Vera - 01.09.1990, Page 37

ÁVARP SÉRA
AUÐAR EIRAR I
ÍSLENSKU
ÓPERUNNI
ÞANN 19. JÚNÍ
S.L.
Já, hvers vegna skyldi okkur
miða svo seint. Hvers vegna
skyldu konur ekki hafa þyrpzt
til mennta og embættisstarfa
þegar lögin leyfðu þeim það
árið 1911?
Hugmyndirnar binda okkur.
Það er svo erfitt að slíta þegar
öll jörðin togar á móti, sagði
lítil stelpa, sem var að reita
arfa.
Kvennadansinn er enn þá eins
og hringdansinn, sem ég tók
þátt í fyrir mörgum árum á al-
þjóðlegri kvennaráðstefnu:
Tvö skref fram og eitt skref
aftur. Tvö fram og eitt aftur.
Samt eru 200 ár síðan Mary
Wollstonecraft sagði í Eng-
landi að dætur ættu að mennt-
ast og að börn ættu að fá jafna
umhyggju beggja foreldra. Og
ekkert okkar veit hvað það er
langt síðan Guð sagði: Ég
skapa ykkur í minni mynd,
karl og konu. HÚN skipti ekki
með okkur verkum, við gerð-
um það sjálf seinna, án þess að
spyrja hana leyfis. Seinna höf-
um við séð að við áttum aldrei
að láta það gerast. Og við
þjöppum okkur saman til að
komast aftur þangað sem Guð
setti okkur.
Við sjáum að vinátta kvenna er
kraftur.
Við höfum samt velt því vand-
lega fyrir okkur hvort vinátta
okkur einangri okkur kannski
bara í litlum hópum, þar sem
við huggum hver aðra yfir
valdaleysinu. Og við spyrjum:
Verðum við að kenna hver
annarri að fara eftir gömlu
feðraveldisreglunum um völd
og forréttindi?
Sum segja að það þýði ekkert
annað.
En sumar okkar segja að það
skulum við ALDREI gera. Við
skulum aldrei stjórna ofan frá
og niður eftir, ALDREI hætta
að bera umhyggju, ALDREI
hætta að þurrka tár af smá-
börnum og hita kaffi handa
þeim, sem eru einmana.
Hvað eigum við að velja?
f fyrradag var ég í boði með
konum, sem sungu og döns-
uðu og töluðu um drauma
sína, og þær, sem buðu okkur
höfðu notað hálfa nóttina til
að elda matinn og baka kök-
urnar.
Þetta er svo gaman, sögðum
við. Svo hvort er eiginlega
mikilvægara að safna fólki
saman til að fylla það nýjum
krafti, eða skrifa doktorsrit-
gerðir eða eitthvað til að koma
okkur áfram svo við getum líka
stjórnað?
Hvort eigum við að velja hjart-
að eða heilann?
Okkur hefur alltaf verið sagt
að velja hjartað. Við værum
hjartað, þess vegna þyrftum
við ekki að hugsa um heilann.
Það yrði hugsað fyrir okkur.
En nú höfum við lengi vitað að
við viljum hafa hvort tveggja
hjartað og heilann, bæði um-
hyggju og völd.
Jesús sagði að konungar jarð-
arinnar drottnuðu yfir þeim,
sem þeir stjórnuðu en vinkon-
ur hans og vinir hans ættu að
bera umhyggju og foringjarnir
vera eins og þjónar.
Við töluðum um þetta allt í
boðinu og ég sagði við Guð yf-
ir kaffibollann: þú veizt við
getum þetta aldrei. Ef við ætl-
um að komast áfram höfum
við engan tíma til að bera alla
þessa umhyggju.
Elskan, sagði Guð. Ég var ekk-
ert að segja að þið þyrftuð að
komast áfram. Ég sagði að þið
ættuð að stjórna og þjóna —
með öllum hinum. Karlar eiga
líka að þurrka tár af smábörn-
um og hita kaffi handa þeim,
sem eru hálf einmana þann
daginn. Þið eigið öll að þjóna
og stjórna.
Útskýrðu þetta nánar, Guð,
sagði ég, og hún sagði, lestu 8.
kaflann hjá Sakaría.
Enn munu gamlir menn og
gamlar konur sitja á torgum
Jerúsalem og hvert þeirra hafa
staf í hendi sér fyrir elli sakir.
Og torg borgarinnar munu
vera full af drengjum og stúlk-
um, sem leika sér þar á torgun-
um.
Verður það svona gaman,
spurði ég. Og Guð svaraði í
orðum Sakaría:
Já, og þótt það sé furðuverk í
augum þeirra, sem sjá þetta,
verður það ekki furðuverk í
mínum augum, því ég mun
frelsa lýð minn og flytja þau
heim og þau skulu vera minn
lýður og ég skal vera þeirra
Guð í trúfesti og réttlæti.
Og Guð byrjaði að syngja og
konurnar í boðinu tóku undir.
Og við, tókumst í hendur og
dönsuðum allar saman: Þrjú
skref fram — og ekkert aft-
ur.
BAKÞANKAR
UM 19. JÚNÍ
í REYKJAVÍK
Eg hitti vinkonu mína á leið út
úr íslensku óperunni að kvöldi
19- júní og hún spurði hvort
mér hefði ekki fundist „æðis-
lega gaman“. Þegar ég svaraði
því neitandi brá henni og
spurði hvað mér hefði eigin-
lega fundist að. Tónninn gaf til
kynna að það væri aldrei hægt
að gera mér til hæfis, sem er
ekki rétt því að ég tel mig vera
mjög þakklátan og jákvæðan
áhorfanda. Ég hitti nógu marg-
ar óánægðar konur þann
nítjánda júní og dagana á eftir
til að sannfærast um, að það
var ekki bara ég sem var svona
neikvæð og leiðinleg, það var
ýmislegt athugavert við há-
tíðahöldin og framkvæmd
þeirra. Við konur gerum of
mikið af því að þusa um hlut-
ina heima í eldhúsi í stað þess
að tala opinberlega urn það
sem okkur finnst vera að. Þess
vegna ætla ég nú að viðra
ergelsi mitt (eins og Málfríður
Einarsdóttir orðaði það) hér á
síðum Veru.
Þar sem langt er um liðið er
best að rifja fyrst upp dag-
skrána: Hist var í porti gamla
Miðbæjarskólans klukkan hálf
fimm e.h. og gengin sama leið
og konur gerðu fyrir 75 árum.
Á Austurvelli fluttu leikkonur
brot úr ræðum frumherjanna
og tveir Ieikarar og einn tón-
listarmaður á svölum Alþingis-
hússins rifjuðu upp atburða-
rásina. Þá buðu þingkonur og
starfskonur Alþingis konum að
skoða þinghúsið og að því
loknu fóru sumar heim en aðr-
ar út aö borða. Dagskrá hófst á
ný í íslensku óperunni klukk-
an hálf níu um kvöldið. Guð-
rún Árnadóttir formaður
Kvenréttindafélags íslands
setti hátíðina, þá söng Katrín
37