á
sem einfaldastan hátt og jafnframt
leyfa hinu eldra að skína í gegn.
Heimsóknum síðustu ár fór fækk-
andi eins og vill verða þegar fólk er
að hugsa um heimili og fjölskyldu.
En við vinkonurnar komum þó upp
þeim fasta lið að fara allar saman í
tjaldferðalag á sumrin með fjöl-
skyldur okkar þar sem börn okkar
kynntust og við gátum endurnýjað
vinaböndin og eigum við góðar
minningar þar.
Elsku Fríða og Þórhildur Bryndís
okkar, þið Guðmundur genguð í
gegnum þá raun að missa ófædda
dóttur og systur fyrir nokkrum ár-
um, áður en sólargeislinn Einar
fæddist og nú eftir erfiða og snögga
baráttu við krabbamein missið þið
Guðmund.
Með Guðmundi er fallinn frá góð-
ur fjölskyldufaðir og einn fremsti og
framsæknasti iðnhönnuður þjóðar-
innar.
Elsku Guðmundur, takk fyrir
samveruna í gegnum árin og við
munum ætíð minnast þín.
Elín og Leifur.
Það er margt óskiljanlegt í þessu
lífi og við fáum kannski aldrei að
vita af hverju hann Guðmundur
okkar þurfti að fara núna. Hann var
með mjög ákveðnar skoðanir á því
hvernig hann vildi hafa hlutina og
var það mikið kappsmál að skrá nið-
ur upplýsingar og ganga þannig frá
hlutunum að þeir væru aðgengileg-
ir, þá sagði hann stundum: Ef að ég
fell frá þá getur þetta haldið áfram
án mín. Mér fannst þetta alltaf svo-
lítið skrítið þegar hann talaði svona.
Að vinna hjá honum þessi ár hef-
ur verið mér ómetanlegur lærdómur
og reynsla, eitthvað sem ekki er
fengið úr neinum skóla, hann var
mjög duglegur við að miðla til mín
sinni kunnáttu og þekkingu, eins ná-
kvæmni og fagmennsku í vinnu-
brögðum. Ég verð ævinlega þakklát
fyrir þennan tíma sem ég fékk að
hafa Guðmund sem samstarfsmann
og vin.
Kær kveðja,
Kristín Sigurðardóttir.
Í þeim stóra hópi iðnhönnuða sem
nú setja mark sitt bæði á íslenska
hönnun og sjónmenntir eru ekki
margir sem sýna af sér allt í senn,
smekkvísi, verksvit og viðskipta-
hæfni. Guðmundur Einarsson, sem
skyndilega er frá okkur tekinn, var
einn þessara sjaldgæfu hönnuða. Í
gegnum fyrirtæki sitt, Prologus,
byggði hann upp net kröfuharðra
viðskiptavina sem sóttust eftir fág-
uðum, þægilegum og vel gerðum
húsbúnaði á samkeppnishæfu verði
– og á réttum tíma. Meðal þessara
viðskiptavina var Landsbankinn
sem keypti húsgögn eftir Guðmund
í stórum stíl fyrir fundarsali og al-
mannarými, auk þess sem aðstand-
endur menningarhússins Hofs á Ak-
ureyri völdu stóla eftir hann í
samkomusali. Það var bjart yfir
Guðmundi þegar hann kynnti fyrir
mér stólaverkefnið fyrir Hof og þær
verktæknilegu þrautir sem hann
hafði leyst af hendi við hönnun þess;
í framhaldinu hafði hann fullan hug
á því að leita að markaði fyrir hús-
gögn sín í Noregi vegna eftir-
grennslana um verk hans þaðan.
Stíllinn er maðurinn, jafnt í vand-
aðri hönnun sem í myndlist. Í hús-
gögnum Guðmundar fara saman
hinn skandínavíski stíll, virðing fyrir
hráefninu, hrein hlutföll og ýkjulaus
þokki, og suðrænt svipmót, endur-
óman þess tíma sem hönnuðurinn
eyddi á Ítalíu; hann lýsir sér í
óvenjulegri fágun formanna og því
sem kalla mætti efnisnautn.
Guðmundur var mikill áhugamað-
ur um íslenska hönnun, velunnari
Hönnunarsafns Íslands á þeim tíma
sem ég veitti því forystu og óþreyt-
andi að velta upp hugmyndum um
úrbætur á hönnunarumhverfinu.
Um leið var hann einstakur ljúfling-
ur, umtalsfrómur, kíminn og fjöl-
fróður.
Maður eins og Guðmundur Ein-
arsson skilur eftir sig mikið tóma-
rúm.
Fjölskyldu hans sendi ég hug-
heilar samúðarkveðjur.
Aðalsteinn Ingólfsson.
Í borgarsamfélagi nútímans er
ekki algengt að grannar í heilli götu
geri sér far um að kynnast hverjir
öðrum. Í Úthlíð hafa íbúarnir í mörg
undanfarin ár gert sér glaðan dag
eins og ein stór fjölskylda og haldið
götuhátíð. Guðmundur og Fríða
hafa verið virkir þátttakendur í
þessu samfélagi og Þórhildur dóttir
þeirra hefur ekki látið sitt eftir
liggja. Einar litli er líka farinn að
láta til sín taka þótt ungur sé enn að
árum.
Skarð er nú höggvið í þessa fjöl-
skyldu og Úthlíðin hefur misst einn
sinn besta mann. Það er með mikl-
um trega sem við kveðjum góðan
granna og frábæran mann, Guð-
mund á númer fimm.
Á sinn hægláta hátt ávann Guð-
mundur sér virðingu granna sinna.
Honum var annt um útlit og heild-
arsvip í götunni og allt viðhald á
húseigninni og umhirða í garðinum
á númer fimm ber vott um mikla
smekkvísi. Við endurnýjun á grind-
verki leitaði hann uppi fyrirtæki
sem átti mótin til að steypa eining-
arnar; upprunalegt skyldi útlitið
vera. Hann var ekki margmáll um
það þegar hann féll fjóra eða fimm
metra af verkpöllum þegar hann
steypti upp og stækkaði svalirnar.
Ekki laust við að hann gerði þá dá-
lítið grín að sjálfum sér þótt lánið
léki við hann.
Hugmyndum sínum og tillögum
vann hann fylgi á varfærinn hátt. Er
slitlag Úthlíðar var endurnýjað fyrir
nokkrum árum lagði hann til á fundi
með hlutaðeigandi borgaryfirvöld-
um að mjór, upplýstur gangstígur
yrði að norðanverðu svo ungir veg-
farendur á leið í skóla þyrftu ekki að
þvera götuna í svartasta skamm-
deginu. Ekki var þó farið að til-
lögum hans þó hann fylgdi þeim eft-
ir með eigin teikningum en
hraðahindrunin sem hann vildi fá
fyrir tíu árum er nú loksins komin.
Honum var mjög umhugað um að
þróa götuhátíðina og lagði síðast til
að við færðum okkur af malbiki göt-
unnar. „Hvernig líst þér á að við
færum hana inn í garð, … ha? (tróð
aðeins betur í pípuna) … gerum
hana svolítið mýkri og heimilis-
legri … ha!“
Þessi hugmynd hans hefur tekist
frábærlega. Hann lagði líka áherslu
á að krakkarnir fengju ákveðin hlut-
verk á hátíðinni, þeir sæju m.a. um
skiptimarkað með leikföng og bæk-
ur svo fátt eitt sé nefnt. Ekkert sem
gat bætt mannlífið í götunni var
Guðmundi óviðkomandi.
Guðmundur fór sér aldrei óðs-
lega. Allt sem hann gerði virtist yf-
irvegað. Það var jafnvel eitthvað við
það þegar hann þreif bílinn sinn í
innkeyrslunni.
Hann var greiðvikinn og úrræða-
góður, ræðinn, hláturmildur, með
skemmtilegt skopskyn, stundum
beittur; skapandi en gumaði ekki af
verkum sínum.
Hann var gagnrýninn á margt í
þjóðfélagsþróun síðustu ára. „Þurf-
um við ekki eitthvað að endurskoða
gildin í þessu samfélagi?“ sagði
hann, þá þjáður af innanmeinum.
Flestir fóru fróðari af fundi hans
og með eitthvað til að hugsa um.
Guðmundur, Fríða og börn þeirra
hafa búið til gott samfélag með okk-
ur í götunni.
Í síðustu línum í Úthlíðarbragn-
um, sem sunginn er á hverri hátíð,
segir:
„treystum hér tengsl milli granna,
hvert tár og hvert bros mun það
sanna“.
Úthlíðarbúar syrgja góðan dreng
en gleðjast yfir því sem hann gaf.
Orðstír hans mun lifa.
Fyrir hönd íbúa við Úthlíð,
Páll Ólafsson.
MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 11. JANÚAR 2011
✝
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, vinur, afi og lang-
afi,
HALLDÓR RÓSMUNDUR HELGASON,
Pósthússtræti 3,
Reykjanesbæ,
lést á Heilbrigðisstofnun Suðurnesja sunnudaginn
2. janúar.
Jarðarförin fer fram frá Fríkirkjunni í Hafnarfirði
föstudaginn 14. janúar kl. 13.00.
Magnea Halldórsdóttir, Kristján Ingi Helgason,
Ragnar Helgi Halldórsson, Þórunn Friðriksdóttir,
Halldóra Halldórsdóttir, Erlingur Rúnar Hannesson,
Guðrún Bjarnadóttir,
afa- og langafabörn.
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
HÖRÐUR ÞORVALDSSON,
Vesturgötu 40,
Reykjavík,
lést á heimili sínu þriðjudaginn 4. janúar.
Útför hans fer fram frá Dómkirkjunni fimmtudaginn
13. janúar kl. 15.00.
Blóm og kransar eru vinsamlega afþakkaðir en þeim sem vildu minnast
hans er bent á Minningarsjóð Landspítalans.
Ingibjörg Þ. Hallgrímsson,
Hrönn Harðardóttir, Magnús Rúnar Guðmundsson,
Steingerður Gná Kristjánsdóttir, Mikael Knorr Skov,
Hörn Harðardóttir, Egill Tómasson,
Þorgeir Orri Harðarson, Sandra Gunnarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabarn.
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
GUÐRÚN JÓSEPSDÓTTIR,
Stóragerði 10,
Reykjavík,
lést á líknardeild Landspítala Landakoti þriðju-
daginn 4. janúar.
Minningarathöfn verður í Grensáskirkju föstudaginn
14. janúar kl. 13.00.
Útförin fer fram frá Staðarkirkju laugardaginn 15. janúar kl. 14.00.
Jón Einarsson, Guðrún Þorsteinsdóttir,
Skúli Einarsson, Ólöf Ólafsdóttir,
Þórir J. Einarsson, Unnur Ragnarsdóttir,
Svanborg G. Einarsdóttir, Úlfar Reynisson,
Jóhann A. Einarsson, Rut Kristjánsdóttir,
Þorsteinn Einarsson, Ingibjörg Hreiðarsdóttir,
Anna Halldórsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær systir okkar,
MARÍA SVEINSDÓTTIR
frá Tjörn
á Skaga,
lést á Droplaugarstöðum föstudaginn 7. janúar.
Systkinin frá Tjörn.
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
DAGBJÖRT HALLDÓRSDÓTTIR
frá Hlöðum,
Hörgárdal,
lést á hjúkrunarheimilinu Holtsbúð, Garðabæ,
föstudaginn 7. janúar.
Halldór G. Hilmarsson, Sigríður Finnbjörnsdóttir,
Eysteinn Hilmarsson, Irene Dzielak,
Óskar Hilmarsson, María Ragnarsdóttir,
Emil Hilmarsson, Hafdís Svavarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.