Húsfreyjan - 01.10.1962, Blaðsíða 16

En Gróa hlíföi ekki þessum höndum. Hún
reyndist mikilvirk og góðvirk, svo að af bar,
og það fylgdi henni einhver notaleg hlýja,
sem mér verður jafnan minnisstæð. Börnin
tóku ástfóstri við hana, enda kunni hún
ógrynni af sögum og ljóðum, sem hún miðl-
aði þeim óspart af.
— Það vantar einn diskinn, sagði ég, þeg-
ar hún hafði lagt á borðið fyrsta daginn, sem
hún var hjá mér.
— Hvað er þetta. Eg hélt, að ég hefði lát-
ið fjóra diska á borðið, sagði hún.
— A ég að borða inni í stofu? sagði hún
svo og fór öll hjá sér.
— Já, auðvitað áttu að borða með okk-
ur. Ertu kannski vön að borða í eldhúsinu,
þar sem þú hefur verið í vistum?
— Eg hef nú alltaf verið á sama stað á
veturna, síðan ég fór úr sveitinni, og þar
hef ég borðað í eldhúsinu. Þetta er svo fínt
fólk, sagði Gróa og brosti ofurlítið.
— Ja, sei, sei, og þú ert búin að vera
þarna í þrjá vetur.
— Það er svo sem allt í lagi að borða í
eldhúsinu, ef það væri upphitað, sagði
Gróa. En það er oft svo gróflega kalt, ekki
sízt á kvöldin.
— Og svo hefurðu, vænti ég, fengið hálf-
kaldar leifarnar eftir hitt fólkið í þokkabót.
Gróa svaraði þessu engu, og við bárum
matinn inn í borðstofuna. Eftir þetta hafði
hún ekki á móti því að borða með okkur,
nema þegar gestir voru. Þá kostaði það jafn-
an mestu eftirgansmuni að fá hana til þess
að setjast að borðinu.
— Þú getur ekki talizt fín frú með þessu
háttalagi, sagði hún með kímnisglampa í
augunum.
— Þá er ég ekki fín frú og kæri mig ekki
um að vera það, sagði ég, og hún varð að
láta undan.
Gróa var fátöluð um sína hagi, en þó sagði
hún mér smátt og smátt ýmislegt, sem vakti
furðu mína.
Jú, þetta var svo sem bezta fólk, sem hún
16
hafði verið hjá, og frúin skammaði hana
aldrei að neinu ráði.
- Skammaði þig? Hvað gat hún fundið
sér til að skamma þig fyrir?
— Ég var auðvitandi fákunnandi, þegar
ég kom úr sveitinni og gerði ýmis konar vit-
leysur fyrst í stað, sagði Gróa.
— Eins og svo sem hvað? spurði ég.
— Ég gleymdi stundum frúartitlinum,
þegar ég ávarpaði hana, og það kom jafn-
vel fyrir, að ég gleymdi mér og hreint og
beint þúaði hana, sagði Gróa. Svo hændi
ég börnin of mikið að mér.
Eg horfði skilningssljóum augum á
Gróu.
— Já, það var ekki heppilegt, að þau sækt-
ust eftir að híma í köldu eldhúsinu, og svo
var frúnni ekki um það gefið, að ég væri
að segja þeim vitlaus ævintýri, sem þau
voru svo sólgin í.
— Á ég að trúa því, að þú hafir verið
látin sitja í köldu eldhúsinu, þegar þú varst
búin með verkin?
— Auðvitað sat ég í eldhúsinu, sagði
Gróa hæglátlega. Hvar hefði ég átt að vera
annars staðar? Herbergið mitt var enn kald-
ara. Það hrímaði blátt áfram innan í frost-
unum.
- Fékkstu þá aldrei að vera inni í hlýj-
unni, nema þegar þú varst að hreinsa skít-
inn undan löppunum á hyskinu?
— Eg sat stundum hjá börnunum á
kvöldin, þegar hjónin voru úti að skemmta
sér, og þá komst ég ekki undan að segja
þeim sögur, blessuðum, sagði Gróa. Það
voru ánægjulegar stundir, þó að ég væri oft
syfjuð að hanga uppi til eitt og tvö á nótt-
unni.
— Þú hefur auðvitað ekki getað hallað
þér útaf eða blundað, þangað til hjónin
komu heim?
— Nei, það gat ég ekki, og verst var að
fara svo upp í kuldann í herbergiskomp-
unni minni, sagði Gróa.
— Nei, heyrðu, Gróa mín, og þetta hef-
Húsfreyjan
j