Vera - 01.09.1990, Síða 30

og pirring, og reyndi að hlusta á
skilaboð líkamans varðandi
þreytu. Það má t.d. sjá tíma fyrir
hvfld í dagbókum mínum frá
þessum tíma. Ég hlífði mér þegar
loftvog stóð lágt og reyndi að losa
um spennu með því að auka lík-
amsrækt og útiveru, stunda jóga
og sofanóg. Églétt.d. verðaafþví
að kaupa mér nýja, dýra kodda.
Samhliða þessu fór ég að skoða
tilfinningamálin í samhengi við
sjúkdóma, lagði vinnu í að rækta
sambandið við manninn minn og
börnin, en lærði jafnframt að
segja nei þegar verkefnin hlóðust
upp. Ég áttaði mig einnig á því að
ég ber ekki ábyrgð á tilfinninga-
málum allra sem eru í kringum
mig, hætti að reyna að þóknast
öllum, því það er ekki lífsnauð-
syn að öllum líki við mann.“
Það að lflta við sjálfan sig finnst
Guðnýju þó bráðnauðsynlegt og
meinar að það létti manni lífið að
leyfa sér öðru hvoru að eiga ,,ást-
arævintýri með sjálfum sér“,
þ.e.a.s. taka sér frí frá amstri
hversdagsins og fara t.d. ein í
ferðalag og láta sér líða vel.
„Samhliða þessu öllu vandi ég
mig á að drekka mikið vatn, tók
stóra og rétt samsetta skammta af
allskonar bætiefnum, vítamín,
steinefnum og þess háttar og hélt
ristlinum hreinum."
Síðast nefnda atriðið virðist hafa
skipt sköpum fyrir Guðnýju og
hefur hún að eigin sögn fundið
sérstakar aðferðir við að losa rist-
ilinn við úrgangsefni, sem henta
henni vel.
,,Á þessu stigi fór ég að endur-
skoða gömul gildi um hvað sé
hollt eða ekki hollt og umræðan
var þá komin á það stig sem við
þekkjum í dag, þ.e.a.s. að sama
grænmetið er ekki hollt fyrir alla
og einstaklingar eru mismunandi
hvað þetta varðar. Ég tók matar-
æðið til endurskoðunar, fór að
sleppa hinu og þessu sem ég
borðaði áður fyrr og í dag er ég
nánast komin út í macrobíótískt
fæði.“
Guðný útskýrir hvernig hún með
þessu móti losaði sig við hvern
sjúkdóminn á fætur öðrum og að
hún er nú laus við öll óþægindin.
Hún rekur nú heilsuvörubúð —
Græna línan — og hefur atvinnu
af því að hjálpa öðrum. Mígrenið
hvarf eins og hinir sjúkdómarnir
það er því eðlilegt að spyrja hvers
vegna Mígrensamtökin séu henni
svo mikið hjartans mál?
„Mígrensamtökin eru mjög merk
samtök sem hafa afrekað heil-
miklu síðan þau voru stofnuð
1978. Mígrenermjög erfiðursjúk-
dómur, ekki síst fyrir konur sem
liggja mjög fljótt undir ámæli fyr-
ir móðursýki. Sjúkdómurinn hef-
ur svo margbrotin einkenni og
það er ómetanlegt að skiptast á
reynslu eins og hægt er innan
samtakanna. Ég verð þó að viður-
kenna að ég varð hissa þegar
nokkrar konur leituðu til mín og
báðu mig að taka að mér for-
mennskuna, mig sem hafði ekki
lengur neitt mígren. Eftir um-
hugsunartíma ákvað ég þó að
þetta skyldi ég gera og ég held að
ég sé að , ,afplána‘ ‘ sjálfboðavinnu
í þágu fólks sem líður eins og mér
leið.“
í síðustu Veru, þar sem fjallað
er nánar um mígren, kom fram
gagnrýni á að samtökin séu ekki
nógu virk og að ástæðuna megi ef
til vill rekja til þess að konur eru
þar í meirihluta.
„Starfsemin fellst aðallega í að
halda fræðslufundi og gefa út
fréttabréf með íslenskum og
þýddum greinum, en við höfum
einnig fastan opnunartíma á skrif-
stofu okkar að Borgartúni 27 kl.
17—19 á mánudögum. Það skal
segjast eins og er að tilraun okkar
með að hafa rabbkvöld fór út um
þúfur vegna þátttökuleysis, en
það má ekki gleyma því að það er
ekki létt fyrir mígrensjúklinga að
taka sig upp á kvöldin og fara á
fund.“
Guðný er engan vegin sátt við þá
skýringu að konur eigi erfitt með
að beita sér þegar málefnið er eig-
in veikindi og segir að bráðnauö-
synlegt sé að kafa dýpra.
„Við gætum nokkrar konur gert
gífurlegt átak og búið til mikla
athygli um mígren í heila viku —
en þar með er málið ekki leyst.
Samtökin beittu sér t.d. fyrir því
að fá skyndimóttöku þar sem
sjúklingar gætu komið og fengið
aðhlynningu og legið úr sér kast.
Samið var við barnaheimilið við
Dalbraut um að taka á móti börn-
um veikra kvenna á meðan köstin
stóðu yfir, en þessi aðstaða var
bara aldrei notuð.“
Og hvers vegna?
„Jú þær eru svo vanar að liggja
með kvöl sína heima. Fela hana
og passa hana, eru svo vanar að
bera hana einar að þeim datt
„Aöferðirnar sem ég
komst í snertingu við
á þessum tíma eru
óhefðbundnar án
þess þó að vera dui-
arfullar á nokkurn
hátt, og segja má
að þœr byggi á vís-
indalegum vinnu-
brögðum."
hreinlega ekki í hug að fara í mót-
tökuna. Auðvitað væri það strax
lausn ef konur mundu fara að
nota slíka aðstöðu, því þá mundi
þessi sjúkdómur fara að kosta
samfélagið peninga. Það er t.d.
staðreynd að þeir í Bandaríkjun-
um eru farnir að rannsaka bein-
þynningu vegna þess að sjúkdóm-
urinn er farinn að kosta svo mik-
ið. Enda hef ég stundum sagt það
að ef beinþynning væri vandamál
karla væri þegar búið að opna
beinþynningardeild við hliðina á
hjartadeildinni við Landspítal-
ann. Mígren er sjúkdómur sem er
mjög neðarlega í stéttaskiptingu
sjúkdóma. Það er fyrst og fremst
vegna þess að hann er ósýnilegur
og í öðru Iagi vegna þess að hann
herjar aðallega á konur. Því miður
erum við konur svo vanar að grafa
þjáningar okkar að mígrensjúkl-
ingar fara einfaldlega ekki út í
samfélagið og segja: Ég er með
mígren, hjálpiði mér! í staö þess
að gera hann sýnilegan verður
hann oft persónulegt vandamál
konunnar. Þessu þarf að breyta og
konur að brjótast út úr því
munstri sem þær eru svo fastar f
vegna uppeldis og hefða.“
Guðný heldur því fram að þrátt
fyrir að virkni félagsmanna ein-
skorðist nær eingöngu við stjórn-
ina hafi félagið afrekað heilmargt
og hún er með langan lista yfir
það sem verið hefur á dagskrá.
Þar má m.a. nefna rannsóknir á
vegum félagsins á sambandi á
milli mataræðis og mígren sem
gerðar voru í samvinnu viö Helga
Valdimarsson og Brynhildi
Briem. Að áhuginn fyrir að fá að
vita meir um sjúkdóminn er mik-
ill sannast m.a. á hinni miklu sölu
á bók sem félagið gaf út í fyrra —
Mígrenbyltingin — meðferð án
lyfja eftir breska lækninn John
Mansfield.
„Bókin selst mjög vel þrátt fyrir
að hún hefur eiginlega ekkert ver-
ið auglýst. Við finnum einnig
hvað þörfin fyrir að tala er mikil,
á skrifstofunni, því síminn hefur
nánst ekkert stoppað síðustu
mánudaga. Auðvitað mundi ég
gjarnan vilja ná betur til félags-
manna og finna fyrir virkni
þeirra, en félag eins og Mígren-
samtökin hafa náð tilgangi sínum
ef þeim tekst að hjálpa einum
mígrensjúklingi — þó að það sé
ekki nema til aö minnka kvalir
hans.
30