Morgunblaðið - 10.09.2011, Side 41

MINNINGAR 41
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 10. SEPTEMBER 2011
Guðrún, elsta
systir okkar, hefur kvatt sjötíu
og sjö ára. Dúna, eins og hún var
jafnan kölluð, var í miðri aldurs-
röð níu systkina á Barðsnesi við
Norðfjörð. Elstir voru fjórir
bræður en á eftir henni komum
við fjögur yngri systkini með
fárra ára millibili. Auk þess tóku
foreldrar okkar á fyrstu búskap-
arárum sínum tvö fósturbörn
sem ólust þar upp.
Dúna skipti vissulega máli
sem stóra systir. Ekki aðeins var
hún tiltölulega há í þessari frem-
ur lágvöxnu fjölskyldu, hún var
hjálpsöm, dugleg, góð og glað-
lynd og bjó auk þess yfir áræði
og útþrá. Þrá til að sjá og reyna
nýtt og nýtt. Á Suðurbæjum var
margt barna á flestum bæjanna.
Hún menntaðist fyrst í farskól-
anum sem var haldinn á Gerði
annan hvern mánuð. Hinn mán-
uðinn var kennt inni í Norð-
fjarðasveit. Síðasta barnaskóla-
árið var kominn heimavistarskóli
á Kirkjumel þar í sveitinni. Það
stækkaði hinn félagslega sjón-
deildarhring.
Dúna var tvo vetur á Eiða-
skóla, þeirri ágætu menntastofn-
un sem naut leiðsagnar Þórarins
Þórarinssonar frá Valþjófsstað.
Þar með lauk formlegri skóla-
Guðrún
Sveinsdóttir
✝ Guðrún Sveins-dóttir fæddist á
Barðsnesi við Norð-
fjörð 7. desember
1934. Hún lést á
Landspítalanum
24. ágúst 2011.
Útför Guðrúnar
var gerð frá Digra-
neskirkju 2. sept-
ember 2011.
menntun hennar og
skóli lífsins tók við.
Faðir okkar hafði
dáið haustið 1947. Á
þeim árum var fólk
talið fullorðið sex-
tán ára og fór Dúna
þá að vinna fyrir
sér. Fyrst á vertíð í
Vestmannaeyjum.
Hún var eitt sumar
í kaupavinnu undir
Eyjafjöllum. Síðan í
góðum vistum á reykvískum
heimilum og menntun í sauma-
skap fékk hún sér á ágætri
saumastofu. Vann síðan við
verslunarstörf í Reykjavík. Eftir
á sést að menntunarferillinn
minnti mjög á sögu móður henn-
ar frá Kálfafelli í Suðursveit sem
35 árum áður hafði farið suður á
land að sækja lífsreynslu og
menntun.
Það birti yfir þegar Dúna kom
austur á sumrin, tók þátt í hey-
skapnum og sagði frá lífinu
syðra. Frásagnir sem fræddu
okkur heimalningana á útnesinu.
Hún kom sér alls staðar vel,
eignaðist vini og jákvæðar sög-
urnar lagfærðu þá mislitu mynd
sem við höfðum af höfuðborg-
inni. Hún var söngvin, eignaðist
gítar og kenndi gripin þeim sem
vildu læra.
Í eðlilegu framhaldi af þessari
uppvaxtarsögu hlaut að koma að
því að Dúna eignaðist mann.
Drenglyndan myndarmann með
birtu í svipnum, Kristin Kristins-
son. Borgardrengur sem hafði
unnið til sjós og lands en þó rót-
fastur sveitamaður í eðlinu og
varð athafnasamur byggingar-
meistari.
Lítt voru þau búin að verald-
arauði í byrjun en samhent og
vinnusöm og áttu drjúgt af and-
legum verðmætum, örlæti, gest-
risni og höfðingsskap sem frá
fyrstu byrjun einkenndi heimilið.
Börnin urðu brátt fimm og var
nóg að gera við húsmóðurstörf
og barnauppeldi. Þau störf urðu í
raun ævistarf Dúnu og verður
það að kallast farsælt ævistarf.
Börn þeirra hjóna hafa öll orðið
vel menntað myndarfólk sem
eiga nú eigin fjölskyldur. Eftir
að börnin komust upp hélt Dúna
út á vinnumarkaðinn á ný, fyrst
við verslunarstörf en síðar sem
læknaritari allmörg ár. Og áfram
var hún sívakandi yfir velferð
sinnar stóru fjölskyldu. Hlutverk
sem er ekki hægt að mæla né
meta en skiptir óendanlega
miklu máli.
Alda Ármanna Sveinsdóttir,
Ingólfur S. Sveinsson,
Auður Sveinsdóttir,
Ingunn Sveinsdóttir.
Það var sólskinsdagur 24.
ágúst og sumri tekið að halla,
þegar mér barst fregnin um að
vinkona mín, hún Dúna, væri lát-
in. Minningarnar streymdu í
gegnum hugann.
Dúnu kynntist ég fyrir um 50
árum þegar ég og fyrri eigin-
maður minn, Þráinn, fórum að
draga okkur saman. Dúna var þá
gift Kristni eða Dista eins og
hann er kallaður, bróður Þráins.
Þau hjónin bjuggu á Hávalla-
götu og voru búin að eignast
elsta barn sitt, Kristin. Fljótlega
bættist dóttirin Sigríður við.
Ungu hjónin tóku þá ákvörðun
að reisa sér hús við Reynihvamm
í Kópavogi, og varð Þráinn bróð-
ir hans meðeigandi í húsinu. Við
Þráinn fluttumst síðan á neðri
hæðina. Þarna kynntist ég Dúnu
vel enda mikil samskipti okkar á
milli. Hún var bráðmyndarleg til
allra verka, ljúf og hjálpsöm alla
tíð. Hún gat haft sterkar skoð-
anir á málefnum og stóð við þær,
en alltaf jafn ljúf. Í Reyni-
hvammi bættust þrjú börn í hóp-
inn Bergljót, Sveinn og Dag-
björt.
Þegar Dúna gekk með Svein
var ég ófrísk að Geir, öðru barni
okkar. Ekki áttum við að eiga á
sama tíma, en svo skemmtilega
vildi til að 9. maí 1964 fæddust
þeir báðir. Það vakti kátínu
sjúkraflutningamanna þegar
þeir komu í annað skipti sama
daginn í sama hús að sækja
sængurkonu og þeim sagt að eig-
inmennirnir væru bræður. Eðli-
lega spurðu þeir hvort fleiri
bræður byggju í húsinu.
Aldrei bar skugga á sambúð-
ina þessi ár sem við bjuggum
saman í húsinu og Dúna var allt-
af boðin og búin að hjálpa þótt
hún hafi haft meira en nóg með
börnin sín. Við Þráinn fluttum úr
Reynihvamminum en samgang-
ur var alltaf mikill á milli okkar
og ekki síður á milli barnanna
okkar. Disti og Dúna eignuðust
með tímanum allt húsið í Reyni-
hvamminum og byggðu auk þess
ris ofan á það. Þarna í hvamm-
inum ólust öll börnin upp, allt
fyrirmyndarfólk í dag, sem bera
foreldrum sínum vitni um það
veganesti sem þau fengu í upp-
vextinum.
Í febrúar 2010 áttum við Dúna
og Auður systir hennar
skemmtilega daga saman á Kan-
arí. Þær systur voru í fríi úti á
ensku strönd og ég í fríi hjá syni
mínum og fjölskyldu hans í Las
Palmas. Þarna átti ég yndislegar
stundir með þeim, við urðum aft-
ur ungar í anda, í sól og hita.
Þarna var gaman hjá okkur eins
og svo oft í gamla daga og það er
mér dýrmætt að hafa átt þessar
stundir með Dúnu minni. Ég
verð henni ævinlega þakklát fyr-
ir vináttuna í gegnum árin.
Ég bið guð að blessa og hugga
alla ástvini hennar
Sigríður Geirsdóttir (Sidda).
Það eru þung
spor sem mér eru
ætluð núna, að jarðsetja barnið
mitt. Þetta er nokkuð sem ekkert
foreldri ætti að þurfa að ganga í
gegnum og nokkuð sem ég á aldrei
eftir að sætta mig við.
Sonur minn, Eyþór Darri, lést
af slysförum 14. ágúst sl., daginn
fyrir 18 ára afmælisdaginn sinn.
Slysið varð föstudaginn 12.
ágúst eins og margir urðu vitni að í
fjölmiðlum, dagurinn var búinn að
vera góður fyrir Eyþór, hann
stefndi á að halda upp á afmælið
sitt á laugardeginum og var búin
að bjóða nokkrum vinum og hlakk-
aði mikið til.
Hann var búinn að kaupa sér ný
föt og það fannst honum nú ekki
leiðinlegt, smekkmaður fram í
fingurgóma eins og allir sem
þekktu hann vissu.
Ég skil samt ekki tilgang lífsins
núna, þegar ungur maður sem á
alla framtíðina fyrir sér er tekinn
svona í blóma lífsins.
Gamalt fólk biður Guð að taka
sig á hverjum degi, en eins og góð
kona sagði við mig: Lilja, það bíður
hans eitthvert annað verkefni, en
ég er ekki sátt við það. Veit ekki
hvort það er eigingirni en ég held
ekki.
Eyþór var ungur þegar hann
fattaði það hvað það var gott að fá
athygli, byrjaði snemma að klæða
sig upp í alls konar múnderingar
og halda sýningu fyrir okkur for-
eldrana og gesti sem bar að garði.
Hann var nú ekki fæddur í ljóns-
merkinu fyrir ekki neitt! Meira að
segja síðastliðið vor klæddi hann
sig upp í búning sem margir af vin-
um hans kannast við og fór og
gantaðist við fólkið í hverfinu.
Ég sit hér og reyni að skrifa, en
það er bara ekki sanngjarnt að
þurfa að skrifa minningargrein um
18 ára ungan dreng.
Eyþór var fallegur að innan sem
utan, húmoristi og skemmtilegur.
Hann þurfti alveg að hafa fyrir
tilverunni en var ótrúlega dugleg-
ur.
Þegar hann tók að sér verkefni
mátti maður sko alveg stóla á að
það yrði gert strax og vel.
Líkamsræktin átti hug hans all-
an síðastliðin tvö ár og var hann
Eyþór Darri
Róbertsson
✝ Eyþór DarriRóbertsson
fæddist 15. ágúst
1993. Hann lést af
slysförum 14. ágúst
2011.
Útför Eyþórs
Darra fór fram frá
Hallgrímskirkju
24. ágúst 2011.
búinn að ná rosalega
góðum árangri þar
og það geislaði af
honum þetta síðasta
ár.
En mikið er ég
ósátt við lífið og ég
segi það enn og aft-
ur: Þetta eru erfið
spor sem mér eru
fengin núna sem ég
mun aldrei sætta
mig við, en læri von-
andi að lifa með. Guð geymi þig,
elsku drengurinn minn.
Þar sem englarnir syngja sefur þú,
sefur í djúpinu væra.
Við hin, sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta og skæra
veki þig með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Söknuður minn er meiri en orð
fá lýst.
Þín
mamma.
Minn elskaði sonur, Eyþór
Darri, ógerlegt er að myndgera
jafn hlýjan og yndislegan dreng
eins og þig.
Það mátti læra margt af þér; þú
varst hæfileikaríkur, listrænn, heil-
steyptur, réttsýnn, nærgætinn,
skynsamur og hlægilega villtur til
meinlausra hrekkja. Gleði þín og
uppátæki eru eftirminnileg.
Þér varð ekki langra lífdaga
auðið, við andlát þitt fór heil fram-
tíð, framtíð þín í þessum heimi, þar
sem við eftirlifendur verðum áfram
í óráðinn tíma. Ég hvorki vil né
mun sætta mig við fráfall þitt. Sorg
mín á sér upphaf en engan endi, en
minningar um þig lifa og styrkja
áframhaldandi líf.
Tilgangur þinn og hvers manns
líf er ekki einskorðað við líf í þeim
skilningi er við þekkjum, þó er full-
víst í minu hugskoti að það hefur
tilgang.
Ég veit þér líður vel á þeim stað
sem þú ert, hvar sem hann kann að
vera.
Samvera okkar var einlæg og
uppfull af ánægju og hlýju. Engin
orð voru eftir ósögð fyrir andlát
þitt.
Þig kveð ég ekki með orðum því
þú ert mér og verður í huga og
hjarta um ókomna framtíð. Hjarta-
lag okkar og hlýja hvors til annars
var á sterkum grunni og einstök.
Orð geta ekki tjáð hversu mjög
ég sakna þín … Þú verður ljós á
vegi mínum.
Guð geymi þig, elsku drengur-
inn minn.
Þinn
pabbi.Kveðja frá systursonum
Móðursystir okkar, Sigríður
Ólafsdóttir (Sigga frænka) hefur
nú kvatt þetta líf. Sigga var alla
sína ævi einstök dugnaðar- og
gæðamanneskja, ljúf, góð og
traust. Þrátt fyrir tæplega 99 ára
aldur er mikill sjónarsviptir að
henni og hennar sárt saknað af
þeim fjölmörgu sem hana
þekktu.
Sigga ólst upp á fátæku heim-
ili, elst 13 systkina og faðirinn
langtímum fjarri heimili við sjó-
sókn og aðra vinnu, en hann féll
frá þegar Sigga var á unglings-
aldri. Á Siggu lögðust því eðlilega
þungar byrðar frá unga aldri við
umönnun yngri systkina og að-
stoð við heimilisstörf. Undan
þeim byrðum kiknaði hún aldrei.
Það gerði hún heldur ekki síðar á
ævinni þegar aðrir erfiðleikar
lífsins steðjuðu að. Sigga var ætíð
sá klettur í hafinu sem allir gátu
reitt sig á og fengið skjól af.
Rósa móðir okkar var ein af
yngstu systkinum Siggu frænku,
12 árum yngri. Henni var Sigga
stoð og stytta þegar hún var að
hefja sinn heimilisrekstur og við
bræðurnir einn af öðrum komum
í heiminn. Þegar von var á nýjum
bróður og móðir okkar þurfti að
Sigríður
Ólafsdóttir
✝ Sigríður Ing-unn Ólafsdóttir
fæddist í Flatey á
Breiðafirði 26.
september 1912.
Hún lést á Hjúkr-
unarheimilinu Eir
23. ágúst 2011.
Útför Sigríðar
fór fram frá Bú-
staðakirkju 2. sept-
ember 2011.
fara á fæðingar-
deildina var heimili
Siggu opnað fyrir
okkur strákunum.
Þó voru þar fyrir
fimm börn og húsa-
kynni og önnur efni
næsta þröng á
mælikvarða nú-
tímans. Þessa minn-
umst við nú með
þakklæti.
Blíðlyndi Siggu
og atlæti við okkur bræðurna var
raunar slíkt að hún var okkur
sem önnur móðir. Því var það
okkur auðvelt að færa okkur á
milli heimila þeirra systranna,
þótt ungir værum. Það var varla
að við fyndum nokkurn mun.
Svona var Sigga raunar við alla.
Af henni stafaði slíkri blíðu og
hlýleika að öll börn löðuðust um-
svifalaust að henni. Það er því
engin tilviljun að flest barna
hennar kusu sér það lífsstarf að
annast um og huga að velferð og
menntun nýrra kynslóða.
Við bræðurnir kveðjum nú
Siggu frænku. Hún varpaði ljóma
inn í okkar líf og annarra. Fyrir
það eigum við henni mikla skuld
að gjalda sem aldrei verður
greidd. Megi góðar minningar
um þessa blíðu og jafnframt
sterku konu styrkja börn hennar,
maka þeirra, barnabörn og
barnabarnabörn í sorg þeirra.
Atli Árnason
og Ragnar Árnason.
Hjartkær tengdamóðir mín er
látin eftir langa og góða ævi-
göngu.
Kynni okkar hófust þegar ég
giftist syni hennar, Ólafi, 1983.
Hún var þá um sjötugt. Óskar,
tengdafaðir minn, var þá enn á
lífi, en hann lést 1988. Þau tóku
mér, nýju tengdadótturinni, afar
vel.
Árið 1991 keypti Sigríður litla
íbúð að Hæðargarði 33 og var
meðal fyrstu íbúa sem fluttu
þangað. Hún var fljót að eignast
góða kunningja meðal sambýl-
inga og stundaði m.a. tómstunda-
starf sem þar er í boði. Þá komu
fram listrænir hæfileikar hennar
hvort sem það var í útskurði,
postulínsmálningu, perlusaumi
og öðru handverki sem þar er
kennt. Húsvarðarhjónin, Björg-
vin og Jónína, urðu góðir vinir
hennar og voru henni ætíð stoð
og stytta. Hafi þau alúðarþakkir
fyrir.
Sigríður var elst í stórum
systkinahópi og var mjög gaman
að vera með þeim á góðri stund
þar sem sögur, söngur og hlátur
hljómaði. Breiðfirska blóðið átti
ríkan þátt í því, enda var það leið-
andi afl í allri hennar skaphöfn.
Hún var höfðingjadjörf, lét ekki
hlut sinn fyrir neinum, sama við
hvern var átt, ef henni fannst á
sig hallað, fljót til sátta til að
leysa úr ágreiningi sem upp
kynni að koma.
Sigríður var miðpunktur stór-
fjölskyldunnar og var ávallt leit-
að til hennar þegar þörf var á
góðum ráðum og huggun. Hún
fylgdist vel með ættingjum sín-
um nær og fjær og vissi um líðan
þeirra og athafnir. Þá var henni
mjög annt um barna- og barna-
börnin, sem elskuðu hana og
virtu.
Sigríður var mikil félagsvera,
vildi hafa fólk í kringum sig og
var virk í félagsmálum, m.a. í
Barðstrendingafélaginu og
Kvenfélagi Bústaðasóknar.
Sigríður var mér afar kær og
sem önnur móðir. Hún var líka
góð amma þriggja barna minna
og barnabarna. Það var alltaf
gaman að heimsækja hana í
Hæðargarð. Hún hafði ótrúlega
gott minni og frásagnir hennar
frá gamalli tíð voru skemmtileg-
ar og fróðlegar. Þegar líða tók á
ævina fór heilsan að bila. Þá naut
hún góðrar aðstoðar frá heima-
hjúkrun og fékk heimilishjálp.
Það var mikill missir og sorg hjá
okkur öllum þegar dóttir hennar
Guðrún Fanney lést árið 2005.
Sigríður tókst á við sorgina og
náði að vinna úr henni eins og
mögulegt var. Það var mikill og
sterkur sólargeisli sem varpaði
ljósi sínu á Sigríði þegar tvíbura-
systur, sonardætur Fanneyjar,
fæddust nú í sumar og það var
gleðistund að vera með henni við
skírn litlu telpnanna í byrjun
ágúst.
Síðustu æviárin bjó Sigríður á
Hjúkrunarheimilinu Eir. Þar
sýndi hún sömu umhyggju fyrir
öðrum íbúum sem bjuggu með
henni á deildinni og í Hæðar-
garði. Hún var elskuð og virt af
öllum sem henni kynntust. Það
var yndislegt að sjá hversu vel
var hugsað um hana á Eir af
starfsfólkinu, og er öllum færðar
hjartans þakkir fyrir.
Blessuð sé minning mætrar
konu.
Ingibjörg Björnsdóttir.
• Mikið úrval
• Yfir 40 ára reynsla
• Sendum myndalista
MOSAIK Hamarshöfða 4 110 Rvk
sími 587 1960 www.mosaik.is
Legsteinar og fylgihlutir
✝
Elskulegur faðir, tengdafaðir, afi, langafi og
langalangafi,
JÓEL JÓNSSON,
Lindargötu 57,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum í Fossvogi miðviku-
daginn 7. september.
Útför hans fer fram frá Fossvogskirkju fimmtudaginn
15. september kl. 13.00.
Þórdís Elín Jóelsdóttir, Gunnar Gunnarsson,
afabörn, langafabörn og langalangafabörn.
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
GUÐRÚN GUÐJÓNSDÓTTIR,
lést á hjúkrunarheimilinu Ljósheimum á
Selfossi miðvikudaginn 7. september.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Jóna S. Sigurðardóttir, Guðmundur V. Þorkelsson,
Ragnheiður B. Sigurðardóttir, Theodór Vilmundarson,
Sigurður Júníus Sigurðsson, Hjördís Gunnlaugsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.