Húsfreyjan - 01.10.1962, Síða 15

Tvennir
tímar
— Varst þú uppi á söguöldinni, amma?
spurði sjö ára gamall dóttursonur minn.
Eg vildi nú ekki viðurkenna það, en ég
fékk eftirþanka af spurningunni. Sannarlega
hafa þeir, sem fæddir eru fyrir síðustu alda-
mót, lifað mikla sögu.
Þegar ég hugsa um allar þær gífurlegu
breytingar, sem orðið hafa frá því ég man
fyrst eftir mér, finnst mér að ég gæti vel ver-
ið þúsund ára gömul. Þessar breytingar og
byltingar eru á öllum sviðum, hvert sem lit-
ið er, en líklega hvergi eins stórkostlegar og
á aðstöðu verkafólks og öllu viðhorfi til
þess.
Mér verður oft hugsað til Gróu, sem var
hjá mér vortíma fyrir nær því fjörutíu ár-
um. Ég hafði kynnzt Gróu lítillega, þegar
ég gisti á bæ, þar sem hún var í kaupavinnu.
Ég vissi, að hún var í vist í Reykjavík á vet-
urna, og ég hafði grun um, að hún hefði
ekki verið sérlega heppin með staðinn. Hún
heimsókti mig svo einu sinni, og þá talaðist
svo til, að hún yrði hjá mér júnímánuð, eða
þangað til hún færi í kaupavinnuna. Nú var
dagurinn að kvöldi, —- sem hún hafði gert
ráð fyrir að koma, og það bólaði ekki á
henni. Ég var ein heima með börnin, sem
bæði voru háttuð og sofnuð fyrir löngu.
Það hlaut eitthvað óvænt að hafa tafið
Gróu, og ég nennti nú ekki að hanga lengur
á fótum. Ég háttaði í rólegheitum og náði
mér í bók til þess að líta í. Það var hljótt
í húsinu, og ég var rétt að opna bókina,
þegar ég heyrði greinilega barið á svefnher-
bergishurðina.
— Kom inn, sagði ég, en enginn opnaði.
Er nokkur þarna? kallaði ég þá. Steinhljóð.
Nú, þá það, hugsaði ég og hélt áfram að
lesa. Aftur var barið, og allt fór á sömu leið.
Mér þótti þetta í meira lagi undarlegt, og
þegar barið var í þriðja sinn, ómakaði ég
mig ekki neitt til að anza. En þá opnuðust
dyrnar ofurhægt, og Gróa birtist í gættinni
með tösku í hendinni. Hún heilsaði mér
feimnislega og afsakaði, hvað hún kæmi
seint.
— Frúin var alltaf að finna eitthvað handa
mér að gera, og ég hélt, að ég ætlaði aldrei
að komast af stað. Hún var ergileg yfir, að
ég skyldi ekki vera hjá henni fram að slætti,
þó að hún minntist reyndar ekkert á það
við mig, fyrr en ég sagðist vera ráðin ann-
ars staðar.
— Jæja, það var gott, að þú slappst í
burtu, og ég held, að fylgjan þín hafi verið
á ferðinni hérna á undan þér, sagði ég.
— Því get ég vel trúað, sagði Gróa. Hug-
urinn hefur verið hérna í allt kvöld. Svo
fór ég götuvillt og var góða stund að þvæl-
ast fram og aftur áður en ég fann húsið, en
nú er ég komin, eins og þú sérð.
Gróa var rúmlega þrítug, dökkhærð, ekki
fríð, en bauð af sér góðan þokka. Augn-
svipurinn var sérkennilegur, eins og hún sæi
meira en yfirborð hlutanna.
Ég fór fram úr rúminu, þrátt fyrir öflug
mótmæli hennar og hitaði kaffi, til þess að
hressa hana á eftir þessar hrellingar. Hún
marg endurtók, að það væri óviðeigandi, að
ég væri að snúast í kringum hana.
— Þú færð nóg að snúast í kringum mig,
á meðan þú ert hjá mér. Vertu viss, sagði ég.
— Já, til þess er ég komin, sagði hún og
leit niður á vinnulúnar, þrútnar hendurnar,
sem báru greinileg merki eftir kuldabólgu.
Húsfreyjan
15