Vera - 01.07.1987, Blaðsíða 3

VERA
„bréf”
Hótel Vík
Reykjavík
Þvílík auglýsing
Berlín, 13. 5. 1987
Kæra Vera!
Ég vil nú byrja á því aö óska (þeim)
Kvennalistakonum til hamingju meö þenn-
an ,,frábæra“ kosningaárangur! Ein
ábending (svona fyrir næstu kosningar),
aösenda „Sendibréf til námsmanna" fyrr,
sérstaklega til námsmanna erlendis, þaö
barst hingað, til Þýskalands, eftir kjördag!
Hin eiginlega ástæöa mín fyrir skrifum
mínum til ykkar er auglýsing nokkur í síö-
asta tölublaði Veru (2/1987 apríl) nánar til-
tekiö á bls. 37. Aö mínu mati á auglýsing
þvílík alls ekki heima í kvennablaði (í öör-
um blööum ekki heldur). Ég veit aö auglýs-
ingasamkeppnin er hörð, samt má nú
velja og hafna. (Fyrsta grein Veru í sama
blaði var um klám gegn konum og klám-
blöö. . .)
í febrúarblaði (1987) Veru var mjög
áhugaverð grein eftir Bergljótu Baldurs-
dóttur um aö íslenskan sé karlamál. í
mörgum atriðum er ég henni sammála en
ekki öllum t.d. finnst mér þaö hljóma niör-
andi aö segja kennslukona en hins vegar
allt I lagi aö segja kvennablaö. . . alls ekki
svo auðvelt ,,mál“ en mjög sþennandi. En
mér datt í hug ein starfsgrein sem var karl-
mannsstarf en er kvenkynsorö: lögregla!
Með bestu kveðjum og takk fyrir gott
Barabara
Ágæta Barbara.
Þakka þér fyrir bréfiö og ábendingarnar.
Hvar snertir auglýsinguna á bls. 37 þá hafa
nokkrar konur lýst sömu skoðun og þú gerir
i bréfinu þinu. Ritnefnd Veru erykkur ósam-
mála. Þetta er bara mynd af konu sem er í
nærfötum að augiýsa nærföt! Við teljum
myndina fjarri því að vera klám og erum
ósammála þeirri skilgreiningu á klámi, sem
kemur fram i gagnrýni ykkar, þ.e. að mynd
af fáklæddri konu sé klámfengin sama
hvaða umhverfi, stellingar, kringumstæður
o.s.frv. er um að ræða á myndinni. Sú skil-
greining myndi útiloka margar Ijósmyndir úr
Veru, sem þegar hafa birst og að okkar mati
leiða til tepruskaparaf því tagi, semkom 19.
aldarfólki til þess að hafa dragsiða dúka á
borðum svo fæturnir sæjust ekki! Nekt er
ekki klámfengin, nærfatnaður er ekki klám.

skrifið
VERU
/ greininni sem þú vitnar einmitt til í bréfinu
þínu, kemur fram skilgreining á klámi sem
ritnefnd Veru getur fallið sig við: ,,klám er
allt það efni sem viðurkennir og samþykkir
kynferðislega niðurlægingu og misnotkun á
konum og börnum." Lesendur Veru eru okk-
ur greinilega ekki allar sammála og við bíö-
um eftir því að heyra meira frá ykkur um
þetta mál — látið þið nú endilega í ykkur
heyra, þið sem eruð sammáta Barböru og
öðrum, sem voru ósáttar við þessa lýsingu.
Það sem ritnefnd vill biðjast afsökunar á i
sambandi við umtalaða auglýsingu er að
texti hennar er að nokkru leyti á ensku.
F. h. ritnefndar, Ms
Heilsugœsla
Ég leyfi mér aö koma á framfæri nokkr-
um athugasemdum við umfjöllun VERU
2/1987, aprílblaði, um almenna heilsu-
gæslu og starfsemi Heilsugæslunnar
Álftamýri og mælast til aö þær veröi birtar
i heiðruðu blaði yðar.
Fyrst má minna á, aö sú þróun í heilsu-
gæslu, sem lýst er í grein Huldu Ólafsdótt-
ur, er ekki síst til orðin vegna hugmynda-
fræöi, sem þróast hefur meðal heimilis-
lækna vegna örrar framvindu heimilis-
læknisfræðinnar á umliðnum einum til
tveimur áratugum. Þar hefur þráfaldlega
verið lögö sérstök áhersla á yfirgripsmikla
og samfellda þjónustu til handa fjölskyld-
um og á hóþstarf heilbrigðisstétta um slíka
þjónustu. Vert er aö geta þessa hér til að
leggja á þaö áherslu, aö þeir heirriilislækn-
ar, sem ekki hafa fengið aöstööu inni á hin-
um lögformlegu heilsugæslustöðvum,
þurfa ekki að vera lakar innrættir af fag-
legum metnaði eöa siðfræðilegu háttalagi
en hinir opinberu, og hafa reyndar ein-
hverjir þeirra fyrrnefndu ekki legið á liði
sínu við að efla slíka þróun. Því hefur það
löngum aukið trega í þeirra hópi að svo fá-
ar heilsugæslustöðvar skulu komnar í
gagnið á Reykjavíkursvæðinu sem raun
ber vitni, þótt flestum sé Ijóst, að orsökin
fyrir því sé af öðrum toga sþunnin en látið
er að liggja í grein VERU, þ.e.a.s. fyrst og
fremst vegna staðfastrar tregðu ríkisvalds-
ins til að veita fé til slíkra framkvæmda. Sú
er einmitt orsökin til þess að 5 heimilis-
læknum fór að lengja biðin eftir hinu mildi-
lega forræði og tilsjón hins alvalda rikis-
apparats og hófu að leita annarra lausna
til að koma í framkvæmd tilgangi og hug-
myndum núgildandi laga um heilbrigðis-
þjónustu, þar sem m.a. er kveðið á um
starfshætti heilsugæslustöðva, einsog vel
er reifað i greininni. Niðurstaðan varð
Heilsugæslan Álftamýri (Hg.Á.), sem H.Ó.
fjallar sérstaklega um í VERU. Þar kom
fram töluverð vitneskja um faglegan og
þjónustulegan ávinnig af því að lækna-
þjónustu sé breytt úr viðteknum heimilis-
lækningum i heilsugæslulækningar. Jafn-
framt er viðurkennt, að „Heilsugæslan í
Álftamýri sé faglega ágætlega i stakk búin
til að gegna heilsugæslu í Háaleitis- og
Laugarneshverfi. . . (með), ,,bætta þjón-
ustu“ fyrir 7—8000 borgara, en jafnframt
lýst að síðan var samt greitt atkvæði gegn
því öllu i borgarstjórn.
3