Morgunblaðið - 22.10.2011, Blaðsíða 45

MINNINGAR 45
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 22. OKTÓBER 2011
Haustið byrjar vel, ég er aftur
komin austur á mínar æskuslóðir
til að kenna litlu krílunum sem
eru að hefja sína skólagöngu. Í
foreldrahópnum er gamall bekkj-
arbróðir minn og æskuvinur. Ég
hugsa með mér hvað það var gott
að tilheyra góðum bekk en við er-
um sennilega bara tvö eftir hér í
sveitinni úr gamla bekknum okk-
ar. Nú tökum við Ægir veturinn í
að skipuleggja bekkjarmót fyrir
næsta sumar.
En haustið byrjaði alls ekki
vel. Eins og hendi væri veifað
varð hræðilegt slys og gamli
bekkjarbróðir minn og æskuvin-
ur er allur. Skemmtilegar sögur
eru allt í einu orðnar að dýrmæt-
Jón Ægir
Ingimundarson
✝ Jón Ægir Ingi-mundarson
fæddist á Akureyri
19. nóvember 1969.
Hann fórst af slys-
förum á Djúpavogi
12. október 2011.
Foreldrar Ægis
eru Unnur Jóns-
dóttir, f. 16.11.
1947 og Ingimund-
ur Steingrímsson,
f. 16.11. 1948. Sam-
býliskona hans er Caudia Gómez
Vides, f. 30.6. 1974. Dóttir: Haf-
rún Alexia, f. 8.10. 2002. Sonur:
Emilio Sær, f. 27.5. 2005.
Útför hans fer fram frá
Djúpavogskirkju í dag, 22. októ-
ber 2011, kl. 14.
um minningum og
þær eru svo margar
enda hef ég þekkt
hann Ægi frá því ég
man eftir mér.
Jón Ægir Ingi-
mundarson var mik-
ill eðaldrengur og
hafði einstaklega
góða nærveru.
Hann var rólegur í
fasi og alltaf var
stutt í brosið. Að
setjast niður með honum og rifja
upp gömlu góðu dagana var alltaf
svo gaman. Hann hafði góðan
húmor og smitandi hlátur. Ég
man eftir okkur þegar við vorum
kannski bara fjögurra eða fimm
ára að leika okkur í Sólhólsklett-
unum og þegar við hófum okkar
skólagöngu saman ásamt Birg-
ittu, Stefaníu og Regínu. Árgang-
urinn okkar var ekki stór og
kynjahlutfallið ekki jafnt en
sallarólegur og yfirvegaður fór
Ægir í gegnum fyrsta grunn-
skólastigið með okkur stelpunum.
Síðar fjölgaði í bekknum og
kynjahlutfallið jafnaðist. Þegar
Kalli Elvars var kominn í hópinn
var stofnuð hljómsveit. Við stelp-
urnar fengum að koma á fyrstu
æfingar hjá hljómsveitinni
Glappaskot og fannst mikið til
koma.
Þegar grunnskólanum lauk
fórum við Ægir saman í mennta-
skóla í Neskaupstað. Þessi vetur
var mikið ævintýri og margt
brallað. Ferðalögin heim um
helgar eru eftirminnileg og í
minningunni voru það oft miklar
svaðilfarir í snjó og hálku sem oft-
ast voru farnar með Jóni Braga á
Volgunni hans. Já, minningarnar
eru margar og allar góðar og ég
man ekki til þess að nokkurn tím-
ann hafi fallið skuggi á vinskap
okkar og ég veit að það er allt
Ægi að þakka, þannig var hann
bara. Ég trúi því ekki að ég eigi
aldrei aftur eftir að heyra hann
reka upp hrossahlátur þegar við
rifjum upp bílprófsferðina okkar
á Hornafjörð. Á tjaldstæðinu var
slegið upp sæmilega stóru fjöl-
skyldutjaldi og þar lágum við
þrjú, Ægir, Kjartan og ég. Lásum
ökubókina, hlýddum hvert öðru
yfir, tókum nokkra ökutíma og
mættum í próf. Tveimur dögum
síðar var rútan tekin heim aftur
og allir með ökuskírteini í vesk-
inu.
Haustið kom með hvelli í litla
þorpinu okkar. Þar ríkir mikil
sorg og stórt skarð er komið í
hópinn. Litlu krílin í fyrsta bekk
mæta í skólann sinn og eru dug-
leg að læra að lesa. Þar situr lítill
drengur sem stundum rekur upp
hrossahlátur þegar hann skoðar
bók. Hann minnir mikið á pabba
sinn sem hló oft hátt og innilega
þegar hann var að lesa dönsku
Andrésblöðin fyrir 35 árum.
Elsku Ægir minn, takk fyrir að
vera vinur minn í öll þessi ár, það
er ómetanlegt.
Elsku Unnur, Ingimundur,
Claudia, Hafrún og Emilio, missir
ykkar er svo ótrúlega mikill, þið
eigið alla mína samúð.
Minningin um góðan dreng lif-
ir.
Þorbjörg Sandholt.
Í dag verður Ægir borinn til
grafar. Í dag ætti ég að vera á
Djúpavogi ásamt fólkinu þar til
að votta hinstu kveðju. Í dag er ég
staddur í Norður-Noregi með
tárin í augunum og kökkinn í
hálsinum.
Þau voru óumræðanlega sár
tíðindin sem hún Matthildur mín
flutti yfir hafið miðvikudaginn 12.
október. Maggi… hann Ægir er
dáinn…
Hann Ægir, einn af þessum
hjartahreinu mönnum sem ég
hélt að yrði á veginum á meðan ég
væri þar sjálfur. Hann Jón Ægir
Ingimundarson sem fórst við
vinnu sína í hræðilegu slysi í
höfninni við Innri-Gleðivík á
Djúpavogi þennan örlagaríka
októberdag á Austurlandi.
Ægir var einn af þeim sem
vekja athygli við fyrstu kynni,
ekki vegna þess að hann ætlaði
það, heldur fyrir að vera öðlingur.
Ég vissi fyrst hver Ægir var
þegar hann var á unglingsárum,
örlögin höguðu því þannig að
móðursystir hans varð lífsföru-
nautur minn og mér féll sá heiður
í skaut að kynnast Ægi og hans
fjölskyldu í gegnum tíðina. Clau-
diu þegar þeirra sambúð hófst,
börnunum þeirra Hafrúnu
Alexiu, sem var mér eins og kær
afmæliskveðja fyrir níu árum og
Emilio Sæ sem fyrir rúmum sex
árum átti þá skemmtilegustu
skírnarveislu sem ég hef setið.
Ægir var fjölskyldunnar mað-
ur fram í fingurgóma. Mæðginin,
hann og Unnur, einstaklega sam-
rýmd og samband þeirra feðga
var traust alla tíð. Þegar þau
Claudia hófu búskap kom enn
betur í ljós hverslags fjölskyldu-
gersemi Ægir var, fjölskyldan
átti hug hans allan. Það var ein
ánægjulegasta uppgötvunin við
að fara á facebook, að sjá hvað líf-
ið var skemmtilegt hjá Hafrúnu
og Emilio þegar myndasöfnin
hans Ægis voru skoðuð. Afmælin,
stuttir og langir bíltúrar, undir-
búningsfermingin hennar Haf-
rúnar, íþróttaferðalög með besta
félagi í heimi Neista á Djúpavogi,
voru statusarnir á síðunni hans.
Ægir var alla tíð hinn sanni
Djúpavogsmaður, þar vildi hann
búa og starfa. Þar gaf hann sam-
félaginu hjarta sitt ásamt tónlist-
inni sem var honum svo kær æv-
ina alla.
Nú, þegar að leiðarlokum er
komið hjá góðum dreng sem féll
frá í blóma lífsins, er missirinn
meiri en orð fá lýst.
Í dag er ég ekki á Djúpavogi til
að votta þér mína hinstu kveðju,
vinur minn, og í dag get ég aðeins
vottað samúð mína með því að
senda í huganum yfir hafið og
heim mínar dýpstu samúðar-
kveðjur til þinnar kæru fjöl-
skyldu; Claudiu, Hafrúnar, Emi-
lio; foreldranna Unnar og
Ingimundar auk alls fólksins þíns
á Djúpavogi, staðarins sem hefur
misst einn af sínum kærustu son-
um.
Magnús Sigurðsson.
Þegar ég fékk fréttirnar um að
þú hefðir kvatt þennan heim
dofnaði ég upp og á svona stund-
um finnst manni lífið vera svo
ósanngjarnt. Þetta var mikið
reiðarslag og það er erfitt að
þurfa að sætta sig við og skilja
þegar svona lagað gerist. Minn-
ingar um þig runnu fyrir hug-
skotssjónum mínum eins og bút-
ar úr kvikmyndum og flestar
tengjast þær tónlistinni en leiðir
okkar lágu mest saman þar.
Ætli við höfum ekki verið fjór-
tán eða fimmtán ára þegar við
ákváðum að stofna pönkhljóm-
sveit sem fékk nafnið Glappaskot
og æfðum við af kappi í stofunni í
Nausti. Svo fóru fleiri að bætast í
hópinn og við héldum okkar
fyrstu tónleika í Neista og keypt-
um okkur svo pulsur og kók fyrir
ágóðann. Síðan þróaðist spiliríið á
þann veg að fleiri bættust í hóp-
inn og að fáum árum liðnum, eftir
nafna- og mannabreytingar, varð
hljómsveitin Þörungarnir að
veruleika og við farnir að spila á
böllum hér og þar. Sérstaklega
eru minnisstæðar ferðir á Höfn
og í Mánagarð, já og öll áramóta-
böllin í slökkvistöðinni og svo
seinna meir á Hótelinu. Þær eru
ófáar klukkustundirnar sem við
eyddum saman í æfingar á hinum
ýmsu stöðum, í Nausti, slökkvi-
stöðinni, Vogi, bílskúrnum hjá
Hafsteini, bílskúrnum hjá leik-
skólanum, gamla Kaupfélaginu
og víðar. Það kom fyrir að við rifj-
uðum upp þessa góðu tíma og ég
á eftir að ylja mér við að hugsa
um þá í framtíðinni.
Svo verður manni hugsað til
fjölskyldunnar. Þú varst mikill
fjölskyldumaður og þau hafa
misst mikið, föður, mann og son.
Fáir sem ég hef umgengist hafa
haft yfir að ráða jafn miklu jafn-
aðargeði. Fátt kom þér úr jafn-
vægi og aldrei heyrði ég þig hall-
mæla nokkrum manni. Ljós þitt
mun skína áfram. Shine on you
crazy diamond. Við höfum misst
góðan dreng, hvíldu í friði.
Sveinn Kristján
Ingimarsson.
✝ Þóra Jóns-dóttir fæddist í
Hruna á Húsavík
25. apríl 1948. Hún
lést á Heilbrigð-
isstofnun Þing-
eyinga 14. október
2011. Foreldrar
hennar eru Helga
Þráinsdóttir, f. 7.
mars 1926, og Jón
Jónsson, f. 7. jan-
úar 1922, d. 9. júlí
1982. Þóra átti eina fóst-
ursystur, Dagmar Kristínu
Hauksdóttur, f. 29. maí 1964.
Þóra giftist 30. des. 1972 Ing-
ólfi Árnasyni og eignuðust þau
þrjú börn: 1) Þráinn Maríus, f.
17. september 1968. Sonur hans
Yngvi Leó, f. 26.
maí 1999, fóst-
ursonur Bjarki, f.
19. apríl 1997. 2)
Þórólfur Jón, f. 27.
september 1972.
Sambýliskona,
Díana Jónsdóttir, f.
26. maí 1974. Börn
þeirra, Sara Dögg,
f. 30. mars 2002,
Guðrún Halla, f. 11.
apríl 2007 og Jón
Helgi, f. 19. febrúar 2009. 3)
Berglind Ósk, f. 19. desember
1976.
Útför Þóru fer fram frá
Húsavíkurkirkju í dag, 22. októ-
ber 2011, og hefst athöfnin kl.
14.
Ferjan hefur festar losað.
Farþegi er einn um borð.
Mér er ljúft – af mætti veikum
mæla nokkur kveðjuorð.
Þakkir fyrir hlýjan huga,
handtak þétt og gleðibrag,
þakkir fyrir þúsund hlátra,
þakkir fyrir liðinn dag.
(J. Har.)
Elsku mamma, með fráfalli
þínu var höggvið stórt skarð í fjöl-
skylduna. Eftir sitjum við brotin
og með mikinn söknuð.
Kveðjustundin kom alltof fljótt.
Elsku mamma, takk fyrir allt
Þín börn,
Þráinn, Þórólfur Jón
og Berglind.
Elskuleg mágkona mín, hún
Þóra, er látin. Hún kvaddi þetta líf
á 90 ára afmælisdegi móður minn-
ar heitinnar. Það er mikill sökn-
uður í hjarta mínu. Það var alltaf
svo gott að koma í kaffi til þín og
spjalla um allt milli himins og jarð-
ar. Alltaf hafðir þú eitthvað til
málanna að leggja.
Þóra mágkona, eins og ég kall-
aði þig alltaf, hefur verið hluti af
mínu lífi frá því að ég man eftir
mér. Eftir að þið Ingólfur hófuð
búskap, bjugguð þið í kjallaranum
hjá okkur á Fossvöllum 22 og síð-
an á Reykjaheiðarvegi 10, þannig
að það var alltaf stutt að skreppa
til þín í spjall. Ég gat alltaf komið
til þín og fengið góð ráð, bæði í
gleði og í sorg. Þú reyndist mér
sérstaklega vel þegar móðir mín
féll frá og eins þegar faðir minn
kvaddi. Þá var svo gott að eiga þig
að.
Mér hefur stundum fundist að
þið Ingólfur bróðir minn hafið ver-
ið svona einskonar foreldrar mínir
síðan. Nú hin síðari ár höfum við
líka orðið svo góðar vinkonur og
ég er þakklát fyrir þann tíma sem
við höfum eytt saman. Já, það
væri hægt að telja upp svo ótal
margt, en ég geymi það í hjarta
mínu. Ég vil þakka þér, Þóra mín,
fyrir allt sem þú hefur gert fyrir
mig. Minningin um góða konu lifir.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Elsku Ingólfur, Helga, Þráinn,
Nonni, Berglind og fjölskyldur,
mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Guð blessi minningu Þóru
Jónsdóttur.
Ingibjörg María Karlsdóttir.
Eitt kveðjuorð frá þinni bernskubyggð
sem bros þitt geymir, hlýjan sólskins-
blett
Eitt þakkarorð er fyrir dáð og dyggð
við dagsins lok þér vinarhönd er rétt
(Jón Har. frá Einarsstöðum)
Þóra Jónsdóttir, bróðurdóttir
mín, hefur nú kvatt þetta jarð-
neska líf.
Hún lést að kvöldi 14. október
sl. eftir erfið veikindi sem hún
tókst á við af miklu æðruleysi og
sýndi mikinn og aðdáunarverðan
innri styrk. Þóra var hlédræg og
var ekki mikið fyrir að láta á sér
bera. Hún var mikill og góður vin-
ur vina sinna. Heimili hennar bæði
á Húsavík og í Valagili voru hlýleg
og það var gott að koma til henn-
ar. Ég sakna hennar frænku
minnar og þakka henni hlýhug og
góða samfylgd í gegnum árin.
Elsku Helga mín, Ingólfur og
börn, innilegar samúðarkveðjur.
Sigríður Jónsdóttir.
Ferjan hefur festar losað
farþegi er einn um borð.
Mér er ljúft – af mætti veikum
að mæla nokkur kveðjuorð.
Þakkir fyrir hlýjan huga
handtak þétt og gleðibrag.
Þakkir fyrir þúsund hlátra,
þakkir fyrir liðinn dag.
(Jón Haraldsson frá Einarsst.)
Það er sunnangola og sól í heiði,
verið er að taka saman hey á Und-
irvellinum og fólk vinnur með am-
boðum sínum að því sem sinna
þarf. Stikla gamla gengur hring
eftir hring með rakstrarvélina.
Það þarf ekki að stýra henni hún
kann til verka. Öðru máli gegnir
með rakstrarvélina, henni þarf að
stjórna og um það sér ljóshærður
stelpuhnokki sem situr uppi á vél-
inni og fremur kúnstir sínar af ein-
stakri lipurð og festu. Sömu lipurð
og festu sem áttu eftir að einkenna
stjórn hennar á vélum og tækjum
alla tíð síðan. Þessari mynd bregð-
ur fyrir í dag þegar við kveðjum
frænku okkar Þóru Jónsdóttur
sem var ein af mörgum syst-
kinabörnum sem ólust upp á Ein-
arsstaðatorfunni á 6. og 7. áratug
síðustu aldar.
Á Einarsstöðum var jafnan fjöl-
menni enda bærinn á krossgötum.
Þar var pósthús og menn komu
þangað til að sækja póstinn sinn
því hann var ekki keyrður út. Þór-
urnar lærðu að lesa með því að
sortera póstinn fyrir afa. Þær
lærðu fyrst að þekkja bæjarnöfnin
og svo nöfnin á fólkinu og voru
orðnar fluglæsar þegar þær byrj-
uðu í skóla. Frændsystkinin fengu
fljótlega hlutverk hvert við sitt
hæfi. Þóra fór til dæmis ung að
keyra dráttarvélar og bíla. Hún
gekk nánast í öll störf sem vinna
þurfti á stóru sveitaheimili, úti
sem inni. 17 ára gömul tók hún bíl-
próf og varð stuttu síðar mjólk-
urbílstjóri, ef til vill fyrsti kven-
maður sem gegndi því starfi hér á
landi og það var glæsilegt að sjá
hana sveifla 40- og 50 lítra brúsum
upp á pallinn á litla Beddanum.
Þessi átök komu örugglega niður
á líkama hennar seinna á lífsleið-
inni en hún var ekkert að halda því
á lofti, var ekki mikið fyrir að
kveinka sér. Á kvöldin og um helg-
ar þegar hún átti frí ók hún svo um
á „fína bílnum“ sem var sú al-
fallegasta drossía sem nokkurt
okkar hafði augum litið. Það voru
forréttindi að fá að fara með á böll
og skemmtanir í gljábónuðum,
svörtum og rauðum Ford Fairlane
sem átti engan sinn líka svo við
vissum til.
Þóra og maður hennar - Ing-
ólfur Árnason - bjuggu sér heimili
á Húsavík og það stóð frænd-
systkinum hennar alltaf opið
hvort sem um var að ræða til nær-
ingar eða gistingar. Heimilið var
fallegt og notalegt enda Þóra ötul
handavinnukona, hún gekk að
handavinnunni eins og öðrum
verkum; af skerpu og vandvirkni.
Bæði voru hjónin gestrisin og
þáðu fréttir og spjall fyrir veittan
greiða. Við eigum góðar minning-
ar úr eldhúsinu hjá Þóru og Ing-
ólfi og um leið og við þökkum fyrir
allt og allt vottum við Helgu móð-
ur hennar, Ingólfi og afkomendum
þeirra Þóru okkar dýpstu samúð.
Málmfríður Sigurðardóttir
og systkinin frá Jaðri.
Þóra Jónsdóttir
Elsku amma
mín, kveðjustundin
runnin upp. Þú sjálf varst samt
löngu farin með Alzheimer-
sjúkdómnum. Þú hélst samt
mörgum góðum karakterein-
kennum, alltaf létt í lund, kát
og glöð. Þú varst frábær amma.
Ég var svo heppin að hafa ykk-
ur afa alltaf nálægt mér á
æskuárunum og lagði leið mína
oft til ykkar þegar ég var á leið
heim úr skólanum, þá sérstak-
lega þegar ég var svöng. Þú
tókst alltaf svo vel á móti mér,
ég var alltaf boðin inn í eldhús
þar sem til voru heimabakaðar
flatkökur, pönnukökur og eitt-
hvað gott. Afi var mikið á flæk-
ingi útaf vinnunni eða á seinni
árum úti á flugvelli þar sem
hann undi sér vel í að sinna
flugmálum. Þú kvartaðir aldrei,
þú varst alltaf bara glöð. Hafðir
mikla ánægju af gróðrinum þín-
um og garðræktinni. Gulræt-
urnar þínar voru þér hjartans-
mál og heimilið alltaf svo fínt og
strokið, allt í röð og reglu á sín-
um stað. Þegar afi veiktist þá
var Alzheimer-sjúkdómurinn
farinn að segja allnokkuð til sín.
Bryndís
Sveinsdóttir
✝ Ólöf BryndísSveinsdóttir
fæddist í Reykjavík
13. desember 1921.
Hún lést á Selfossi
10. október 2011.
Útför Bryndísar
fór fram frá Sel-
fosskirkju 15. októ-
ber 2011.
Þegar afi svo deyr
gastu með hjálp
allrar fjölskyldunn-
ar búið áfram í
húsinu þínu og
stóðst þig svo vel.
Þú varst nægjusöm
og ánægð og þakk-
lát með allt sem
var gert fyrir þig.
Ég kom stundum
og bakaði hjá þér
og þú gladdist mest
við að fá bökunarilminn í húsið.
Í einhver skipti kom ég og eld-
aði „öðruvísi“ mat eins og þú
sagðir. Við eitt tilefnið sagðir
þú „þetta er bara eins og að
vera komin til útlanda, matur-
inn er svo góður“. Það þurfti
ekki mikið til þess að gleðja þig.
Það gladdi þig mikið að fá færð-
ar plöntur og blóm. Jólarósin
þín stóð yfirleitt fram að vori.
Eftir að ég flutti frá Selfossi
kom ég og eyddi hjá þér heilu
dögunum. Ég saknaði þess mik-
ið eftir að þú fórst á Ljósheima
að koma ekki og hanga með þér
heilan dag og fækkaði Selfoss-
ferðunum mínum í kjölfarið á
því að þú fórst á elliheimilið.
Svo kom að því að þú varst
hætt að þekkja mig en við gát-
um samt alltaf fundið eitthvað
til þess að skrafa um. Síðustu
heimsóknirnar voru bara rétt til
að rifja upp vísurnar sem þú
kunnir sem barn, þú mundir
þær alltaf.
Takk fyrir allt, elsku amma
Binna.
Guðrún Þórisdóttir.
Formáli | Minningargreinum fylgir formáli sem nánustu aðstand-
endur senda inn. Þar koma fram upplýsingar um hvar og hvenær sá
sem fjallað er um fæddist, hvar og hvenær hann lést og loks hvaðan og
klukkan hvað útförin fer fram. Þar mega einnig koma fram upplýs-
ingar um foreldra, systkini, maka og börn. Ætlast er til að þetta komi
aðeins fram í formálanum, sem er feitletraður, en ekki í minning-
argreinunum.
Undirskrift | Minningargreinahöfundar eru beðnir að hafa skírn-
arnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Minningargreinar