Morgunblaðið - 22.10.2011, Blaðsíða 43

Morgunblaðið - 22.10.2011, Blaðsíða 43
MINNINGAR 43 MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 22. OKTÓBER 2011 Minningar að morgni megna huga sefa meyrnar þel að kveldi Gógó frænku þökkum við allt. Elsku Brimrún, Heiðrún, Stína og fjölskyldur, okkar hugur og samúð er hjá ykkur. Pétur Þ. Óskarsson og fjölskylda. Nú er hún Gógó líka farin frá okkur. Við, þessar gömlu vin- konur, vitum varla hvaðan á okkur stendur veðrið. Þetta síð- astliðna ár hefur ekki farið blíð- um höndum um þennan hóp, gamla saumaklúbbinn sem við átta vinkonur stofnuðum fyrir hartnær 44 árum. Við vorum svo ólíkar en samt var okkar vinátta engu lík. Við reyndum að hittast af og til og alltaf var Gógó sama trausta vinkonan, til í að taka þátt og vera með þeg- ar okkur datt í hug að hittast. Síðast hittumst við í sumar sem leið, en án Báru reyndar. Þá kom Gógó í Hólminn. Við áttum saman skemmtilega kvöldstund í Sjávarborg og þegar við skoð- um myndirnar frá kvöldinu sjáum við vissulega að Gógó er veik. En það var samt gantast með veikindin, stómað og con- talgenið hennar. Við söknum hennar óskap- lega, kímninnar, skoðana henn- ar sem hún hafði á öllum hlut- um og bara vináttu hennar. En við minnumst hennar líka fyrir þessa sömu eiginleika. Hún var alin upp undir Jökli, sem hún tí- undaði reglulega en fluttist ung í Stykkishólm til að giftast Gulla og eignast prinsessurnar sínar þrjár. Fyrstu saumaklúbbarnir hjá henni voru á litla fallega heimilinu þeirra úti á Bakka, í gömlu húsi sem þau innréttuðu upp á nýtt og var svo notalegt. En svo fór að fækka í hópn- um okkar. Kristrún fórst 1983 og svo í nóvember 2010 dó Júl- íana okkar eftir erfiða baráttu. Þá var Gógó komin að því að taka aftur til við baráttuna við krabbann sem hún hafði fengið sem vágest árið áður. Hefur hún síðan barist og verið þvílík hetja að hún hefur verið okkur öllum fyrirmynd. Því erum við nú orðnar fimm eftir stöllurnar og hugsum með þakklæti og gleði til samverunnar með Gógó en skiljum ekkert í Guði að taka hana frá okkur, konu á besta aldri, konu sem átti svo margt eftir að gera og sjá. Okkur innilegustu samúðar- kveðjur til Brimrúnar, Heiðrún- ar og Kristínar og fjölskyldna þeirra sem nú sakna Guðrúnar Rebekku Kristinsdóttur. Bára, Dagbjört, Guðrún Anna, Guðrún Marta og Nína. Kveðja til Gógóar: Við erum bæði horfin, hún og ég og hér er engin von á skýjarofum. Það lýsir engin sól þann vesturveg, sem veit að mínum stofum. Svo dimmt er þar og dapurlegt í kvöld að dauðinn sjálfur mundi loftið ylja. Það tekur stundum tug af heilli öld að talast við – og skilja. (Davíð Stefánsson) Kærar þakkir fyrir samfylgd- ina. Höskuldur Eyþór. Í dag kveðjum við Gógó eins og hún var ávallt kölluð. Það er ekki spurt að aldri, kallið kemur og enginn fær við það ráðið. Við hjónin kynntumst Gógó fyrir allmörgum árum þegar við fluttum til Stykkishólms. Okkur var tekið opnum örmum og heimili hennar alltaf opið fyrir okkur og börnin. Við stofnuðum atvinnurekstur saman og rákum hátt í áratug. Gógó var alltaf tilbúin að hjálpa og leiðbeina ef þörf var á, hvort sem var í vinnunni eða annars staðar. Ef hún var í vinnuni eða ekki heima þá var það Gunna amma sem tók á móti manni, bauð í bæinn og gaf kaffisopann. Elsku Gógó, við þökkum fyrir allt sem þú hefur gert fyrir okk- ur. Hvíldu í friði, Gógó mín. Við sendum okkar innilegustu sam- úðarkveðjur til Brimrúnar, Heiðrúnar, Kristínar og fjöl- skyldna þeirra. Ingibjörg og Guðmundur. Það er gott að eiga minningar um góða vini. Við Gógó bund- umst vináttuböndum sem ung- lingar á Hellissandi þar sem við bjuggum, hún á Fögruvöllum hjá móður sinni, Guðrúnu Þor- steinsdóttur, og ömmu, Pétrúnu Jóhannesdóttur, ég á Görðum hjá foreldrum mínum, stutt á milli húsa og mæður okkar góð- ir vinir. Við kynntumst verðandi eig- inmönnum okkar sama árið og fluttumst til Stykkishólms. Hún haustið 1964 og ég 1965. Hún og Gulli og Guðrún móðir hennar, sem öll börnin í hverfinu köll- uðu Gunnu ömmu, bjuggu á Bakka. Ég og Baldur á Jaðri. Svo fluttu þau á Silfurgötuna og við í Lágholtið, alltaf góð vin- átta og dagleg samskipti. Þrjár dætur hjá Gógó og þrjár hjá mér. Þannig liðu árin og við fylgdumst stoltar með dætrunum vaxa úr grasi, mennta sig og stofna heimili. Svo komu barnabörnin, hvert af öðru, og hún var farin að hlakka til að verða langamma. Við Gógó áttum mörg sam- eiginleg áhugamál, meðal ann- ars garðrækt og útiveru. Sú úti- vera fólst aðallega í gönguferðum sem við stunduð- um svo til daglega í mörg ár eða þar til hún flutti til Reykjavík- ur. En áfram hélt vinskapur okkar og þó að við hittumst allt- of sjaldan þá var það þannig að það var eins og við hefðum aldr- ei skilist. Okkar fyrsta sameiginlega ganga var á hvítasunnu árið 1962. Á þeim árum var það sið- ur hjá unglingum á Hellissandi að ganga á Snæfellsjökul um hvítasunnu. Man enn hvað við vorum stoltar eftir fjögurra klukkustunda göngu þegar við stóðum á toppnum. Mér er það mikils virði við leiðarlok að minnast síðasta ferðalagsins okkar saman núna í sumar. Þá fórum við í hringferð um nesið okkar kæra, fengum dásamlegt veður, byrjuðum á að fara til Ólafsvíkur þar sem líf okkar beggja hófst, horfðum á pínulitla húsið, Baldurshaga, þar sem hún fæddist og gönt- uðumst með að stærra hús hefði ekki þurft, mamma hennar nett kona og Gógó bara sex merkur. Þá lá leiðin að Ingjaldshóli að vitja látinna ástvina hennar. Á Hellissandi voru rifjaðar upp skemmtilegar minningar frá unglingsárunum. Þegar út fyrir Hellissand kom ljómaði hún af gleði og benti mér á staði þar sem hún hafði dvalið með móður sinni þegar bílvegur var lagður í fyrsta sinn yfir hraunin fram- anundir. Því að mörg sumur var móðir hennar ráðskona vega- gerðarmanna og Gógó var hjá henni í vinnunni. Það var æv- intýri fyrir litla stúlku og lífið var gott. Karlarnir góðir og hún fékk að sitja í vörubílunum og taka þátt í daglegu amstri. Eða eins og hún sagði: Þegar við vorum að leggja veginn sváfum við allt sumarið í tjaldi og það var svo dásamlegt á næturnar, allt svo kyrrt og hljótt, bara ein- staka tíst í smáfuglum. Kæra vinkona, ég þakka þér ævilanga vináttu og tryggð við mig og mína fjölskyldu. Dætr- um þínum, tengdasonum og barnabörnum votta ég okkar dýpstu samúð. Minning um góða konu, móður og ömmu og umfram allt sterka persónu mun lifa um ókomin ár. Nú mun hún á ný hvíla áhyggjulaus við hlið móður sinnar eins og á sumrum bernsku sinnar. Allt er orðið kyrrt og hljótt, bara ein- staka tíst í smáfuglum. Guðrún Marta Ársælsdóttir. „Vinur þinn er þér allt. Hann er akur sálarinnar, þar sem samúð þinni er sáð og gleði þín uppskorin. Hann er brauð þitt og arineldur. Þú kemur til hans svangur og í leit að friði… láttu vináttuna ekki eiga sér neinn tilgang annan en að auðga anda þinn, því að sú vinátta, sem leitar einhvers ann- ars en síns eigin leyndardóms, er ekki vinátta, heldur net, sem kastað er í vatn og veiddir í tómir undirmáls- fiskar.“ (Spámaðurinn) Mér er þungt um hjarta nú er ég minnist minnar ljúfu vinkonu Guðrúnar Rebekku. Öll samver- an með henni frá fyrstu stundu hefur verið uppspretta skilnings og auðgað líf mitt vegna þess trausts sem við bárum hvor til annarrar. Að geta rætt um gleði sína og sorgir við einhvern sem maður treystir algjörlega er það mikilvægasta sem hægt er að njóta í lífinu. Án þess er líf manns aðeins sem skuggi af til- verunni en ekki lífið sjálft og að fara í gegnum lífið án þess að upplifa sanna vináttu er fátækt líf. Ég horfi yfir farinn veg og sé að vinskapur þinn var einn af stoðunum í lífi mínu. Ég verð aðeins að vona að ég hafi getað goldið það einhverju í líku. Það veit ég að afkomendur þínir og tengdasynir hafa verið meðvituð um gæfu sína að njóta þín. Það hafa þau sýnt á allan máta. Í þeirri vissu að þið standið öll saman eins og þið hafið gert hingað til og berið í ykkur og ræktið þá góðu arf- leifð sem Guðrún vinkona mín gaf ykkur til að bera áfram verður til þess að hún verður með okkur um ókomin ár. Ég votta ykkur öllum ein- læga samúð mína. Björg Sigurðardóttir, Sigvarður Ari, Hróðný María og Eðna Hallfríður Huldarsbörn, Sigríður Sigurðardóttir og Haukur Viggósson. Æskuvinkona mín, Guðrún R. Kristinsdóttir sem fjölskylda og vinir kölluðu Gógó, er í dag kvödd með sárum söknuði. Síð- ustu þrjú árin háði hún harða baráttu við illvígan sjúkdóm. Uppgjöf var ekki til í hennar huga, hún barðist fyrir lífi sínu til hinstu stundar, af hetjuskap sem aðdáun vakti. Andlegt þrek hennar og bjartsýni gaf okkur sem nálægt henni stóðum von um að þessi harða barátta end- aði með sigri lífsins en sú von brást. Gógó var alin upp á Hellis- sandi hjá móður sinni Guðrúnu og ömmu sinni, Pétrúnu á Fögruvöllum. Á heimili þeirra ríkti andrúmsloft glaðværðar og hlýju. Pétrún var fróð kona og fór með vísur og gamlar sögur. Gunna var glaðsinna og gestris- in. Gógó var mótuð af þessum notalega heimilisanda sem fylgdi henni æ síðan, bæði á heimili hennar í Stykkishólmi og í Reykjavík. Snemma kom í ljós hversu fylgin sér hún var. Hún fór ekki um með hávaða og erfiðleikar uxu henni ekki í augum heldur tókst hún á við þau verkefni sem lífið lagði henni á herðar af skynsemi. Eftir að grunnskóla lauk vann hún í verslunum og á símstöðinni á Hellissandi við nokkuð frumstæðar aðstæður en hún hafði gaman af starfinu og rifjaði oft upp skemmtileg atvik frá þeim tíma. Síðar lá leið hennar í hús- mæðraskóla í Danmörku. Hún naut dvalarinnar þar ríkulega, og lærði margt er nýttist henni vel sem húsmóður síðar meir. Fljótlega eftir heimkomuna giftist Gógó fyrrverandi eigin- manni sínum og fluttist, ásamt móður sinni, með honum til Stykkishólms þar sem ungu hjónin reistu sér heimili. Brátt fæddust þrjár yndislegar dætur sem voru móður sinni gleðigjaf- ar og reyndust henni ákaflega vel í erfiðum veikindum. Hún sá ekki sólina fyrir þeim og fjöl- skyldum þeirra. Þau voru henni allt. Í Stykkishólmi átti fjölskyld- an myndarlegt heimili. Engum var í kot vísað sem þangað lagði leið sína, standandi veisluborð og Gunna amma stóð í eldhús- inu og hellti upp á könnuna. Þáttaskil urðu í lífi Gógóar þegar hún hóf störf í Búnaðar- bankanum í Stykkishólmi og síðar í Reykjavík. Þar kunni hún vel við sig. Ekki var alltaf auðvelt að vera þjónusturáðgjafi í stórum banka á umbrotatímum en hún var fljót að setja sig inn í nýtt starfsumhverfi og ná tök- um á þeim verkefnum sem henni var trúað fyrir. Á unglingsárum deildum við vinkonurnar herbergi, kynnt- umst því vel og bundumst ævi- löngum vináttuböndum sem aldrei rofnuðu þrátt fyrir vík milli vina um árabil. Að leiðarlokum er mér þakk- læti efst í huga, þakklæti fyrir vináttu, tryggð og stuðning á ævinnar vegi. Þakklæti fyrir all- ar skemmtilegu samverustund- irnar innanlands og utan, ekki síst hin síðari ár þegar við vor- um báðar búsettar í Reykjavík. Ég mun sakna sárt minnar góðu vinkonu. Dætrum hennar og fjölskyld- um þeirra sendi ég mínar inni- legustu samúðarkveðjur. Þau hafa misst mikið. Ég dái runna sem roðna undir haust og standa réttir þótt stormana herði uns tími er kominn að láta laust lauf sitt og fella höfuð að sverði. (Einar Bragi) Hvíl í friði, elsku vinkona. Minnie Eggertsdóttir. Meira: mbl.is/minningar ✝ Gyða Jóns-dóttir fæddist á Skálanesi í Gufu- dalssveit, Austur- Barðastrand- arsýslu, 7. mars 1933. Hún lést 9. september 2011. Foreldrar hennar voru Ingibjörg Jónsdóttir, f. 1902, d. 1989 og Jón Jónsson, f. 1900, d. 1997, bændur á Skálanesi. Jón átti bát, happafleyið Golu, og sótti á henni björg í bú. Þau hjón eignuðust 10 börn, en einn son misstu þau á öðru ári. Hin átta systkinin eru öll á lífi. Gyða giftist sveitunga sínum, Jóni Þórði Ágústs- syni frá Hofs- stöðum, húsasmíða- meistara. Þau settust að á Akra- nesi. Börn þeirra eru 1) Svala Bryn- dís, f. 1954, maki Karl Frank Sig- urðsson. Synir þeirra Róbert Arn- ar, Sigurður Reyn- ir, Þórður Ágúst. 2) Örn Ómar, f. 1958. Gyða var sjálfmenntuð í fata- saumi og starfaði sjálfstætt við saumaskap samhliða heimilis- störfum. Gyða var jarðsunginn í kyrr- þey 15. september 2011. Ég hef augu mín til fjallanna: Hvaðan kemur mér hjálp? Hjálp mín kemur frá Drottni, skapara himins og jarðar. (121. Davíðssálmur) Hún kvaddi á heiðríkum haustmorgni. Gyða mágkona mín átti einlæga trú á almættið og lifði í takt við trú sína. Studdi við þá sem hallir stóðu, hvort heldur voru dýr eða menn og „bar gott fram úr góðum sjóði hjarta síns“. Hún hafði regluleg samskipti við öll systkini sín og annað skyld- og venslafólk og alltaf var gott að fá símtal frá henni. Gyða hafði sterka útgeislun, gleði, hlýja og skilningur stafaði frá henni. Hún var yfirveguð, lastaði ekki aðra, lét alla njóta sannmælis en sagði meiningu sína þegar því var að skipta. Gyða naut sín vel við saumaskapinn, fylgdist vel með á því sviði og báru föt frá henni vitni um gott handbragð og smekkvísi. Hún ræktaði vel garð- inn sinn, hlúði vel að fjölskyldu sinni, blómum og öðrum gróðri. Hún tók veikindum sínum af æðruleysi og mætti örlögum sín- um með reisn, fullviss um líf að loknu þessu. Blessuð sértu sveitin mín, sumar, vetur, ár og daga. Engið, fjöllin, áin þín, yndislega sveitin mín, heilla mig og heim til sín huga minn úr fjarlægð draga. Blessuð sértu, sveitin mín, sumar, vetur, ár og daga. (Sigurður Jónsson) Gyða var náttúrubarn og sveit- in hennar átti rúman sess í hjarta hennar. Veri hún kært kvödd, með þökk fyrir vináttuna. Fjölskyldu hennar vottum við innilega sam- úð okkar. Hjördís Jónsdóttir og Sig. Steindór Pálsson. Gyða Jónsdóttir Myndir | Hafi mynd birst í til- kynningu er hún sjálfkrafa notuð með minningargrein nema beðið sé um annað. Ef nota á nýja mynd skal senda hana með æviá- gripi í innsendikerfinu. Minningargreinar ✝ Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug vegna fráfalls SVEINBJARNAR MARKÚSSONAR kennara. Anna Jónsdóttir, Bjartmar Sveinbjörnsson, Halldóra Kristín Gunnarsdóttir, Sigrún Sveinbjörnsdóttir, Brynjar Ingi Skaptason, Sveinbjörg Sveinbjörnsdóttir, Davíð S. Óskarsson, Ásta Björk Sveinbjörnsdóttir, Sigurður Þórir Sigurðsson, Hrafn Sveinbjarnarson, Björn Ragnar Sveinbjörnsson, Majken Hammer, barnabörn og barnabarnabörn. ✝ Hjartans þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug við andlát og útför elsku mömmu okkar, tengdamömmu, ömmu og langömmu, HULDU GUÐMUNDSDÓTTUR, Hallveigarstíg 8, Reykjavík. Sérstakar þakkir til starfsfólks Sóltúns. Margrét Medek, Peter Medek, Björk Hjaltadóttir, Guðmundur Brynjólfsson, Vigdís Hjaltadóttir, ömmubörn og langömmubörn. ✝ Hjartans þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug við andlát og útför elskulegrar móður okkar og tengdamóður, HÖNNU GUÐNÝJAR BACHMANN, Logafold 56, áður til heimilis að Háteigsvegi 26, Reykjavík. Halla Jónsdóttir, Gunnar E. Finnbogason, Inga Jónsdóttir, Ottó Guðmundsson og fjölskyldur. ✝ Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur samúð, hlýhug og vináttu við andlát og útför elskulegrar eiginkonu, móður okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu, GUÐRÚNAR GUNNARSDÓTTUR, Lillu. Sérstakar þakkir til starfsfólksins á hjúkrunar- heimilinu Skógarbæ fyrir einstaka umönnun og alúð. Stefán Kjartansson, Gunnar L. Stefánsson, Þórunn Ásgeirsdóttir, Guðfinna Stefánsdóttir, Helgi Harðarson, Hreinn Stefánsson, Sveinbjörg Pálmarsdóttir, Hilmar Stefánsson, Íris Dóra Unnsteinsdóttir, barnabörn og barnabarnabörn.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.