Morgunblaðið - 08.07.2011, Blaðsíða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 8. JÚLÍ 2011
✝ Ragnar Han-sen múr-
arameistari fæddist
á Sauðárkróki 17.
apríl 1923. Hann
lést á Landspít-
alanum föstudag-
inn 1. júlí. For-
eldrar hans voru
hjónin Friðrik Han-
sen kennari, vega-
vinnuverkstjóri,
oddviti og ljóð-
skáld, f. 17.1. 1891, frá Sauðá
við Sauðárkrók, d. 27.3. 1952, og
Jósefína Erlendsdóttir Hansen,
saumakona og klæðskeri, f.
2.11. 1894 á Beinakeldu, Torfu-
lækjarhreppi, A-Hún. d. 19.11.
1937. Systkini Ragnars eru: Ás-
gerður, Emma, Ástríður Björg,
Kristján, Erlendur, Jóhannes,
Björg, Guðmundur, Sigurður,
Jósefína, Eiríkur, Friðrik og
Þorbjörg. Fjögur elstu systkinin
og Friðrik eru látin.
Hinn 25. júlí 1953 kvæntist
Ragnar Hjördísi Kristófers-
dóttur, f. 20. okt. 1929, d. 30.
júní 1998. Kjörforeldrar hennar
voru Kristófer Eggertsson skip-
stjóri, f. 28.11. 1892 í Gottorp,
Þverárhr. V-Hún., d. 16.11.
1961, og Helga Eggertsdóttir, f.
6.9. 1894 í Kothúsum, Garði,
Gerðahr., Gullbr., d. 29.5. 1967.
Kynforeldrar hennar voru
Steingrímur Stefánsson frá
Galtará í Gufudalssveit og Þur-
íður Eggertsdóttir frá Flateyri.
aldri. Hann flutti að heiman 14
ára í kjölfar láts móður sinnar.
Vann hann ýmis störf næstu ár-
in. Lauk Héraðsskólanum á
Laugarvatni 1941, iðnskólaprófi
í Reykjavík og sveinsprófi í
múraraiðn 1945. Meistarabréf
fékk hann 1949 og bygging-
arleyfi í Reykjavík 1950. Félagi í
Múrarafélagi Reykjavíkur frá
1946-1981 og síðan í Múr-
arameistarafélagi Reykjavíkur.
Var um tíma gjaldkeri í Múrara-
félaginu og fulltrúi í Iðnráði.
Kennari í flísalögn á vegum Iðn-
fræðsluráðs. Ragnar hefur unn-
ið við flísar og múrverk í 62 ár.
Var með sjálfstæðan rekstur og
menn í vinnu árum saman og
stofnaði síðar fyrirtækið Han-
sen verktaka ásamt syni sínum.
Ragnar var jafnan með stór
verk, meðal annars Borgar-
leikhúsið, hluta af Kringlunni,
DAS í Reykjavík og Hafnarfirði,
fjölmarga leikskóla, kirkjur og
sundlaugar á höfuðborgarsvæð-
inu. Einnig lagði hann flísar og
grjót í Ráðhúsi Reykjavíkur,
Flugstöð Leifs Eiríkssonar,
Smáralind, Landspítala og ýms-
um frystihúsum úti á landi. Það
er óhætt að segja að eftir Ragn-
ar liggi mörg stór verk sem
hann vann af alúð og dugnaði.
Síðasta opinbera verkið var
flísalagning Smáralindarinnar
þegar hann var 78 ára að aldri.
Ragnar spilaði bridds í áratugi
allt fram á síðasta dag og vann
til margra verðlauna.
Útför Ragnars fer fram frá
Háteigskirkju í dag, 8. júlí 2011,
og hefst athöfnin kl. 13.
Börn Ragnars og
Hjördísar eru: 1)
Jósefína, f. 26. febr-
úar 1953. Var gift
Birgi Smára Karls-
syni. Börn þeirra
eru Ragnar Karl,
Hjördís Helga, Jó-
hanna Lilja og Sól-
veig Dögg. 2)
Helga, f. 6. okt.
1954, maki Guð-
mundur Thor Guð-
mundsson. 3) Friðrik, f. 6. febr.
1957, maki Katrín Ingadóttir.
Börn þeirra eru Þorsteinn Ingi,
Anna Lára og Ragnar. 4) Hulda,
f. 26. apríl 1958. Börn hennar
eru Berglind, Kristófer og Em-
anúel. 5) Kristín Edda, f. 21. maí
1961, maki Hermann Þorvaldur
Guðmundsson. Börn þeirra eru
Guðmundur Davíð, Hulda
María, Ragnar Hjörvar og Hjör-
dís Björg. 6) Kristófer Eggert, f.
28.7. 1963, maki Ruth Elfars-
dóttir. Sonur þeirra er Friðrik
Dagur. 7) Sólveig Björg, f. 15.
sept. 1967. Dætur hennar eru
Eva María og Sara Hjördís. 8)
Ragnar Stefán, f. 22. apríl 1971,
maki Anna Sigríður Gunn-
arsdóttir. Dætur þeirra eru
Hekla og Salka. Afkomendurnir
eru orðnir 41 talsins.
Vinkona Ragnars síðustu árin
er Guðrún Sesselja Guðmunds-
dóttir.
Ragnar byrjaði í vegavinnu
með föður sínum aðeins 9 ára að
Elsku pabbi, það var gott að
eiga athvarf hjá þér á þínu ynd-
islega heimili. Þangað voru allir
velkomnir í gleði og sorg. Þú hafð-
ir að geyma yndislegan föður,
góðan vin, afa, langafa og tengda-
föður. Nærvera þín var einstök og
það var hægt að segja þér frá öllu
því þú áttir svo auðvelt með að
setja þig í spor annarra. Þú
kvaddir með því að opna fallegu
brúnu augun þín og þakklætið
skein úr þeim. Ég er sannfærð um
að það hefur verið yndislegt fyrir
þig að koma í faðm ömmu og
mömmu.
Ætti ég hörpu hljóma þýða,
hreina, mjúka gígjustrengi,
til þín mundu lög mín líða,
leita þín, er einn ég gengi.
Viltu, þegar vorið blíða
vefur rósir kvölddögginni,
koma til mín, kvæði hlýða,
kveðja mig í hinzta sinni.
Lífið allt má léttar falla,
ljósið vaka í hugsun minni,
ef ég má þig aðeins kalla
yndið mitt í fjarlægðinni.
Innsta þrá í óska-höllum
á svo margt í skauti sínu.
Ég vildi geta vafið öllum
vorylnum að hjarta þínu.
(Friðrik Hansen)
Með söknuði kveð ég þig, elsku
pabbi minn, og bið Guð að vernda
þig og blessa.
Þín dóttir,
Jósefína Ragnarsdóttir.
Mig langar að minnast föður
míns í fáum orðum.
Pabbi var einstaklega glað-
lyndur og lagði mikla áherslu á að
láta gott af sér leiða. Stundum fór
greiðvirkni hans þó út í öfgar
enda held ég að það finnist vart
bónbetri maður. Hann átti það til
að gera fólki greiða og vinna fyrir
það án endurgjalds, þótt hann
hefði hvorki tíma né orku til þess.
Pabbi var vanur að vinna hörð-
um höndum frá barnæsku og
æskustöðvarnar voru honum afar
kærar. Eftirfarandi atvik lýsir
honum því vel. Árið 1946 átti
pabbi mótorhjól, en varð fyrir því
óhappi að ekið var á hann og hann
fótbrotnaði. Pabbi varð því að
leggjast inn á Landspítalann. Eft-
ir ákveðinn tíma var honum farið
að leiðast aðgerðaleysið mikið og
tók hann því þá ákvörðun að út-
skrifa sig sjálfur og fara í gifsinu
alla leið norður í land á mótorhjól-
inu. Hann var óstöðvandi ef hann
tók ákvörðun, sama hversu mik-
inn andbyr hann fékk. Þannig var
pabbi allt lífið; þrautseigjan kom
honum í gegnum allar hindranir.
Pabba leiddist aldrei enda hafði
hann alltaf nóg fyrir stafni og
vann mikið alla tíð enda fyrir
mörgum að sjá. Þótt hann væri í
erfiðisvinnu frá barnsaldri talaði
hann aldrei um að hann væri
þreyttur. Það var ótrúlegt hvað
hann hafði mikið þrek og lagði sig
fram í öllu því sem hann tók sér
fyrir hendur.
Pabbi lagði mikla áherslu á að
við börnin fengjum hollan mat
þar sem hann hafði svo oft verið
á einhæfu og óhollu mataræði
þegar hann starfaði meðal ann-
ars í vegavinnu og á iðnskólaár-
unum. Það var því ekki sparaður
matur á heimili okkar. Við börn-
in fengum mikið af ávöxtum og
þess háttar sem aðrir spöruðu
við sig á þessum tíma. Þegar
hann var ekki að vinna þeystist
hann með okkur börnin út um
allt. Honum fannst mikilvægt að
við færum út í náttúruna til að
kynnast landinu og dýralífinu.
Þær fáu frístundir, sem hann
átti, fóru í ýmsar ferðir um land-
ið með okkur fjölskylduna, eink-
um til Sauðárkróks til systkina
sinna, þar sem við gistum, eða í
sveitir þar í kring. Minningarnar
um þessar ferðir eru margar og
skemmtilegar. Stundum fórum
við í styttri ferðir út fyrir bæinn
og tjölduðum, veiddum fisk,
skoðuðum fugla og egg eða fór-
um í fjallgöngur. Á þessum árum
voru engir bílstólar notaðir fyrir
börn og því var auðvelt að hlaða
átta börnum í einn bíl. Fólki brá
hins vegar oft í brún þegar pabbi
opnaði fyrir okkur bílinn og
hleypti öllum börnunum út, enda
sjaldgæft að fólk ætti svo mörg
börn. Stoltastur af öllu var hann
af barnaláninu. Pabbi fór oft
með okkur í kvikmyndahús á
sunnudögum, en var þá jafnan
svo þreyttur að hann svaf meðan
sýning kvikmyndarinnar stóð
yfir. Hann hafði einstaklega
gaman af því að heimsækja
æskuslóðirnar og systkini sín á
Króknum. Á síðari árum kann-
aðist hann við fáa á götunum
þar, en í kirkjugarðinum hvílir
fólkið sem hann þekkti.
Von mín er sú að nú sé pabbi í
faðmi ástvina sinna og njóti hvíld-
arinnar frá daglegu amstri og
annríkri ævi. Ég þakka föður
mínum fyrir að vera okkur það
sem hann var. Hann var okkur
frábær fyrirmynd.
Sólveig Björg.
Þakka þér, elsku pabbi minn,
fyrir lífið sem þú gafst mér, ég hef
verið lánsöm að hafa eignast föð-
ur sem þig. Þú varst allt í senn
faðir, vinur og félagi okkar krakk-
ana. Þú gerðir þér far um að
þekkja börnin þín sem best og
kynnast vinum okkar og jafnvel
foreldrum þeirra.
Pabbi var mikill náttúruunn-
andi og elskaði að fara með okkur
í útilegur, uppá fjöll í eggjaleit,
fuglaskoðun, í ber og verja tíma
með okkur úti við, hvort heldur
var að sumri eða vetri. Sumrin
voru þvílík ævintýri fyrir okkur
krakkana og vorum við mjög oft á
ferðinni, sérstaklega til Sauðár-
króks þar sem pabbi ólst upp.
Pabbi var mildur maður sem
vildi allt fyrir alla gera. Hann
kenndi okkur snemma að bera
umhyggju fyrir náunganum og
þau góðu gildi að hjálpa öðrum
sem minna máttu sín. Hann hafði
alltaf opið heimili sitt fyrir gesti
og gangandi og elskaði að hafa
fólk í kringum sig. Pabbi var
einna stoltastur yfir barnaláni
sínu; þó hann hafi byggt mörg
mannvirki, sagði hann hverjum
sem heyra vildi að hann ætti 8
börn og engum gat leynst það
hversu stoltur hann var yfir þeim.
Ég minnist þess að hann hafði
alltaf tíma fyrir börnin sín. Hann
nýtti hvern einasta frítíma sinn til
að vera með okkur. Pabbi lifði líf-
inu til fulls og síðasta ferðin var á
æskustöðvarnar Sauðárkrók,
þremur vikum fyrir andlátið.
Minningin um alla þá sögustaði og
allt það sem við gerðum er það
dýrmætasta sem ég á.
Elsku pabbi minn, þú ferð aldr-
ei úr hjarta mínu.
Þín dóttir,
Hulda Hansen.
Ætti ég hörpu hljómaþýða,
hreina, mjúka gígjustrengi,
til þín mundu lög mín líða,
leita þín, er einn ég gengi.
Viltu, þegar vorið blíða
vefur rósir kvölddögginni,
koma til mín, kvæði hlýða,
kveðja mig í hinsta sinni.
Lífið allt má léttar falla,
ljósið vaka í hugsun minni,
ef ég má þig aðeins kalla
yndið mitt í fjarlægðinni.
Innsta þrá í óskahöllum
á svo margt í skauti sínu.
Ég vildi geta vafið öllum
vorylnum að hjarta þínu.
(Friðrik Hansen)
Mig langar að minnast föður
míns, Ragnars Hansen, með
nokkrum orðum. Pabbi var okkur
systkinum góð fyrirmynd með
þrautseigju sinni og dugnaði. Allt-
af var skemmtilegt að ræða við
hann, hvort sem það var um
stjórnmál sem voru honum afar
hugleikin eða náttúrulækningar
sem var sameiginlegt áhugamál
okkar beggja. Pabbi hefur gefið
okkur systkinum ríkulegt vega-
nesti út í lífið og í raun lagt grunn-
inn að lífi okkar. Hann hafði alltaf
nóg að gera fram á síðasta dag.
Pabbi var félagslyndur og hafði
áhuga á ótal mörgu. Hann tók það
upp hjá sjálfum sér að stoppa upp
fugla aðeins 10 ára að aldri og átti
heilmikið safn af uppstoppuðum
fuglum. Einnig blés hann úr eggj-
um og átti glæsilegt eggjasafn
sem hann geymdi uppi í efstu hillu
í geymslunni á æskuheimili mínu.
Þótti okkur krökkunum gaman að
fá að skoða öll eggin sem voru
samviskusamlega merkt og vel
gengið frá öllu. Pabbi unni nátt-
úrunni og kenndi okkur að ganga
um hana af virðingu. Við eigum
margar góðar minningar frá ein-
stökum stundum með honum úti í
náttúrunni; í fjallgöngu, að skoða
fagra steina eða þegar við tjöld-
uðum við fallegan læk. Pabbi leit-
aðist við að vera með okkur í frí-
stundum sínum og var óþreytandi
að finna upp á einhverju skemmti-
legu um helgar. Skódinn okkar
var til dæmis ógleymanlegur. Þar
sem foreldrar mínir höfðu fyrir
stórri fjölskyldu að sjá, var nýr
bíll ekki efst í forgangsröðinni.
Þegar bíllinn var orðinn lélegur
og jafnvel þannig að gat var kom-
ið í gólfið og pollarnir farnir að
láta finna fyrir sér, múraði pabbi
bara upp í götin. Hann kunni ráð
við öllu og tókst á við lífið af ein-
stakri jákvæðni og baráttuvilja.
Það er ótrúlegt hvernig pabbi
komst yfir allt sem hann tók sér
fyrir hendur, enda forkur dugleg-
ur og kraftmikill.
Pabbi var með eindæmum
hæfileikaríkur og þótti efnilegur
námsmaður og vel greindur.
Hann dreymdi um langskólanám
en aðstæðurnar leyfðu það ekki.
En hann gerði gott úr öllu og sá
alltaf björtu hliðarnar. Mótbyr
var eitthvað sem hann tókst á við
af festu og bjartsýni. Ég hef alltaf
verið svo hrifin af myndinni af
pabba þar sem hann stendur á
höndum uppi á snúrustaurnum
við Kirkjuhvol, sem var æsku-
heimili hans á Sauðárkróki.
Myndin sýnir hversu góður fim-
leikamaður pabbi var og hve mikl-
um styrk hann bjó yfir. Skila-
boðin, sem hann gaf okkur
afkomendum sínum, voru að heið-
arleiki væri dyggð og að við ætt-
um að vanda okkur við allt sem
við tækjum okkur fyrir hendur.
Með virðingu og þakklæti kveð
ég föður minn. Minning hans er
sem ljós í lífi okkar afkomenda
hans.
Þín dóttir,
Kristín Edda.
Vorið 1937 var kalt í Skagafirði
og greri seint. Ungur drengur,
sem hafði um sinn unnið við
mæðiveikigirðingar í firðinum,
hélt heim til Sauðárkróks til að
fermast. Að hátíð lokinni fór hann
aftur til vinnu sinnar. Þarna
frammi í firðinum hófst ævistarf
piltsins. Var hann þó ekki
ókunnugur vinnu af ýmsu tagi því
að hann hafði bæði unnið að
sveitastörfum og verið kúskur í
vegavinnu mörg sumur. En eftir
þetta sá hann fyrir sér sjálfur og
naut ekki framar fjárhagsstuðn-
ings frá fjölskyldu sinni eða öðr-
um. Og starfsdagurinn varð lang-
ur. Honum lauk ekki fyrr hann
var kominn á áttræðisaldur.
Ragnar Hansen var frábær
dugnaðarmaður og verklagni
hans annáluð. Með eigin aflafé í
sjóði komst hann í Héraðsskólann
á Laugarvatni og stundaði þar
nám í tvo vetur. Hann var náms-
maður góður og vel íþróttum bú-
inn, hafði hug á að verða íþrótta-
kennari en gat ekki látið þann
draum rætast sakir fjárskorts.
Tilviljun ein réð því að hann lærði
múrverk. Og hann varð ekki ein-
ungis góður fagmaður og afar af-
kastamikill heldur nánast lista-
maður á sínu sviði. Það sýna verk
hans víða um land og nægir að
nefna flísalagnir í Ráðhúsi
Reykjavíkur og Flugstöð Leifs
Eiríkssonar. Draumurinn um
kennsluna brást að vísu en Ragn-
ar reyndist afburðamaður í því
starfi sem lífið færði honum og
okkur er nær að halda að hvar
sem hann hefði komið að verki
hefði hann skarað fram úr.
Þó að Ragnar hefði jafnan mik-
ið umleikis í störfum sínum var
hann hlýr og styrkur heimilisfað-
ir. Hann eignaðist góða konu og
með henni átta vel gefin og mynd-
arleg börn. Niðjar þeirra hjóna
eru nú yfir fjörutíu. Nokkur síð-
ustu æviárin átti hann góða vin-
konu sem var honum gleðigjafi og
stoð þegar á móti blés.
Ragnar Hansen var greindur
eins og hann átti kyn til, skýr og
rökvís. Minni hans var trútt og
frásagnargáfan einstök eins og
greinilega mátti heyra í nokkrum
útvarpsþáttum þar sem hann
sagði frá gömlum vinnubrögðum
og venjum, t.a.m. flekaveiði við
Drangey. En þó var hitt meira um
vert hversu góður og heilsteyptur
maður hann var. Drengurinn,
sem bjargaðist án fjárstyrks og
stuðnings frá unglingsárum til
ellidaga, gerðist hjálparhella
margra og var þá traustastur er
mest á reyndi. Hann gat af eðl-
islægum heilindum tekið undir
með Stephani G.: „hvar sem mest
var þörf á þér, þar var best að
vera.“ Og þeir Skagfirðingarnir
tveir, Klettafjallaskáldið og reyk-
víski múrarinn, voru líkir um
margt, ekki aðeins elju og dugnað
heldur og óhvikula samstöðu með
lítilmagnanum og drauminn um
réttlæti og jafnrétti.
Okkur finnst erfitt að kveðja
Ragnar. Við höfum ekki kynnst
betri og traustari manni. Björg
kveður bróður sem var henni afar
kær og þá styrkastur er hún
þurfti mest á að halda. Niðjum
hans biðjum við blessunar Guðs
og óskum þeim til hamingju með
að hafa átt slíkan föður. Guð gefi
honum raun lofi betri.
Björg og Ólafur Haukur.
Gott er sjúkum að sofna,
meðan sólin er aftanrjóð,
og mjallhvítir svanir syngja
sorgblíð vögguljóð.
Gott er sjúkum að sofa,
meðan sólin í djúpinu er,
og ef til vill dreymir þá eitthvað,
sem enginn í vöku sér.
(Davíð Stefánsson)
Þegar mér barst andlátsfregn
Ragnars Hansen síðastliðinn
föstudagsmorgun get ég ekki sagt
að fregnin hafi komið mér á óvart.
Baráttan við manninn með ljáinn
var stutt og snörp, finnst okkur
sem eftir stöndum, en vafalaust
hefur Ragnar oft verið verri til
heilsunnar undanfarið ár en hann
vildi vera láta, enda var það ekki
hans stíll að kvarta eða láta hafa
fyrir sér.
Ég minnist silfurhærðs snagg-
aralegs manns, sem ætíð kom til
dyranna eins og hann var klædd-
ur, manns sem hafði byrjað ungur
að vinna og vann langt fram yfir
sjötugt. Við hittumst nokkuð oft í
fjölskylduboðum og þar sem
Skagafjörður ól okkur bæði í
æsku var alloft rætt um ýmislegt
á þeim slóðum. Hjá honum fékk
ég t.d. lýsingar af vegavinnu í hér-
aðinu og þann kost sem vega-
vinnumenn fyrir miðja síðustu öld
lifðu við. Væri það efni í heila bók
og hrædd er ég um að núverandi
aldamótakynslóð þætti kosturinn
sá rýr og einhæfur. Ragnar sagði
vel frá, talaði mjög gott mál og
virtist eiginlegt að fræða þá sem á
hlýddu. Hann hafði ákveðnar
skoðanir á þjóðmálum og verka-
lýðsmálum og kvað þá stundum
fast að orðum. Ef eitthvað bar á
góma sem spaugilegt var minnist
ég innilegs hláturs hans sem náði
til augnanna. Nú verða þessar
samverustundir ekki fleiri að
sinni en eftir stendur góð minning
um mann sem tók þátt í að reisa
mörg af húsum höfuðborgarinnar
og víðar. Má með sanni segja að
hann hafi, ásamt sinni kynslóð,
komið okkur út úr torfkofunum í
steinsteypuna. Í Breiðholtslaug-
inni er flísalögð málsgreinin
„Syndur sem selur“. Það er verk
Ragnars. Satt að segja hafði ég
aldrei tekið eftir hvað stóð þarna
fyrr en hann spurði mig glettinn á
svip hvort ég vissi hvað stæði á
veggnum. Þegar ég fer með afas-
telpurnar hans í laugina lesum við
alltaf það sem þar stendur og þá
segja þær: „Ragnar afi minn
gerði þetta.“ Þannig lifa minning-
arnar um hann víða í verkum
hans, en ekki síður fyrir hversu
heilsteyptur maður hann var.
Aðstandendum öllum vottum
við hjónin okkar dýpstu samúð.
Blessuð sé minning Ragnars
Hansen.
Sigurjóna Björgvinsdóttir.
Ragnar Hansen
Ég man fyrst eft-
ir Guðrúnu í vefnað-
arvörudeildinni á efri hæð kaup-
félagsins hér á Höfn. Við
kynntumst þó ekki fyrr en fyrir
nokkrum árum, þegar ég flutti
aftur austur.
Guðrún var lítil, grönn og
snaggaraleg kona. Hún var ekki
allra, en hún var sannarlega vin-
ur vina sinna.
Í Guðrúnu eignaðist ég góðan
félaga, ömmu og frænku. Allt í
einum pakka, ef svo smá segja.
Enda hægt að tala um allt við
hana, hlæja sig máttlausa með og
líka gráta við öxlina á henni ef
þessi þurfti.
Hún var mikill húmoristi og
dásamlegt að sjá blikið í augun-
Guðrún Sveinsdóttir
✝ Jóhanna Guð-rún Sveins-
dóttir fæddist
15.10. 1932 á
Reynivöllum í Suð-
ursveit. Hún lést
21. júní 2011.
Útför Guðrúnar
fór fram í kyrrþey.
um á henni þegar
henni leið vel.
Ég minnist henn-
ar með hlýju og
þakklæti.
Tár í augum mínum
ættu að vera vegna
þakkar
fremur en dapurleika,
því ég þekkti þig
ekki sem hluta af sög-
unni
heldur samlanda
sem horfði upp á sama himin
og sigldi yfir sama hafi
í örstuttum tíma á jörð
sem okkur var gefinn.
Þú varst yndi, sterk og heit
grófst upp fræplöntu
úr frosinni mold
sem þakti hjarta mitt
og hlífðir henni
þar til blómkrónur bárust.
Í kulda á norðureyju
held ég fast í blómið
þangað til himinninn opnast
einnig fyrir mér.
(Toshiki Toma)
Inga Rún Guðjónsdóttir