Vera - 01.09.1990, Síða 3

BESTU
ÁRIN
Ég varð ófrísk 18 ára, gifti mig og fór í þetta venjulega húsnæðis-
kaup og basl. Við hjónin unnum bæði mjög mikið en ég hafði
byrjað að vinna á Kópavogshæli 17 ára og vann þar alltaf meira
og minna næstu árin. Á hjúskaparárunum sáum við sjaldan pen-
ing og viö fórum aldrei í nein ferðalög, hvorki utanlands né inn-
an.
Við eignuðumst annað barn þegar ég var 24 ára. Þá dreif ég mig
í Myndlistaskóla Reykjavíkur á kvöldin en það var margra ára
draumur og ég fékk ansi mikið út úr því. Ég vann alltaf með skól-
anum eftir að strákurinn varð eins árs. Einhvern veginn fannst
manni þetta ekki mikið af því að þetta var svo gaman. Mig
dreymdi um að komast í Myndlista- og handíðaskóla íslands en
í raun var það fjarlægur draumur.
Ég var 27 ára þegar við skildum og ég keypti mér litla 45 fermetra
íbúð í Breiðholti og hélt áfram að vinna á Kópavogshæli. Ég var
oft ansi blönk og viö liföum aðallega á ódýrum bjúgum úr Hag-
kaup. Þetta hefði aldrei gengið upp nema afþví að ég á alveg ynd-
islega foreldra sem eru alltaf tilbúnir til að létta undir með mér.
Sem dæmi get ég nefnt að mamma hætti að vinna úti þegar ég
skildi og passaði krakkana fyrir mig á meðan ég vann og var í
skólanum á kvöldin en eins og allir vita er erfitt að fá barnaheim-
ilispláss í Reykjavík og dagvistun dýr.
Haustið ’89 urðu enn breytingar á lífi mínu þegar draumur
minn rættist og ég komst inn í MHÍ! Það voru vægast sagt stór-
kostleg umskipti. Ég fékk engin námslán fyrir áramót og hafði
aldrei getað lagt neitt fyrir. Við boröuðum því hjá foreldrum mín-
um en um áramót fékk ég námslán. Um haustið þegar ég hætti
á hælinu var ég með um 42 þúsund í mánaðarlaun en nú fékk ég
tæp hundrað þúsund í námslán! Nú var loks hægt að kaupa
almennilegan mat, ég er ekki að tala um steikur og þess háttar
heldur venjulegan mat. Ég gat keypt almennileg föt á mig og
börnin og farið til tannlæknis. Það er hræðilegt en satt að sem
venjulegur sóknarstarfsmaður hafði ég ekki haft efni á að fara til
tannlæknis árum saman. Ég leyfði mér líka annað sem ég hafði
aldrei leyft mér fyrr: Ég fór í leikfimi. Þessir hlutir eru auðvitað
enginn lúxus heldur sjálfsagður hlutur. Lánasjóðurinn gerði mér
kleift aö lifa mannsæmandi lífi í fyrsta sinn frá því að ég flutti úr
foreldrahúsum. Fyrir svo utan það aö byrja í skóla aftur sem var
mjög skemmtilegt. Reyndar lít ég á það sem forréttindi að vera
í skóla og gera það sem mér finnst skemmtilegast og að fá lán til
þess. Þessi síðast liöni vetur er vægast sagt skemmtilegasti vetur
sem ég hef lifað. Ég kynntist alveg yndislegu fólki í skólanum, var
að gera skemmtilega hluti og lærði svo margt.
Svo leið fram á vor og ég ákvað að vinna aftur á Kópavogshæli
með gömlu félögunum enda er þetta vinna sem ég þekki og kann
vel við. En það urðu heldur betur umskipti í peningamálum.
Þann 1. júní fékk ég launaseðil uppá 50 þúsund krónur eftir 12
ára starf. Égsnarhætti íleikfiminni og öðrum munaði sem erauö-
vitað enginn munaður eins og ég tönglast á í sífellu. Það setur að
mér hroll þegar ég hugsa til þess að sonur minn á að byrja í skóla
í haust en ég fæ ekki námslán fyrr en 15. september. Hvernig get
ég keypt það sem til þarf? Ég veit að mínir nánustu (og pabbi
hans) mundu kaupa föt á hann en sú tilfinning að geta það ekki
sjálf er þungbær. Sem betur fer fæ ég námslán aftur í haust og þá
bjargast þetta. Það er skrítið til þess að hugsa að þau ár sem ég
kem til með að vera í skóla skuli veröa bestu árin. í haust flytjum
við m.a.s. í stærri íliúð sem breytir auövitað miklu. Ég þori ekki
að hugsa um það sem tekur við þegar ég lýk námi ef launin hækka
ekki. Einhvern vegin finnst mér allir hlutir ganga upp hjá mér
núna en ég hugsa oft til fyrrverandi starfsfélaga minna sem vinna
eins mikla yfirvinnu og mögulegt er en fá margfalt minna en
þeim ber. Námslánin eru ekkert of há það eru launin í landinu
sem eru svo svívirðilega lág. Ég þakka guði fyrir Lánasjóð ís-
lenskra námsmanna, sem gerir öllum kleift að stunda það nám
sem hugur þeirra stendur til. Skerðið ekki Lánasjóðinn og egnið
ekki launþegum og námsmönnum saman. Námsmenn hafa hald-
ið betur á sínum málum en launafólk og ætti að taka þá til fyrir-
myndar en fordæma þá ekki.
Steinunn Helga Sigurðardóttir
KVENNARANNSÖKNIR SÆKJA
FRAM 4
KVENÍMYNDIR Á SVIDINU 5
Rætt við Lilju Gunnarsdóttur,
leikhúsfræðing.
BUDDUR ALLRA KVENNA,
SAMEINIST 7
PENINGAR - NÝJASTA VALDA-
TÆKI KVENNA 8
Gera ráðamenn viðskiptalífsins
sér grein fyrir því gífurlega valdi
sem íslenskar konur geta beitt í
krafti peninganna?
KONUR RÁÐA FERDINNI 13
Min EINA VOPN OG ÉG BEITI
ÞVÍ 14
GRÍPUM VÖLDIN ÞEGAR ÞAU
GEFAST 16
Fimm konur í „valdastöðum”
láta álit sitt í ljós.
ÞETTA ER MITT LÍF 20
Rannveig Löve kennari í Veru-
viðtali.
HEIMILISIÐNADUR í ÞVOTTA-
HÚSI 26
LEIÐ AÐ BETRA LÍFI 28
Guðný Guðmundsdóttir, húð-
ráðgjafi og formaður Mígreni-
samtakanna fann sína eigin
leið út úr veikindum.
KVENNALISTI - HVAÐ NÚ? 32
ÚR LISTALÍFI 39
3