Vera - 01.09.1990, Qupperneq 14

Veró )reí
MITT EINA
VOPN OG ÉG
BEITI ÞVÍ
>Ctla mætti að konur sem í árarað-
ir hafa sjálfar unnið fyrir tekjum
og eru ábyrgar í fjármálum fái
þjónustu til jafns við karla íbÖnk-
um. Svo virðist ekki vera.
Kona í stjórnunarstöðu hjá
virtu fyrirtæki í Reykjavík, með
150 þúsund krónur í laun á mán-
uði, hefur eftirfarandi dæmisögu
að segja af auðmýkjandi viðskipt-
um sínum við þrjá banka hér í
borg.
„Fyrir um það bil 15 árum ætl-
aði ég að taka 10 þúsund króna
víxil í Landsbankanum. Launin
mín höfðu þá í mörg ár farið inn
á sameiginlegan tékkareikning
okkar hjóna þar í bankanum. Ég
fékk hinsvegar hreina og klára
neitun. Skýringin sem bankinn
gaf var að maðurinn væri skrifað-
ur fyrir reikningnum og því teld-
ist ég ekki fullgildur viðskiptavin-
ur. Það skipti engu máli að launin
mín höfðu farið inn á reikninginn
svo árum skipti. Auðvitað var það
athugunarleysi hjá mér að vera
með sameiginlegan reikning og
ég breytti því. Nýi reikningurinn
minn var þó ekki stofnaður í
Landsbankanum. Ég vildi ekki
eiga mín viðskipti þar eftir þessa
reynslu.
Annað dæmi gerðist fyrir um
3—4 árum. Þá var ég skilin og bú-
in að festa mér íbúð sem ég var
viss um að ráða við. Ég var með
lánsloforð frá Húsnæðisstofnun
upp á eina og hálfa milljón. Þann-
ig stóð á að tæpum tveim mánuð-
um áður en lánið kom til útborg-
unar þurfti ég að greiða 400 þús-
und króna afborgun af íbúðinni.
Ég fór í eitt útibúa Búnaðarbank-
ans sem ég hafði þá verið í við-
skiptum við allar götur síðan ég
sagði upp viðskiptum mínum við
Landsbankann. Ég sýndi útibús-
stjóranum lánsloforðið og út-
skýrði stöðuna. Svarið sem ég
fékk var skýrt. „Heyrðu vinan,
peningar vaxa ekki á trjánum hér.
Nei!“
Ég varð æf af reiði. Ef ég fengi
ekki peninga innan fárra daga
færu íbúðakaupin í vaskinn. Auk
þess taldi ég mig pottþéttan við-
skiptavin. Ég var og er reglusöm í
peningamálum, hafði aldrei farið
yfir á heftinu og borgað allt á
gjalddaga. Ég var góður pappír.
En ég var kona. Það hlaut að vera
lóðið.
Endirinn á þessari stöðu varð sá
að ég notfærði mér tengsl við
áhrifamenn í stjórnmálum þó ég
sé mjög andsnúin því. Þeir tóku
upp tóliö og ég sótti lánið fáum
dögum seinna. Það var kuldaleg-
ur útibússtjóri sem afgreiddi mig
þá. Ég sagði samt upp viðskiptum
mínum að bragði.
I vetur varð ég í þriöja sinn fyrir
auðmýkjandi reynslu í bankavið-
skiptum. Það var í einum spari-
sjóðanna en launin mín höfðu
farið þangað í 3 ár. Ég bað um
launalán, fékk tilskilið eyðublað
og aflaði ábyrgðarmanna. Tilvilj-
un réði því að báðir ábyrgðar-
mennirnir voru konur. Báðar
konurnar eru þó mjög traustar
fjárhagslega, önnur rekur stönd-
ugt fyrirtæki og hefur gert í mörg
ár, hin er áhrifamaður á vettvangi
stjórnmála og á eignir í félagi við
eiginmann sinn.
Það er skemmst frá því að segja
að f sparisjóðnum var mér sagt að
þessir ábyrgðarmenn væru ekki
samþykktir. Ég varð mjög reið og
þær auðvitaö líka. í ljós kom að í
skrám þeim sem sparisjóðurinn
fletti upp íkom einvörðungu nafn
eiginmanna þeirra fram, þó svo
þær ættu helming allra eignanna.
Kannski er skýringin sú að nöfn
giftra kvenna séu aldrei tekin gild.
Ég neyddist til að fá aðra ábyrgð-
armenn og það varð úr að eigin-
menn þeirra skrifuðu undir.
Ég hafði fullan hug á að segja
upp viðskiptum mínum við þenn-
an sparisjóð. Það er eina vopnið
sem ég hef og ég hafði beitt því
tvisvar áður. Þegar ég velti málinu
betur fyrir mér komst ég að raun
um að vegna tengsla minna í at-
vinnulífinu er ég í aðstöðu til að
koma þessari reynslu til skila til
áhrifamanna innan sparisjóðsins.
Ég er að vinna að því núna og ég
vona að þeir átti sig á að svona er
ekki lengur hægt að koma fram
við konur.“
14