Húsfreyjan - 01.10.1962, Qupperneq 4

konungs. Hvar sem menn í kristnum lönd-
um sjá mynd hins þyrnikrýnda, þar lýtur
hjarta þeirra honum með margfalt meiri
iotning en nokkurum konungi eða þjóðhöfð-
ingja. Oldum saman hafa þjóðirnar lotið hon-
um fremur en nokkurum öðrum. Hann hef-
ir náð inn til hvers barns jafnvel hér meðal
vor, sem búum við hin yztu höf fjarri öðr-
um þjóðum. Síðan vér fyrst munum eftir
oss, höfum vér öll lotið honum með meiri
lotning og aðdáun en nokkurum öðrum. —
Hann einan höfum vér tilbeðið af þeim, er
lifað hafa á þessari jörð. I sannleika verð-
um vér að játa: á hans herðum hefir herra-
dómurinn hvílt.
„Nafn hans skal kallað undraráðgjafi".
Reynsla mannanna af honum átti að verða
þessi, að þeir undruðust, hve ráð hans gæf-
ust vel, þegar eftir þeim væri farið; hann
yrði hollur í ráðum öllum þeim, sem fara
vildu eftir fyrirsögn hans. Hefir það ekki
líka ræzt á honum? Segið mér, ef reynsla
yðar er önnur í þessum efnum? Eg hygg vér
munum öll geta gert þá játning, að ekkert
ráð hans hafi gefist öðru vísi en vel; oft höf-
um vér fylgt leiðbeiningum hans, og sam-
vizka vor hefir þá verið fagnandi og glöð;
en hversu oft höfum vér iðrast þess síðar,
að vér breyttum öðru vísi en ráð hans sögðu
til. Það er hið mikla mein einstaklinga og
þjóða, að mennirnir hafa eigi enn náð þeim
þroska, að þeir trúi því afdráttarlaust, að
það sé öllum farsældarleiðin að fara að ráð-
um hans í allri breytni vorri, hvort sem vér
eigum við blítt eða strítt að búa.
Guðshetja var næsta nafnið. Það felur mik-
ið í sér. Hetjuskapur hans eða andleg hreysti
átti að verða þeirrar tegundar, að hún sýndi,
að eitthvað guðlegt byggi með honum. Hve
dásamlega rættist þetta í lífi Jesú. Hugsið
um líf hans, máttarverk hans og sannleiks-
baráttu. Hann barðist vissulega sem hetja
með vopnum andans; og þó var hann hvergi
sterkari en þegar hann stundum svaraði engu,
heldur bar móðganir og brigzl annara þög-
ull; sú andlega hreysti varð aldrei auðsærri
en á Golgata, er hann bað: „Faðir, fyrirgef
þeim, því að þeir vita ekki, hvað þeir gera".
Þá breyttist hreystihugtakið í nýja og feg-
urri mynd — hin líðandi elska getur verið
aflmeiri en allar athafnir. Og annað meira
hefir hann sýnt með hreysti sinni: að það
að þola og líða verður sigursælli leið en
nokkur önnur, og að þeim skjátlast, sem ætla
að ofbeldið verði nokkurn tíma góðu mál-
efni til ávinnings.
Eiltfðarfaðir var þriðja heitið; það merkir
þann, sem stöðuglega, til eilífðar annast sína
sem faðir, sér fyrir þeim, Iætur sér annt um
þá. Trúir þú því ekki líka, að hann muni
gera það? „Sjá, eg er með yður alla daga til
enda veraldar". Svo segir N.tm. oss, að hann
hafi mælt upprisinn. Ef þú trúir því, að hann
lifi í æðra heimi, og að honum sé gefið þar
máttur og vald, þá erum vér öll enn undir
vernd hans. Þér er óhætt að ákalla hann í
allri neyð þinni og bera fram bæn þína sem
ilmfórn fyrir auglit hans.
Og loks varð síðasta heitið: friðarhöfðingi.
Allur heimurinn, sá er nokkur kynni hefir
af honum, hefir fyrir löngu viðurkennt að það
heiti eigi hann skilið öllum öðrum framar.
Hvar, sem lifað er eftir boðskap hans, eflist
friður, sátt og samlyndi. Ef þjóðirnar hefðu
vanið sig á að fara eftir fyrirmælum hans,
þá væru allar styrjaldir úr sögunni meðal
kristinna þjóða. Síðasti ófriðurinn var bein
afleiðing þess, að kristnar þjóðir, sem nefna
sig svo án þess að vera það, höfðu gersr
mjög fráhverfar ýmsu í boðskap Krists —
öllu fráhverfari en nokkuru sinni áður; allt
aðrar kenningar en hans höfðu náð að gagn-
sýra hugsunarhátt þeirra. — En hann hefir
reynst að vera friðarhöfðingi víðar en þjóða
í milli. A hverju heimili, þar sem hann hef-
ir verið tignaður og tilbeðinn í lotning, þar
hefir hann orðið friðflytjandi í tvennum
skilningi: hann hefir eflt sætt og samlyndi
meðal heimilismanna og hann hefir flutt
hverju einstöku hjarta frið, með því að gera
4
Húsfreyjan