Vera - 01.07.1987, Síða 41

Lífssýn kvenna
SIGRAÐI
Góö útkoma í einstökum kjördæmum er eftirtektar-
verð einmitt meö tilliti til þess sem nefnt var hér að fram-
an, þ.e. að í 5 kjördæmum var boðið fram í fyrsta skipti.
Hin kjördæmin þrjú þ.e. Reykjavík, Reykjanes og Norð-
urland eystra komu að sama skapi vel út.
Nú eru alls 13 konur á þingi, þ.e. sex Kvennalistakon-
ur, tvær frá Alþýðubandalagi, ein frá Alþýðuflokki, ein
frá Framsóknarflokki, tvær frá Sjálfstæðisflokki og ein
frá Borgaraflokki. Hlutfall kvenna á Alþingi jókst nú úr
15% í 20,6%, þannig að við mjökumst nú hægt og bít-
andi í það hlutfall sem algengast er á hinum Norður-
löndunum, en þar er hlutfall kvenna á þjóðþingunum
24—31%.
Til að hafa nú allar tölur á hreinu er rétt að birta hér
niðurstöðutölur Kvennalistans í einstökum kjördæm-
um.
Niðurstöður Alþingiskosningana 1987, Kvennalistinn
Atkvæði % '87 % ’83 Þingk.
Reykjavik 8.353 13,9 8,4 3
Reykjanes 3.220 9,1 7,2 1
Vesturland 926 10,4 0,0 1
Vestfirðir 318 5,3 0,0 0
Norðurland vestra 337 5,2 0,0 0
Norðurland eystra 992 6,3 5,8 1
Austurland 508 6,3 0,0 0
Suðurland 816 6,6 0,0 0
Landið allt 15.470 10,1 5,5 6
Þingkonur Kvennalistans eru samkvæmt þessu Guð-
rún Agnarsdóttir (R.vík), Kristín Einarsdóttir (R.vík),
Þórhildur Þorleifsdóttir (R.vík), Kristín Halldórsdóttir
(Reykjan.), Málfríður Sigurðardóttir (Norðurl.eystra) og
Danfríöur Skarphéðinsdóttir (Vesturl.). Guðrún Agnars-
dóttir og Kristín Halldórsdóttir lýstu því yfir fyrir kosning-
ar að þær mundu segja af sér þingmennsku eftir tvö ár
og þá taka við Guðrún Halldórsdóttir, Reykjavík og
Anna Ólafsdóttir Björnsson, Reykjanesi. Þingflokkurinn
hefur því heldur betur stækkað því þær Guðrún Hall-
dórs. og Anna koma til með að taka virkan þátt í starfinu
og það þarf vonandi ekki að ítreka það að þingflokks-
fundir eins og allir aðrir fundir Kvennalistans eru opnir
öllum Kvennalistakonum.
Stjórnarmyndun
,,/Etlar Kvennalistinn í ríkisstjórn og ef svo er þá með
hverjum og hver eru skilyrðin?" Spurningar í þessum
dúr dundu á Kvennalistakonum i kosningabaráttunni
og að loknum kosningum var gengið enn harðar eftir
svörum.
Sumir túlkuðu úrslitin sem beina kröfu kjósenda um
það að Kvennalistinn færi í ríkisstjórn, því annars kæm-
ust öll góðu málin aldrei í framkvæmd. Það var mikið
rætt um það hvort Kvennalistinn mundi „þora að axla
þá ábyrgð sem fylgir því að fara í ríkisstjórn“. Spurning-
in er ekki um það að þora eða þora ekki, heldur um það
hverju ríkisstjórnarþátttaka mundi skila í þeim málum
sem Kvennalistinn berst fyrir. Sú ábyrgð að fara í ríkis-
stjórn vafðist ekki fyrir Kvennalistakonum, frekar en
það hefur vafist fyrir konum að axla ábyrgð í þjóðfélag-
inu almennt. Það eru málefnin nú sem fyrr, sem skipta
meginmáli og ef það er fyrirséð að þau málefni sem
Kvennalistinn leggur aðaláherslu á nái ekki fram aö
ganga þá er til lítils að fara í ríkisstjórn. Eftirtektarvert er
hversu fast var sóst eftir að fá fram skilyrði Kvennalist-
ans fyrir stjórnarsamstarfi á meðan hinir flokkarnir gáfu
nánast ekkert uppi um hver þeirra skilyrði eru. Þetta er
enn furðulegra þegar litið er til þess að fyrir kosningar
gaf Kvennalistinn út mjög ítarlega stefnuskrá og ef hinir
áhugasömu fjölmiðlamenn sem og stjórnmálamenn