Húsfreyjan - 01.04.1960, Side 34

SILFURSTJARNAN

Eftir Erling Paulsen
„TOM,“ sagði Elísa hljóðlega, ,,ég held,
að stundin sé komin.“ Hún settist upp í
rúminu og stundi. Svo kveikti hún loft-
Ijósið. Tom svaraði henni ekki. Hann svaf
mjög fast og andaði djúpt og rólega, eins
og stórt, þunglamalegt dýr í fullkominni
hvíld. Þannig var hann, hvað sem hann
gerði, hvort heldur hann svaf, borðaði,
talaði eða elskaði, þá var það aldrei nein
hálfvelgja. Hann gerði það allt af lífi og
sál. „Vaknaðu, Tom.“ Hún sté fram úr
rúminu, stóð andartak framan við spegil-
inn og þrýsti höndunum að mjöðmum sér
í kvalaköstunum. „Já,“ hugsaði hún og
athugaði fölt og hræðslulegt andlit sitt í
speglinum, „það er áreiðanlega kominn
tími til að komast af stað.“ Hún renndi
greiðu gegnum skollitt hárið og leit á
armbandsúrið sitt. Klukkan var 21. Oti
fyrir glugganum þaut gamlaársflugeldur
hátt í loft upp og rauf snögglega myrkrið
um leið og hann sprakk með bláu, rauðu
og hvítu leiftri. Árið 1959 var ekki langt
undan.
,,Tom.“ Hún gekk yfir gólfið og stað-
næmdist við rúmið. Svo ýtti hún blíðlega
við honum og laut niður að honum. „Við
verðum að komast af stað, Tom,“ hvísl-
aði hún. „Þú verður að fylgja mér á fæð-
ingardeildina.“ Hann lyfti augnalokunum
ofurlítið, svo að það hvíta í augunum kom
í ljós.
„Fæðingardeildina,“ tautaði hann hálf-
sofandi. Svo lyfti hann höfðinu og var í
einu vetfangi glaðvaknaður. „Hvað er
þetta?“ Á fæðingardeildina núna?“ Hún
kinnkaði þegjandi kolli. Um leið var hann
kominn fram úr rúminu og lagði hand-
legginn blíðlega um mitti hennar. „Finn-
urðu mikið til, Elísa?“ spurði hann með
hluttekningu.
„Dálítið," sagði hún og reyndi að harka
af sér þrautirnar. Hún tíndi saman fötin
sín og gekk svo inn í stofuna til þess að
klæða sig. Á stofuborðinu stóð flaska með
kirsuberjavíni og tvö lítil, nýfægð glös
hjá. Þau höfðu ætlað að skála fyrir nýja
árinu klukkan 24, áður en Tom færi í
vinnuna. En nú yrði hann einn um það
að drekka skál nýja ársins.
„Ég má til að raka mig,“ sagði Tom
og hljóp fram í eldhúsið. „Eigum við að
taka sporvagn eða fara á mótorhjólinu?“
Hún kaus heldur hið kalda hliðarsæti
á mótorhjólinu en hálftíma akstur í spor-
vagni troðfullum af fólki. „Já, af því að
við fáum víst engan leigubíl," kallaði
hann, „á kvöldi eins og þessu, gamlaárs-
kvöldi.“
Hún hélt áfram að klæða sig, þögul og
hnuggin. Lífið var henni ekki það, sem
hana hafði dreymt um. Hún hugsaði til
hinnar köldu og óþægilegu hliðarkörfu á
mótorhjólinu. Henni varð líka hugsað til
dimmu bakhúsherbergjanna, sem voru
heimilið hennar: tvær þröngar smákomp-
ur og ljótt og óhaganlegt eldhús og náð-
húsið úti. Aldrei sólskin í íbúðinni, nema
í eldhúsinu, og svo öll þessi leiðinlegu og
daglegu vandamál: Höfum við efni á þessu
eða hinu? En sárast alls var hin sífellda
iðrun þess, að hafa gifzt manni, sem hún
elskaði ekki.
„Klæddu þig skjóllega, Elísa. Það er
farið að snjóa. Þetta getur vel orðið erfitt
ferðalag.11 Tom gekk á eftir henni inn í
svefnherbergið. Stórar hendur gripu var-
lega um höfuð hennar og varir hans snertu
enni hennar með léttum kossi. „Ertu
kvíðin, elskan mín?“ Hún hristi höfuðið.
Nei, hún var ekki kvíðin, hún var aðeins
hnuggin. Hún losaði sig varlega og klæddi
sig í gráa tækifæriskjólinn. Hún leit aftur
á armbandsúrið og greip um leið með
tveim fingrum um litla silfurstjörnu, sem
fest var við grannt armbandið. ,,Bent,“
34
HÚSFREYJAN