Birtingur - 01.12.1958, Side 14

Jón úr Vör:
Draumurinn
Með hár mitt slegið, eins og geisla,
eins og fullþroska korn,
gekk ég á móti þér,
elskhugi minn, hjartað mitt,
á fegursta degi sumarsins í draumnum,
faðir allra þeirra ljósvængjuðu orða,
sem þú hafðir rétt mér í morgungjöf.
Ég kom á teiginn,
þar sem þú stóðst við sláttuvélina.
Ég var nakin
og hafði á þessari stundu
hrifið frumburð hamingju okkar
úr mínu eigin skauti,
og ég horfði á þig
móðuraugum þúsund kynslóða.
En þegar ég rétti fram hvítvoðunginn
báðum höndum, eins og hann væri blys,
nýtt ljós til að bæta við birtu sólarinnar,
þá reist þú upp.
En ég þekkti þig ekki lengur.
Augu þín voru víghreiður
og fingur þínir berar kjúkur.
Á sama andartaki breyttist vélin
og varð að fallbyssu,
vélin, sem tár okkar höfðu blessað,
— og hendur þínar —,
þínar eigin hendur þurrkuðu okkur út.
L
12
Birtingur