Ný saga - 01.01.1998, Síða 71

Gotasaga
Þótt Gotar væru heiðnir, sigldu þeir með
kaupskap sinn til allra landa, kristinna og heið-
inna. Þá kynntust kaupmenn kristnum siðum
í kristnum löndurn. Sumir létu þá skírast og
í'luttu til Gotlands kristna presta. Botair af
Akubekk hét sá, er fyrstur gerði kirkju á stað,
er nú heitir Kolastaðir. Það vildu landsmenn
ekki sætta sig við og brenndu hana; því heitir
staðurinn enn Kolastaðir. Eftir þennan tíma
var blótað í Vi. Þar gerði [hannj aðra kirkju.
Þá sömu kirkju vildu landsmenn og brenna.
Þá fór hann sjálfur upp á kirkjuna og sagði:
„Ef þið ætlið að brenna hana, skuluð þið
brenna mig með kirkjunni.“ Hann var sjálfur
voldugur og átti að konu dóttur mikils valds-
manns, er hét Likair hinn snjalli og bjó á stað
þeim, er Steinkirkja heitir. Hann réð mestu á
þeim tíma. Hann studdi Botair tengdason
sinn og sagði: „Vogið ykkur ekki að brenna
manninn eða kirkju hans, því að hún stendur
í Vi, neðan klettsins.“ Við svo búið fékk kirkj-
an að standa óbrennd. Hún var sett þar í nafni
allra heilagra á þeim stað, er nú kallast Pét-
urskirkja. Það var fyrsta kirkja á Gollandi, er
fékk að standa.
Nokkru síðar en þetta var lét tengdafaðir-
inn Likair hinn snjalli skíra sig og húsfreyju
sína, börn sín og allt heimilisfólk, og hann
reisti kirkju á bæ sínum á þeint stað, er nú
heitir Steinkirkja. Það var fyrsta kirkjan í
landinu, uppi í nyrzta þriðjungnum. Þegar
Gotar sáu kristinna rnanna siðu, hlýddu þeir
boði guðs og lærðra manna kenningu, tóku þá al-
mennilega við kristindómi sjálfviljugir án nauð-
ungar, svo að enginn þvingaði þá til kristni.
Þegar menn voru orðnir almennt kristnir, var
reist önnur kirkja í Atlingabo. Hún var sú
fyrsta í miðþriðjungnum. Síðan var þriðja
kirkjan reist á landinu í Farþaim [Farden-
hreppi á Gotlandi] í syðsta þriðjungnum.
Kirkjum fjölgaði enn á Gotlandi, því að
menn reistu nú kirkjur nreira eftir því, hvað
nrönnum hentaði.
Áður en Gotland tók varanlega við
nokkrum biskupi, komu biskupar til Got-
lands, pílagrímar til Landsins helga, Jerúsal-
em, er sneru heim þaðan. Þann tíma lá leiðin
austur um Rússland og Grikkland til Jerúsal-
em. Þeir vígðu fyrst kirkjur og kirkjugarða að
bæn þeirra, er gera létu kirkjurnar. Þegar
Gotar höfðu snúizt til kristni, sendu þeir
sendiboða til æðsta biskupsins í Leoncopungi
[Linköping], þar sem hann var næstur þeim,
að hann samkvænrt réttri skipan kæmi til
Gotlands að veita hjálp upp á þau býti, að
biskupinn kæmi frá Leoncopungi þriðja hvert
ár til Gotlands ásamt tólf rnanna sinna, er fyl-
gja skyldu honum um allt landið á hestum
bænda jafnmörgum og ekki fleiri. Biskupnum
er ætlað að fara um Gotland lil að vígja kirkj-
ur og þiggja umbun sína: þrjár máltíðir og
ekki fleiri fyrir hverja kirkjuvígslu, auk þrigg-
ja marka; fyrir hverja altarisvígslu eina máltíð
og tólf aura, ef einungis altari skal vígt, en sé
hvorl tveggja óvígl fyrir, altari og kirkja, skulu
bæði vígð gegn þremur máltíðum og þremur
mörkum fjár. Biskup skal, þegar hann kem-
ur, þiggja viðurgerning af öðrum hverjum
presti, þrjár máltíðir og ekki meir. Af öðrum
hverjum presti, sem veitti ekki viðurgerning
það árið, skal biskup þiggja umbun, eins og
Mynd 4.
Kirkja heilagrar
Karinar í Visby var
hin veglegasta, eins
og rústirnar sína.
69