Húsfreyjan - 01.01.1965, Blaðsíða 10

Já, fræðslukvikmynd í læknisfræði. All-
ir horfðu á þær. Hún kannaðist við knöpp
klaufaleg tilsvörin. Tengdasonur hennar
lék fáfróða, bljúga, leikmanninn, en Jac-
obs læknir var ,,rödd vísindanna". Hún,
sem fengið hafði hlutverk hins deyjandi
sjúklings, var sú eina, sem var alls ófús
að eiga þátt í leiknum.
Hún sá Jacobs lækni gjóa augunum
hæversklega á úrið á loðnum úlnlið sín-
um. Barkakýlið á Tom hrökk með erfið-
ismunum upp og niður hálsinn á honum.
„Eruð þér vissir um, að henni líði vel?“
sagði hann. ,,Er ekkert meira hægt að gera
fyrir hana?“
,,Nei“ sagði ,,rödd vísindanna11 aftur.
„Henni líður eins vel og aðstæðurnar
leyfa“.
Hamingjan góða, hugsaði hún, honum
tekst upp í dag! En þeir orðaleppar —
útslitin vél — eins vel og aðstæðurnar
leyfa. Þar á ofan verð ég svo að horfa
uppá hann snýta sér, vel og rækilega. Hún
óskaði að þeir færu. Þegar tíminn var
orðinn naumur, þá var hörmulegt að láta
eyða honum í smámuni.
„Ég lít inn seinna“, muldraði læknir-
inn niður í vasaklútinn. „Ungfrú Barr-
ows veit hvað gera þarf“.
Hann þurrkaði á sér nefbroddinn og
henni fannst sér aukast styrkur við þann
illgirnisvott, sem hún fann kvikna við að
horfa á þá athöfn. Þá hvarflaði athygli
hennar að því, að tvö tár mynduðust í
augnakrókunum á Tom og hún hugsaði
með sér, að Tom væri góður drengur,
ekki ljóngáfaður, en góður. Hvaða maður
annar myndi hafa annazt móður fyrri
konu sinnar svona mörgum árum eftir
að konan var dáin?
Jacobs læknir tók upp töskuna sína og
beið þess kurteislega, en dálítið óþolin-
móður, að tengdasonur hennar fylgdi hon-
um út.
„Mér finnst að hana langi til einhvers,
sem hún ekki getur sagt mér hvað er“,
sagði Tom. „Það er hræðilegt að geta
ekki vitað hvort hana vanhagar um eitt-
hvað“. Rödd hans var afsakandi.
Þessi óvænti næmleiki hans ýfði hina
ólgandi þrá hennar að tjá löngun sína.
Hún starði á hönd sína með gremju og
sársauka, eins og hún væri trúnaðarvin-
ur, sem synjaði henni um smá greiða.
Hrukkótt höndin lá hlutlaus á bleikri á-
breiðunni og hugur hennar barðist jafn
árangurslaust um í líkama hennar og fugl,
sem flýgur á gluggarúðu.
„Það er svo algengt, að aðstandendur
hugsi þannig“, sagði læknirinn rólega og
lagði höndina á handlegg Toms. „Amma
þarfnast ekki margs héðan af. Hún myndi
vilja losna strax, en það er ekki alltaf
jafn auðvelt — það tekur sinn tíma“.
Hann veit svo sem sitthvað um það
hvernig fólk deyr, hugsaði hún, en það
var engin von til þess að nokkurn grunaði
heimskulega, ástríðufulla löngun léttúð-
ugrar, gamallar konu, eins og hennar,
löngun, sem bannaði henni að taka í hönd
dauðans, þótt hún þráði það. Hvernig
átti nokkrum manni að hugkvæmast þau
orð, sem hún varð að fá að heyra einu
sinni enn, áður en skynjun hennar hyrfi?
„Jæja“, sagði Tom. „Ég sendi í gær
boð eftir dóttur minni. Hún er í heima-
vistarskóla, en hún ætti að koma í dag.
Ef ömmu liggur eitthvað á hjarta, þá mun
hún skilja það“.
„Það er ágætt“, sagði læknirinn.
Henni var skemmt, þegar þeir læddust
á tánum út úr herberginu, en þó höfðu
þeir talað fullum rómi við rúmstokkinn
hennar.
Kátínan varaði þó skammt og söknuð-
urinn greip hana á ný. Þennan dag saknaði
hún eiginmanns síns af ferskri kvöl. Hann
var dáinn fyrir svo mörgum árum, ,að
fjarvist hans hafði lengst af verið stöð-
ugur, en dulinn sársauki.
Árangurslaust reyndi hún að ímynda
sér, að Godfrey hefði læðzt á tánum. Nei
Godfrey hefði verið við rúmið hennar og
sett allt í háaloft af ástúð og áhyggjum,
reiður og hryggur yfir því, að hún væri
veik. Hann hefði spurt hundrað spurninga,
sem hún hefði verið of þreytt til að svara
og ætt um gólfið og viljað berjast gegn
8
H ÚSFREYJAN