Birtingur - 01.12.1958, Blaðsíða 66

vængjaleysi veldur minni töf.“ Næst er
Skilnaður: „Við brottför þína brugðu
fjöllin lit“ — hér mun kona vera í spilinu:
„því aldrei framar fer ég þín á vit / í
fremsta hvamminn, þar sem blómin smáu
/ þoldu önn við okkar fyrsta fund.“ Búið,
sleppti hér annarri og þriðju línu. Þá
koma Útmánuðir: „1 djúpu gili þyrstur
lækur þegir, / en þrútinn skafl á hörðum
barmi sefur / og mókir yfir dýrum
drykkjarföngum," svo kemur leysingin í
tveimur næstu línum „og sumblið hefst í
dimmum klettagöngum." Kvæði er lokið.
Nokkuð þykir mér hér skorta á frumleilc
í myndagerðinni, þrátt fyrir prúðbúið og
Ijóðrænt orðaval, líkingin í síðasta kvæð-
inu djörf, en dálítið hæpin. Hér skal ég
birta til viðbótar þrjú heil kvæði:
Maí
Hinn óslitni vetrarvefur
sinugrár hlíðina hjúpar,
þó liðið sé langt fram á vor
og grænleitar gróðurnálar
um brekkuna brothættar saumi
feimin og fálmandi spor.
Hér er vefnaður í hlíðunum, en sauma-
skapur í brekkum, og það eru gróðurnál-
arnar, sem tekið hafa að sér hlutverk
gerandans. Þessu alkunna yrkisefni hafa
fjölmargir hagyrðingar gert betri skil. Á
næstu síðu er:
Mannsefnið
Þótt í þig sé allmikið spunnið,
er þáttur hver illhærum aukinn
og bláþráðum hnökróttum hnýttur;
svo unnu með hangandi hendi
úr ótáðu nærsýnar nornir
örlagaþræðina þína.
Kjarnmeiri hefði þessi vísa orðið sem
venjuleg ferskeytla, og hér eru nornirnar
gerðar nærsýnar vegna stuðlanna. Aldrei
hef ég heyrt, að þeir sem við þann sjón-
galla þurfa að stríða séu óvandvirkari en
aðrir. Þá er kvæði sem heitir:
Vísa
Þú gerir vor mitt að vetri
og lest mér frostrósir fölvar,
svo hrímþorn í brjósti mér hníta.
Og döggin harðnar að hélu,
en litur af laufi týnist,
er afbrýði sál minni svalar.
Hér eru ærið skáldleg orð og rétt sýn til
efnisins, myndin heilsteypt, en eitthvað
vantar. Ætli það sé nú ekki einmitt það,
að hugsuninni hæfi einfaldari búningur?
Það er varla við hæfi að „lesa“ rósirnar í
slíku drama, „hrímþornið“ er líka of
sterkt orð á undan hélunni, sem er nú
ekki nema hóflega kæld dögg til að svala
sólinni í afbrýðiskastinu. Margs þarf að
gæta í ljóði, einkum þegar ótætis rímið
og stuðlarnir eru annarsvegar.
Eins og sjá má á þessum dæmum, er hér
ekki slorlega rímað og mærðarlaust er
talað, enda ekki mikil ástríða í þessari
bók, höfundi liggur ekki mikið á hjarta.
Þessi stuttu kvæði, sem mjög eru ein-
kennandi fyrir bókina, hefðu sloppið við
flesta sína annmarka og orðið trúrri og
geðfelldari, ef höfundurinn hugsaði ekki
svona átakanlega rímbundið.
Frumortu kvæðin eru tuttugu talsins,
yrkisefni eru álík þeim sem ég hef þegar
nefnt, kvæðin lík að lengd og formi, hið
lengsta er sjö sexlínu erindi og heitir Hjá
írskum sagnaþul. Það er ytri lýsing á
gömlum manni, sem sagt er að hafi margt
reynt og frá mörgu hafi að segja; er hann
64 Birtingur