Vera - 01.09.1990, Síða 20

ÞETTA ER
Þaö var hœgara sagt en gert aö ná
T Rannveigu Löve til aö segja frá lífi
sTnu T Veru. Eftir aö blaöakona Veru
haföi talaö inn á sTmsvarann hennar
daglega T a.m.k. tvcer vikur, gert sér
ótal feröir út T Kópavog og var aö þvT
komin aö gefast upp kom Rannveig
lokstil dyra. ,,Nei scel ertu komin? Ég
var T hringferö meö tveimur systrum
mínum." Rannveig hélt uppá sjötugs
afmaeli sitt þann 29. júnT T sumar.
Margmenni sótti hana heim T litlu
Tbúöina og garöinn T Vogatungu.
,,Ég vilái safna saman cettingjum
og vinum til aö fagna ITfinu. LTfiö er
gott, þó aö þaö sé ekki áreynslu-
laust. Kannski þvT betra sem maöur
þarf aö hafa meira fyrir þvT." Rann-
veig er elst 15 dcetra Sigrúnar B.
Kristjánsdóttur og EirTks Einarssonar
sem bjuggu lengst af T Réttarholti T
Sogamýri. ,,Allt mitt ITf er eintómar
smásögur" segir Rannveig og svo er
vTst aö hún hefur lifaö fjölbreyttu ITfi.
Sjálf segist hún hafa lifaö sveitalTfi,
skólalTfi, spTtalalTfi, vinnuheimilislTfi
og heimilislTfi heima hjá sjálfri sér.
Rannveig lauk kennaranámi og
vann úti þegar slTkt var ekki algengt
meöal giftra kvenna. Hún kenndi T
tcep 30 ár viö Melaskólann og dreif
sig þá T Háskólann og lauk BA prófi
T dönsku og almennum bókmennt-
um áriö 1982. Rannveig fór T sérnám
til Noregs 1966—7 og á ný til Dan-
merkur veturinn 1973—4. Hún hefur
lengi veriö virk T ýmsu félagsstarfi.
Hún var kosin fyrst kvenna T aöal-
stjórn SÍBS 1984. Hún hefur setiö T
stjórn Delta Kappa Gamma sem er
félag kvenna T frceöslustörfum og
varT Kvenréttindafélaginu og Menn-
ingar- og friöarsamtökum kvenna á
sTnum yngri árum. Rannveig vinnur
hálfan daginn á Frceösluskrifstofu
Reykjanesumdcemis og er virk T
Kvennalistanum. ,,Ég er svo sátt viö
aö vera ég. Ég hef aldrei óskaö mér
neins annars."
✓
UftlllU,
Eg er fædd Arnfirðingur, það er
svo fallegt nafn Arnfirðingur. Ég
fór í ferðalag vestur fyrir tveimur
árurn meö tveimur systrum mín-
um, þá var bíllinn minn nýr, ég ók
á æsku og ættarstöðvar og við
skoðuðum allt, einkum dalinn
hennar mömmu.
Faðir minn vann við ýmislegt.
Sem ungur maður var hann auð-
vitað eins og aðrir piltar til sjós,
en hann langaði óskaplega mikið
til að menntast, en það var enginn
möguleiki til þess. Hann tók þann
eina kost sem bauöst, það var
hægt að læra skósmíði í Vík og
það geröi hann. En eftir að hann
var húinn að fá þessi réttindi,
snerti hann aldrei á þeirri iðn
meir. Þeir víiru talsvert skyldir
hann og bræðurnir Ormsson, sem
voru með fyrstu rafverktökum
hér á landi. Það var einu sinni að
Eiríkur Ormsson kom að máli viö
pabba og sagði að sig vantaði lipr-
an og lagtækan mann, hvort hann
vildi koma með sér vestur á Bíldu-
dal þar sem hann átti að rafvæða
dalinn. Pabbi fór með honum
vestur, það hefur verið 1916 eða
17. Nú það er ástæðan til þess að
ég er til. Þeir unnu svo þarna sam-
an, virkjuðu foss inn í dal, settu
upp vélarnar og lögðu rafmagn til
ljósa í hvert hús á Bíldudal. Eirík-
ur Ormsson þurfti að fara þegar
kirkjan var eftir svo að pabbi lauk
við að rafvæða hana og gerðist
rafstöðvarstjóri, passaði vélarnar
og kynntist móður minni. Hún
var fædd 1896, en hann ’91. Þau
giftust 23. ágúst 1919 og ég er
fædd 29. júní 1920.
Við fluttum suður þegar ég var
tveggja ára. Pabbi vann við ýmis-
legt í Reykjavík en svo áttu þau
kost á lítilli jörð suöur með sjó.
Pabba hafði alltaf dreymt um að
verða bóndi, en það var ekkert
auðgert mál fyrir ungan peninga-
lítinn pilt að útvega sér jörð. En
þau keyptu þessa litlu jörð,
Brunnastaði á Vatnsleysuströnd.
Pabbi vann mikið utan bús, fór á
sjó, ræktaði upp tún, sá um lýsis-
bræðsluna og vann við smíðar.
Samt sem áður reyndist þetta vera
of lítið fyrir okkur því að okkur
fjölgaði svo ört. Svo fékk hann til-
boð um að hann gæti fengið jörð
í Reykjavík, Réttarholt í Soga-
mýri, þar sem hann gæti haft 12
kýr og helgað sig búskapnum.
Mamma var alltaf meö vinnu-
20