Vera - 01.09.1990, Blaðsíða 28

HÚN HAFÐI KJARK AD REYNA NÝJAR AÐFERÐIR OG
FANN LEIÐ
AÐ BETRA LÍFI
Rœtt viö Guðnýju
Guömundsdóttur,
húöráögjafa og for-
mann Mígrensam-
takanna.
Starfsorkan og framkvæmdagleð-
in geislar af Guðnýju Guðmunds-
dóttur. Hún virðist vera heil-
brigðið uppmálað og engum dett-
ur í hug að hún þjáðist um árabil
af mígreni, magasári, húðsjúk-
dómum og fleiri kvillum. Hvað
þá að hluti ævi hennar hafi verið
ganga á milli lækna og að hún hafi
jafnvel legið undir ámæli um
ímyndunarveiki og leti! f dag er
hún laus við mígrenið og önnur
veikindi sem háðu henni í svo
mörg ár. Hún lifir gerbreyttu lífi
og reynir sem húðráðgjafi og for-
maður Mígrensamtakanna að
hjálpa öðrum konum að finna
leið út úr veikindunum, eins og
hún gerði sjálf.
Leið Guðnýjar til bata byggist
ekki á neinum hefðbundnum að-
ferðum og það er ljóst að hún
þurfti að taka líf sitt og lifnaðar-
hætti til gagngerar endurskoðun-
ar í leit að lækningu. Mér dettur í
hug að blómin sem einu sinni
voru í stofunni hennar segi ef til
vill sína sögu um þá ákveðni og
staðfestu sem hún hefur þurft að
hafa til að losa sig við hugsunar-
hátt og sjúkdóma sem komu í veg
fyrir að hún gæti lifað því lífi sem
hún óskaði.
„Einu sinni átti ég 63 blóm hér
inni, mörg stór og mikil. En svo
uppgötvaði ég hversu mikið af
tíma mínum fór í að sinna þeim
svo ég losaði mig við þau smátt og
smátt.“
Það er einmitt eitthvað af þessu
fordómaleysi gagnvart nýjum
hugmyndum og aðferðum sem
Guðnýju langar til að koma inn í
starf Mígrensamtakanna samhliða
þeirri starfsemi sem er þar þegar í
gangi. „Það hefur verið lögð mik-
il áhersla á hvað vísindin gætu
gert, og læknar hafa reynst okkur
ómetanlegir í starfinu. Ég hafði
þó gaman af að kynna svolítið
meira af svo kölluðum „alterna-
tívum“ aðferðum, því ég held að
við verðum að leita allra leiða til
að ná bata. Það má einfaldlega
ekki setja dæmið upp þannig að
það verði spurning um annars-
vegar beinhörð vísindi eða dul-
hyggju hins vegar eins og svo oft
er gert hér á landi. Það er margt
þar á milli.“
Guðný leggur áherslu á að engin
ein undralausn sé til og að hennar
vinna við að lækna sjálfa sig hafi
tekið mörg ár. Þegar hún talar um
ævi sína velur hún að skipta henni
í tvo spretti og lýsir þeim fyrri á
þennan veg:
„Þegar ég var komin undir þrí-
tugt var ég búin að ná mér í
mígren, bakveiki, svefntruflanir,
meltingartruflanir, vöðvagigt,
exem, bólur og kýli, ofnæmi,
magasár, ristilbólgu, móðurlífs-
sjúkdóma, skemmda hálskirtla
með tilheyrandi liðagigt um tíma,
svima, yfirlið og Guð veit hvað.
Ég gekk til lækna, en það breytti
ekki neinu á meðan magasárin
voru ekki opin, því ekki fyrr en
maður liggur í blæðingum eða
eitthvað greinist á mynd er maður
talinn vera löglega veikur. Það
sem ég gerði var að reyna að liggja
úr mér. Ég tók nánast aldrei lyf,
enda fékk ég á mig umtal fyrir
ímyndunarveiki og leti, á meðan
manninum mínum var hins vegar
vorkennt fyrir að eiga slíka
konu.“
Guðný rifjar upp hvernig henni
leiö á þessu tímabili og meinar að
þrátt fyrir köstin hafi daglega lífið
verið henni þungbærast. „Maður
var svo þreklaus og var hálfpart-
inn á því að gefast upp stundum.
Eiginmaður minn var alltaf í
vinnu, stunduð mánuðum saman
úti á landi, og ég var ein með
börnin þrjú, þar af eitt mjög
heilsulítið. Ég man hvað það gat
verið erfitt að eiga við kvíðann,
að kvíða alltaf fyrir aðsteðjandi
verkefnum og óttast að vera lasin
þegar að þeim kæmi.“
Það kom þó að því að Guöný varð
,,löglega“ veik, hún var lögð inn
á spítala og fór í aðgerðir fjórum
sinnum á tveimur árum.
„Verstar voru svæfingarnar. Mér
fannst ég forheimskast svo af
þeim, því ntinnið skaddaðist
verulega. Það var mikið áfall fyrir
mig því minnið liafði verið svo
skarpt. Ég er komin af skáldum og
á heimili mínu þótti það heimska
að þurfa að heyra vísu oftar en
einu sinni til að geta farið með
hana. Mér þótti þetta aldrei neitt
28