Morgunblaðið - 16.05.2011, Side 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 16. MAÍ 2011
✝ Svava Eng-ilbertsdóttir
fæddist að Vatns-
enda í Skorradal 7.
nóvember 1939.
Hún lést að heimili
sínu 4. maí 2011.
Svava var dóttir
hjónanna Bjargar
Eyjólfsdóttur, f.
13.6. 1907, d. 1.7.
1981, og Engilberts
Runólfssonar, f.
8.11. 1899, d. 14.6. 1996. Al-
systkini Svövu eru Haukur Eng-
ilbertsson, f. 10.4. 1938, Run-
ólfur Engilbertsson, f. 22.5.
1941, d. 5.2. 2010, og Eyjólfur
Engilbertsson, f. 9.10. 1943.
Hálfsystkini sammæðra eru
Hulda Hafliðadóttir, f. 25.11.
1924, og Ásgeir Hafliðason, f.
10.12. 1925, d. 21.10. 2009.
Hinn 30. júní 1962 giftist
Svava eftirlifandi eiginmanni
sínum, Gunnari Árnasyni, f. 1.3.
1938. Svava og Gunnar eign-
Svava ólst upp á Vatnsenda í
Skorradal og stundaði nám í
Reykholti. Síðar fór hún í hús-
mæðraskólann að Varmalandi.
Snemma byrjaði hún að vinna í
skógræktinni að Hvammi í
Skorradal og var sá tími henni
mjög minnisstæður. Seinna fór
hún að vinna í eldhúsinu í Reyk-
holti og síðar á Bifröst. Haustið
1959 flutti Svava til Akureyrar
og kynnist þá Gunnari, eftir-
lifandi eiginmanni sínum. Til að
byrja með bjuggu þau í Hafn-
arstræti 86, en síðar keyptu þau
Hafnarstræti 81. Síðastliðin 38
ár hafa þau búið að Grænugötu
2, Akureyri. Svava vann ýmis
störf til að byrja með. Tók
meiraprófið 1976, en vann síðan
hjá ÚA í tæp 38 ár eða þar til
hún þurfti að láta af störfum
vegna veikinda sinna.
Útför Svövu verður gerð frá
Akureyrarkirkju í dag, 16. maí
2011, og hefst athöfnin kl. 13.30.
uðust fjögur börn.
1) Björgvin Guð-
mundur, f. 1.8.
1960, d. 29.1. 1961.
2) Elísabet Björg, f.
1.9. 1961, maki Sig-
urgeir Vagnsson.
Synir Elísabetar
eru: Gunnar Freyr,
f. 1984, Svavar
Tandri, f. 1990.
Synir Elísabetar og
Sigurgeirs eru:
Sindri Vagn, f. 1997, og Ólafur
Snær, f. 1998. Fyrir átti Sig-
urgeir Trausta, f. 1980, og Ara,
f. 1986. 3) Björgvin Árni, f. 12.6.
1965, maki Patcharee Sri-
kongkaew, f. 4.8. 1965, þeirra
börn eru: Watchara Otharit, f.
1980, Gosin Otharit, f. 1982 og
Sunisa Otharit, f. 1985. 4) Gunn-
ar Viðar, f. 24.3. 1969, maki
Kristín Ólafsdóttir, f. 26.3. 1970.
Þeirra synir eru Bjarki Þór, f.
1991, Birkir Már, f. 1994 og
Bjarni Freyr, f. 2001.
Elsku mamma og tengda-
mamma. Við þökkum þér fyrir
yndislegar stundir í Skorradaln-
um, þú varst alltaf svo dugleg og
alltaf varstu tilbúin þegar við vor-
um að brasa eitthvað. Það var
mjög gaman hjá okkur þegar við
fórum inn á Uxahryggi með vél-
sleðann og fjórhjólið. Þú tókst í
vélsleðann og hafðir mjög gaman
af.
Síðustu dagar með þér gáfu
okkur heilmikið, þú varst svo
þakklát að hafa okkur hjá þér og
sýndir okkur þær tilfinningar
fram á síðasta dag.
Elsku mamma, nú vitum við að
þér líður mun betur og ert hætt að
þjást.
Gunnar og Kristín.
Hún mamma er dáin, sigruð af
þessum sjúkdómi sem herjað hef-
ur á hana hátt á sjötta ár. Hetja
sem neitaði að gefast upp, bognaði
stundum en brotnaði ekki. Þú
sinntir þínu af alúð og elsku.
Garðurinn, stolt þitt og gleði.
Stundum gerðum við góðlátlegt
grín að þér, um að það væru fleiri
sem þekktu á þér afturendann en
andlitið, því þú varst alltaf á fjór-
um fótum úti í blómabeðunum, við
að reyta arfa eða planta út. Það
var sama hversu veik þú varst,
alltaf hafði garðurinn forgang.
Enda ein mesta prýði við aðalgötu
bæjarins, en hætt er við því að nú
verði einhver misbrestur á. Síðast
fórst þú á föstudaginn langa, þá
orðin fárveik, út til að kenna
Gunna Frey dóttursyni þínum
hvernig ætti að klippa rósirnar.
Sennilega þótti þér hann ekki
bera sig rétt að og klipptir því
nokkrar sjálf.
Á æskuslóðunum í Skorradaln-
um reistuð þið pabbi ásamt Gunna
syni ykkar og konu hans sum-
arbústað. Þetta var ykkar sælu-
reitur, og nutuð þið þess mjög að
vera þar. Enda ber hann ykkur
tengdamæðgum mjög fagurt
vitni. Það þótti hin mesta
skemmtun að fara til ykkar í bú-
staðinn. Fara á sjóinn, það líkaði
þér og kom þá í ljós veiðieðlið í
þér. Og er við byggðum okkur
verbúð og keyptum bát þá
blómstraðir þú. Síðast skelltir þú
þér á sjóinn í janúar sl. Veiða,
gera að, flaka, verka, nætursalta
og búa til harðfisk þótti þér mjög
gaman. Enda nutum við hin góðs
af því. Þú gafst aldrei neitt eftir.
Lýsandi dæmi um kraftinn í þér,
er þegar við Sigurgeir vorum að
byggja úti á Klöppum. Daginn áð-
ur en þú fórst í stóra aðgerð
komst þú til að sjá hvernig gengi.
Og áður en við vissum af, þá varst
þú farin að naglhreinsa og skafa
timbur. Ekta þú. Fjölskyldan var
þér allt. Alltaf voruð þið pabbi
tilbúin til að aðstoða ef á þurfti að
halda. Ömmu- og afastrákar áttu
öruggt skjól í Grænu. Þeirra
missir er mikill.
Er okkur varð ljóst nú í mars
hvert stefndi, þá óraði okkur ekki
fyrir því að þetta ætti eftir að ger-
ast svona snöggt eins og raunin
varð. Dagarnir á spítalanum,
kvöldin er við fórum í hjólastól-
arallý með viðkomu í kapellunni
og á eftir var fótanuddið, og
spjallið fyrir háttinn var ómetan-
legur tími. Loksins komstu svo
heim í Grænu á skírdag. Þar tóku
við nokkrir góðir dagar áður en þú
þurftir að játa þig sigraða. Að
kvöldi 4. maí undir tónum lagsins
„Hærra minn guð til mín“ kvaddir
þú í faðmi fjölskyldu þinnar.
Elsku pabbi, guð gefi þér styrk á
þessum erfiðu tímum.
Heimahlynningu og þeim gull-
molum sem þar eru og hafa verið
til halds og trausts sl. 3 ár viljum
við þakka innilega fyrir allt. Einn-
ig sr. Guðrúnu Eggertsdóttur
sem alltaf var til staðar fyrir okk-
ur er á þurfti að halda. Starfsólk
dag- og lyfjadeildar á FSA, hafið
innilegar þakkir fyrir allt.
Elsku mamma, takk fyrir allt.
Elísabet Björg (Elsa Björg)
og fjölskylda.
Elsku dúllan mín.
Þótt leiðin okkar væri stutt, var
hún ómetanleg. Þú varst algjör
dúlla og hörkukona. Kona sem ég
mun líta upp til það sem eftir er.
Ef allir væru eins og þú varst væri
heimurinn í góðum höndum. Það
er mér svo minnisstætt hvernig
þú hugsaðir fyrir öllu og um alla.
Hef aldrei kynnst annarri eins
konu.
Það er svo sárt að hugsa til að
þú sért farin, en tími var kominn
til að sleppa og játa sig sigraða í
þessum heimi. Veit að þú situr hér
og hristir höfuðið yfir öllum þess-
um tárum og sorg sem er hér í
gangi en við vitum að þú munt
alltaf vera okkur nálæg.
Ég mun taka við dekurdýrinu
þínu og reyna að gera mitt besta,
þótt það verði aldrei neitt í nálægð
við allt sem þú gerðir fyrir hann.
Það var mér mikill heiður að fá
að eiga þessar síðustu stundir
með þér og að þú skulir hafa valið
að kveðja með okkur við hönd þér.
Þú barðist alveg fram að síðustu
stundu enda hörkukona sem var
hér á ferð.
Þín mun verða sárt saknað,
elsku dúllan mín.
Þín
Heiða.
Elsku amma.
Nú er þér farið að líða betur,
hætt að þjást. Þú varst alltaf svo
dugleg og varst alltaf að. Náðir
alltaf að rísa upp aftur eftir erf-
iðar aðgerðir í þínum veikindum
og þegar við kíktum á þig norður
um páskana þá varstu orðin mjög
lasin en samt hafðir þú orku í að
ráðskast pínu með afa.
Við kveðjum þig, elsku amma,
og biðjum kærlega að heilsa Run-
ólfi frænda.
Birkir Már
og Bjarni Freyr.
Elsku amma. Ég minnist þess
þegar við komum þrír vaskir
drengir norður yfir heiðar um
verslunarmannahelgina síðustu,
við fengum gistingu hjá ykkur.
Strákarnir voru örlítið smeykir
við að koma inn og gista en þú
tókst svo vel á móti okkur og
sagðir við þá að láta bara eins og
heima hjá sér. Það var alltaf þann-
ig hjá þér, amma mín, það var
aldrei neitt mál.
Þegar ég svo kvaddi þig í hinsta
sinn þá varstu svo létt og glað-
lynd, þú hjálpaðir mér mjög mikið
því það var svo mikill kvíði að
kveðja þig.
Bjarki Þór.
Amma farin. Ekki meira „sælir
strákar, hver nennir nú með mér
til að tína hrossaskít í garðinn?“
Þá var farið með stóran svartan
ruslapoka niður í móa til að tína.
Eða „hér er útsæðið komið, nú
skuluð þið drífa ykkur í að koma
kartöflunum niður“. Þá var farið í
það í hvelli að stinga upp garðinn
og koma niður. Það var ekkert „á
eftir“ þegar amma var á ferðinni
bara „núna“. Þannig var amma.
Alltaf var hún boðin og búin til
að hjálpa okkur ef á þurfti að
halda. Þegar við komum í Grænu
þá var yfirleitt spurt: „Eruð þið
ekki svangir?“ og tók hún ekki nei
gilt, heldur fann eitthvað til að
borða.
Elsku amma, takk fyrir okkur .
Svavar Tandri og Sindri
Vagn.
Svava Engilbertsdóttir HINSTA KVEÐJA
Hæ amma, þegar hún
mamma sagði að þú værir
dáin þá fann ég svo til í
hjartanu mínu. En þegar
ég vissi að þú færir til guðs
og hættir að vera veik þá
leið mér betur.
Bless amma mín og ég
lofa að vera duglegur að
passa afa.
Ólafur Snær.
✝ Hjörleifur Jóns-son fæddist í
Skarðshlíð í Austur-
Eyjafjallahreppi 28.
september 1925.
Hann lést á Hrafn-
istu í Hafnarfirði 7.
maí 2011.
Foreldrar Hjör-
leifs voru þau Jón
Hjörleifsson, bóndi
og oddviti í Skarðs-
hlíð, f. 12. júlí 1898,
d. 23. júlí 1973 og Guðrún
Sveinsdóttir frá Selkoti, hús-
freyja, f. 25. ágúst 1897, d. 15.
maí 1983. Hjörleifur var næst-
elstur átta systkina en þau eru:
1) Sveinn, f. 30. júní 1924, d. 30.
maí 1983. 2) Guðni Ragnar, f. 24.
september 1927. 3) Tómas, f. 25.
apríl 1929, d. 1. ágúst 1998. 4)
Sigríður, f. 27. nóvember 1932.
5) Anna, f. 5. ágúst 1936, d. 23.
mars 2007. 6) Hilmar Eyjólfur, f.
15. nóvember 1938. 7) Jakob
Óskar, f. 28. október 1940.
Hjörleifur kvæntist 8. nóv-
ember 1947 Ingibjörgu Snæ-
mars 1973, Hjörleifur, f. 15.
október 1976, barnabörnin eru
átta. 3) Sigríður Hjördís, f. 5.
júlí 1954, félagsráðgjafi í
Reykjavík, maður hennar er
Þormóður Sveinsson arkitekt í
Reykjavík, f. 5. júní 1953. Börn
þeirra eru Vigdís, f. 4. apríl
1979 og Hjörleifur Skorri, f. 13.
ágúst 1985. Þau eiga eitt barna-
barn.
Hjörleifur stundaði nám við
Héraðsskólann á Laugarvatni
1942-44 og við Samvinnuskól-
ann í Reykjavík 1944-46. Hjör-
leifur hóf störf hjá Kaupfélag-
inu Þór á Hellu 1946 og var þar
fulltrúi kaupfélagsstjóra til
1960. Hann flutti þá til Reykja-
víkur og starfaði í nokkur ár hjá
Verslunarsambandinu. Hann
gerðist einn af stofnendum og
framkvæmdarstjóri Fóð-
urblöndunnar hf. og gegndi því
starfi þar til hann lét af störfum
sökum aldurs. Hjörleifur tók
þátt í stofnun nokkurra félaga
og sat í stjónum þeirra. Hann
var einnig félagi í Oddfellow í
35 ár.
Útför Hjörleifs fer fram frá
Háteigskirkju í dag, 16. maí
2011, og hefst athöfnin kl. 13.
björnsdóttur, f.
15.1. 1927. For-
eldrar hennar
voru Snæbjörn
Guðmundsson,
járnsmiður, f. 6.
desember 1901, d.
30. október 1936,
og Elín P. Blöndal
húsmóðir, f.13.
júní 1895, d. 10.
október 1969, þau
voru bæði frá
Hvammstanga. Börn Hjörleifs
og Ingibjargar eru: 1) Elín
Birna, f. 19. apríl 1948, hjúkr-
unarfræðingur í Reykjavík. Hún
giftist Guðmundi Gunnarssyni,
f. 29. október 1945, þau skildu.
Börn þeirra eru Ingibjörg
Hrönn, f. 31. janúar 1971, Hall-
fríður, f. 18. maí 1972, Gunnar
Örn, f. 20. september 1977,
barnabörn eru átta talsins. 2)
Jón, f. 25. júní 1949. Hann giftist
Sigrúnu Ágústsdóttur, f. 19.
september 1950, þau skildu.
Börn þeirra eru Eva María, f.
26. apríl 1971, Ragna Sara, f. 3.
Elsku afi minn.
Mikið sem ég er heppin að hafa
fengið að eiga afa eins og þig. Þú
varst okkur barnabörnunum, já
og hverjum þeim sem þér kynnt-
ist, ljómandi fyrirmynd vandaðrar
hegðunar með framkomu þinni og
háttum. Af þér geislaði kurteisin,
herramennskan, heiðarleikinn og
ljúf kímnigáfan svo að öllum mátti
vera ljóst að þar fór drengur góð-
ur. Margt lærði ég af fordæmi
þínu og allt gott, en tvær lexíur
standa einna helst upp úr og munu
lifa með mér um aldur og ævi.
Annars vegar það að halda í góða
siði sem gera manni gott (þetta
kenndir þú mér með fastheldni
þinni við bláa glasið þitt og hæg-
indastólinn góða) og hins vegar að
taka þeim nýjungum, sem eitt-
hvað er í varið, fagnandi, enda
aldrei að vita hvernig þær gætu
auðgað lífið (þetta sýndir þú mér í
verki með áhuga þínum á tækni-
nýjungum á borð við bílasímann
og sjónvarpið með fjarstýring-
unni).
Þó að þú hafir kvatt þennan
heim veit ég að andi þinn og nær-
vera fylgja fjölskyldu þinni og vin-
um um aldur og ævi. Það er vissu-
lega erfitt að kveðja þig, en
söknuðurinn bliknar við hliðina á
því þakklæti og gleði sem ég upp-
lifi yfir að hafa fengið að kynnast
þér og eiga þig að öll þessi ár. Hvíl
í friði, elsku afi Hjölli.
Vigdís Þormóðsdóttir.
Hann Hjörleifur Jónsson,
elskulegur afi okkar, var dagfars-
prúður maður. Við börnin spurð-
um stundum hvort hann kynni
ekki að hlæja upphátt, en hann hló
þó mikið og ævinlega inní sig.
Amma sagði að hann kynni það
ekki og þess vegna var það sér-
staklega eftirminnilegur atburður
þegar afi skellti uppúr við matar-
borðið uppi í sumarbústað eftir að
amma hafði mismælt sig herfi-
lega. Hugsanlega lýsir það afa vel,
að hlæja í hljóði, því hann vildi
ógjarnan draga athyglina að sér.
En nú beinast augu allrar fjöl-
skyldunnar að afa Hjölla og þeirri
miklu góðvild sem frá honum staf-
aði á hljóðlátan máta.
Afi var alinn upp í Skarðshlíð
undir Eyjafjöllum. Þar bjuggu
foreldrar hans, Jón Hjörleifsson
og Guðrún Sveinsdóttir og eign-
uðust átta börn. Æskustöðvarnar
áttu greinilega stað innarlega í
hjartanu hans afa. Það sem um
þann stað var sagt var allt gott og
fallegt. En Hjölli afi varð nú samt
sveitastrákurinn sem flutti á möl-
ina og ól mestan sinn aldur í þétt-
býli.
Tengsl hans við sveitina áttu
sér á sinn hátt framhaldslíf í gegn-
um starf hans hjá Fóðurblönd-
unni, þar sem hann var í sambandi
við búrekendur um land allt. Í
augum okkar barnanna var hann
duglegur að vinna, en hann kom
þó hvern dag heim í hádeginu og
borðaði mat með ömmu. Þau
hlustuðu á fréttirnar og afi fékk
sér undanrennu í bláa glerglasið
og engu viðbiti leit hann við nema
Sólblóma. Það veitti okkur börn-
unum öryggiskennd að hann afi
var trúr sinni rútínu í daglega líf-
inu.
Á meðan afi var í vinnunni vor-
um við börnin stundum hjá ömmu.
Hún talaði svo vel um hann afa,
sagði að hann væri besti maður í
heimi. Og afi lagði mikið uppúr að
vera heiðarlegur maður. Afkom-
endum sínum gaf hann það ráð að
hafa heiðarleikann að leiðarljósi í
lífinu og þá myndi okkur farnast
vel. Hann var blíður og góður við
okkur börnin, þó hann segði
stundum máttleysislega nei, ef við
vildum fá að snúa stofunni við og
búa til hús úr sófasettinu og borð-
stofustólunum. Afi sofnaði alltaf
við sjónvarpið og þá færðist ró yfir
heimili þeirra afa og ömmu og
stutt var í að lesnar væru kvöld-
sögur. Oft voru það draugasögur
og tröllasögur. Þegar börnin voru
gengin til náða, höfðu þau fyrir sið
að lesa hvort fyrir annað.
Þau áttu líka annan eftirminni-
legan sið og sá var að syngja alltaf
í tveimur röddum á leiðinni upp í
sumarbústað. Þá heyrðum við
börnin hvað afi hafði fallega og
háa söngrödd, sem hann flíkaði
sjaldan. Og allir tóku undir í þessu
ljóði Guðmundar Guðmundsson-
ar:
Kvöldblíðan lognværa kyssir hvern
reit
komið er sumar og fögur er sveit.
Sól er að kveðja við bláfjalla brún,
brosa við aftanskin fagurgræn tún.
Seg mér hvað indælla auga þitt leit
íslenska kvöldinu í fallegri sveit.
Nú þegar sólin hans afa er sest,
þökkum við fyrir að hafa átt slíkan
afa, traustan mann sem bar hag
allrar fjölskyldunnar fyrir brjósti.
Við erum líka þakklát fyrir að
hann afi kvaddi þennan heim
saddur lífdaga og í sátt við Guð og
menn og biðjum almættið um að
styrkja ömmu á sorglegum stund-
um.
Eva María, Ragna Sara,
Hjörleifur og fjölskyldur.
Það er með harm í huga og sorg
í hjarta sem ég kveð þig, afi minn.
Það er erfitt að láta eilífðinni eftir
svo mætan mann. Þú áttir svo
sannarlega viðburðaríkan og öf-
undsverðan ævidag, og hefði ég
viljað óska þér nokkurra daga til
viðbótar. Það er ekki síst vegna
þess hve mikill styrkur, stuðning-
ur og skemmtan var af nærveru
þinni. Í þér fann maður alltaf bak-
land, hvatningu, kímni og ráð.
Áhrif þín á mig hafa verið mörg
og djúpstæð, og ég vona að þú haf-
ir vitað hversu mikið af mínu at-
gervi ég mótaði að þinni fyrir-
mynd. Sem barn fylgdi ég þér
eftir hvert fótmál og vildi verða
eins og þú þegar ég yxi úr grasi.
Þú varst sómamaður og ekkert
rætið né smásmugulegt var til í
þínu fari. Maður vissi alltaf að
hugsun þín var réttlát og skýr.
Jafnaðargeð þitt var víðfrægt,
stimamjúkur í fasi en fastur fyrir
ef á reyndi. Að aðstoða aðra en
ætlast ekki til neins sjálfur var þitt
fordæmi sem ég hef að leiðarljósi.
Góðmenni á við þig eru vandfund-
in og það er missir að slíkri gæsku.
Af þér lærði ég aga og vinnu-
semi. Þú reyndir að fá mann til að
fullkomna verkið, gera hlutina vel
og skilmerkilega. Þú varst aldrei
ósanngjarn, hvattir til dáða og
hrósaðir alltaf fyrir vel unnið verk.
Fas þitt og dyggðir eru mér til
fyrirmyndar og verða þó hverfir
þú á vit forfeðranna. Í þinni fyr-
irmynd fann ég þann styrk og þá
stoð sem þörf er, á lífsins refilstig-
um. Ævi þín var ekki alltaf létt en
ekki var snefill af gremju yfir hlut-
skipti þínu, einungis döngun til að
vinna meir og gera betur. Ungur
hófstu vinnu, braust til mennta og
laukst ferlinum sem fram-
kvæmdastjóri mektarfyrirtækis,
sem þú sjálfur áttir hlut í að koma
á legg. Allt þitt var sannarlega
þitt, ekkert baktjaldamakk eða
klíka, þú varst raunverulega sjálf-
stæður maður. Þú varst íslenskur
frumkvöðull, óskabarn þjóðarinn-
ar, fátækur drengur undan Eyja-
fjöllum sem af eigin rammleik
varð vel stæður viðskiptamaður
og heimsborgari.
Það veldur mér sorg að þú getir
ekki verið viðstaddur útskrift
mína þegar þar að kemur, þú hafð-
ir sjálfur áhuga á læknisfræði og
varst stoltur að nafni þinn legði
það nám fyrir sig. Þegar ég tek við
skírteini verður það með þína
hönd í minni, og ég veit þú verður
mér nálægur um ókomna tíð. Mín
von er að ég beri gæfu til að líkjast
þeim öðlingi sem nú kveður. Það
er þrautin þyngri að reynast verð-
ugur nafni slíks heiðursmanns.
Far í friði, elsku afi.
Hjörleifur Skorri
Þormóðsson.
Að kveðja góðan samferða-
mann er alltaf erfitt. Gott er þó að
eiga aðeins góðar minningar um
langa kynningu. Hjörleifur mágur
minn var einstakur maður, hrein-
skiptinn, einbeittur en umfram
allt góður kærleiksríkur faðir og
vinur. Ég minnist ævinlega ynd-
islegra tíma þegar ég dvaldi sem
unglingur á heimili þeirra Hjör-
leifs og Ingibjargar systur minnar
á Hellu og dillaði börnum þeirra,
Ellu, Nonna og Siggu, sem mér
fannst vera ekkert minna en al-
gjörir englar.
Þær voru ófáar ferðir mínar
austur að Hellu þar sem mér var
ævinlega tekið opnum örmum.
Hjörleifur stjórnaði þar kaup-
félaginu Þór af röggsemi og dugn-
aði. Þar var ótrúlegur gestagang-
ur af bændafólki úr sveitunum í
kring sem vanhagaði um sitthvað
til búskaparins. Alltaf var Hjölli
reiðubúinn að sinna þörfum þeirra
eftir bestu getu.
Þegar þau hjónin fluttu svo til
höfuðborgarinnar og settust að í
Hjörleifur Jónsson