Svart á hvítu - 01.01.1980, Qupperneq 16

Einar Kárason
i
grafskrift á leiði kranamanns
stálkraninn vaggar í hægu sæti
yfir hálfkláraðri blokk
kranamaðurinn stendur upp á endann
ýtir derhúfunni aftur á greindarleg kollvikin
og alþýðleg spakmælin
einsog plötur í djúkboxi
rúllandi í vitundinni
meó tvírætt spé í augnkrókum
lítur hann storkandi
yfir tískuverslanir og kóksjoppur
þjóðernissvikaranna og auðvaldshækjanna
einsog hagmæltur vélstjóri á suóurnesjum
í sögu eftir jónas árnason
fæst ekki um dægurþras stjórnmálanna
en ef veðrið er vont
í keflavíkurgöngu
og andinn dofnar
í unglingum með malbiksvitund
þá reisir kranamaðurinn merkið fagurhátt
grípur fánann í styrkar hendur
ristar rúnum erfiðisvinnu til sjós og lands
og tröllkynjuðum rómi
hrópar hann
á þúsundára þrautsegju landans
sem fyllir hugi hrakinna göngumanna
svo boðaföll hvatningarópanna
skella þung á galvaníseruðum veggjum álverksmiójunnar
og vinnulýóur hennar
andvarpar blásýrumengaóri gufu
og júdasískri smán
þannig hljóðar grafskrift kranamannsins
á legsteini hans
sem er hálfsokkinn
í frumskóg heimilislegra kaktusa
innan traustra höfuðskelja miðaldra lærdómsmanns
sem las bréf til láru
þegar hann var átjánára menntaskólanemi úr dreifbýlinu 4
oghefursíðan ^
leyft þúsund afskornum blómum aö spretta
í forsælu skjalatöskunnar
14
SVART A HVlTU