Birtingur - 01.12.1958, Blaðsíða 90

menningarfúsa hugina sem þrá lýsandi
andríki þegar þeir taka að örvast obboð-
litið af kúltíveruðum borðvínum úr suð-
rænni löndum, eða þó væri þjóðlegur liá-
karl og brennivín? Nei, allar ráðstafanir
þeirra virðast fyrst og fremst til þess að
stuðla að þeirri stífu sókn til hins al-
gjöra meðvitundarleysis sem hér á landi
kallast skemmtanalíf.
í eina skiptið sem hefur verið brugðið
út af stefnunni var leitað til Þórbergs
Þórðarsonar en ekki veit ég til þess að
öðru sinni hafi verið aflýst samkomu hjá
þessu fólki. Málsvarar Stúdentafélags
Reykjavíkur skýrðu það með því að þeim
hefði nefnilega gefizt einstakt tækifæri
til að fá danskt ungbarn til að svngja
einhver sérstök rokklög og því hefði sam-
komunni verið frestað. Barn þetta mun
heita Gitte. Varla var von að þeir stæð-
ust freistinguna. Og á nýjan leik var
slegið upp samkomu og hætt á að hafa
Þórberg aftur sem einskonar fornleif
bag gitter. Þessi síungi snjalli ær-
ingi er auglýstur undir feitletri gamla-
tímans en barnið sem rödd nýjatímans
og hver getur mótmælt?
Það er dálaglegur andi í þessari hjörð
þar sem ekki þýðir að bjóða upp á Þór-
berg Þórðarson án þess að sækja rokk-
lagagalandi krakka — ég veit ekki hvert
— til að troða upp á þeim tíma sólar-
hringsins sem barnaverndunarnefnd ætti
reyndar að banna.
Þarna ríkir kenningin um vitundar-
leysið sem hið æðsta nirvana skemmtana-
lífsins. Þessi félagsskapur hefur eina
fjóra fimm fasta menn á öllum sínum
skemmtunum sem ýmist eru að spyrja
hver annan spurninga, heyja kappræður
eða bera fram sameiginlega eða hver í
sínu lagi þá hina ódýrustu orðaleikja-
gamansemi sem aðrir hafa ekki nennt að
hirða upp úr götunni og gleðja hina
menntuðu samkvæmisgesti með sínu ba-
böbónebú.
Miðnæturskenimtun.
Jón Sigurðsson var ofurlítið viður-
kenndur af menntamönnum þjóðarinnar á
miðnætti hinn 1. desember. Stúdentafélag
Reykjavíkur stóð fyrir nettum tilburðum
í þá átt. Það var hugnæmt að sjá hin
uppábúnu framámannaefni vaga út úr
hlýlegum skemmtilegheitum ölteitinnar
og raða sér á ganghellur Austurvallar
með kvennablóma sinn, búinn eftir nýj-
ustu fyrirskipunum tízkuharðstjóra Par-
ísar, þeirra kaldglettnu manna, — og
storkandi þeim guðum sem veðri ráða
með nöktum öxlum niður á hinn prúða
barm þennan byrjandi desember, — —
og skjálfa úr sér brennivinið góða í því
skyni að varða þann veg sem forseti vor
skyldi ganga með fríða sveit manna með-
ferðis. Og þar gekk hann að styttu þjóð-
hetjunnar og flutti langa ræðu yfir hinum
köldu og fögru kvenlíkömum sem titruðu
umhverfis í nafni ættjarðarástarinnar en
,allt kringum völlinn stóð flírandi ís-
sjoppulýður og heyrði forseta vorn þakka
Dönum drenglyndi. Ekki var vanþakkandi
þennan gleðskaparauka því kvöldin í mið-
bænum eru hvert öðru lík. Yfir athöfn-
inni var himnesk náð og mildi eins og
sér af því að ekki voru hinir tignu gestir
Austurvallar fyrr horfnir inn í hús sitt
aftur en hrikaleg regnskúr steyptist yfir
spanskgræna styttuna af Jóni Sigurðs-
syni sem stóð einn á stalli sínum eftir.
88 Birtingur