Vera - 01.08.1992, Blaðsíða 27

Það var aldrei
spurning um þaö að
ég myndi stanaa fyrir
mínu og verja þá sem
væru minnimáttar.
Og konur eiga undir
höga ao sækja.
Hafa alltaf átt það
og þannig fann ég
minn farveg.
Á meðan kajjlð var að trekkjasí
var að sjálfsögðu rætt um „ætt og
uppruna“ nýja borgarfulltrúans.
- Ég er alin upp í barningnum
þegar allir voru að eignast meira
og er þvi alin upp í öllum bænum.
Mér telst til að ég hafi ilutt niu
sinnum á bernsku-og unglings-
árunum. Ég er algjör Reykvíking-
ur og hef búið í miðbænum frá
1974, ef frá eru skilin árin í
Kaupmannahöfn. Þannig að ég er
svona miðbæjarmús. Ég er kjör-
barn, sem segir heillanga sögu.
Ég hafði alltaf góð tengsl við þá
Ijölskyldu líka, móðurina og syst-
kinin, sem er mjög sérstakt. Ég er
þvi alin upp við mikla víðsýni auk
þess að vera alin upp af eðal-
krata. Þannig að það er ekkert
skrýtið þó maður hafl verið að
puðast í einhverri baráttu um leið
og rnaður var kominn úr stíg-
vélunum. Ég er fædd 1950 og var
ekki i neinum einum mennta-
skóla heldur tók ég stúdentspróf i
ýmsum greinum sem síðar voru
metnar inn i háskólann úti. Ég
var þvi ekkert í þessum róttæku
klíkum. Það er ekki fyrr en ‘73-4
sem ég fer að verða virk einhvers
staðar. Ég var skráð inn í Alþýðu-
ílokkinn ómálga og skráði mig úr
honum tvítug þegar ég var farin
að pæla. Ég fór snemma að vinna,
var á dagskrárdeild útvarpsins í
mörg ár. Svo var ég að vinna í
leikhúsinu, i leikmununum.
Seinna fór ég að taka ýmis nám-
skeið og fór að vinna með fötluðu
börnin í sérdeildunum í Hlíða-
skóla. Þaðan fór ég í Greininga-
stöðina og þar má segja að ég hafi
ákveðið að verða félagsráðgjafi.
Mér fannst mikill skortur á þjón-
ustu við foreldra fatlaðra barna
og taldi að nám í félagsráðgjöf
myndi henta mjög vel í það mál.
Það verður svona hvatinn að því
að ég drif mig út í nám. Síðan fór
ég í framhaldsnám í íjölmiðla-
fræði. Þannig að þú sérð að það er
margt sem hefur mótað mann í
gegnum árin.
Ég man fyrst eftir þér í Rauð-
sokkahreyfingunni. Hvað ertu
búin að standa lengi í kvenna-
baráttu?
- Ég var virk í Rauðsokka-
hreyfingunni frá '75 þangað til ég
fór út. Svo var ég virk í kvenna-
hópunum í Kaupmannahöfn.
Það urðu viss þáttaskil í lífi
mínu árið 1974. Þá kynntist ég
nýju fólki og nýjum straumum.
Margir voru ansi róttækir og það
má segja að ég hafi allt í einu
fundið farveg þar sem Rauð-
sokkahreyfingin var. Þegar maður
er alinn upp af eðalkrata verður
maður feministi. Pabbi var mjög
víðsýnn. Hann taldi sjálfsagt að
stúlkur gengju menntaveginn. Og
mamma vann úti. Ég átti alltaf að
standa fyrir mínu, rétt eins og
strákarnir. Ég er alin upp sem
einkabarn, þannig að ég hef verið
hvött eins og best verður á kosið.
Það var aldrei spurning um það
að ég myndi standa fyrir mínu og
verja þá sem væru minnimáttar.
Og konur eiga undir högg að
sækja. Hafa alltaf átt það og
þannig fann ég minn farveg.
Hvernig verða konurfeministar?
- Ég held að jrað séu ákveðin
uppeldisskilyrði. Stundum er það
uppreisn, stundum er eitthvað í
uppeldinu sem ýtir undir það:
Hvað vilt þú? Þú getur allt...
Heima var alltaf pólitísk umræða
og það skiptir máli. Við pabbi
vorum ekki alltaf sammála og
hann hafði mjög gaman af því.
Hann sagði að ungt fólk ætti að
vera róttækt, annað væri óeðli-
legt. Svo slípast maður til, breyt-
ist og mýkist. Ekki síst í gegnum
félagsráðgjöfina. Þar eru svo mörg
sjónarhorn að maður getur ekki
verið einstrengingslegur.
Börn eru ekki byrði.
Börn geta verið björgun
á vissan hátt.
Og svo dreifstu þig í nám til
Danmerkur. Fórstu ein?
- Ég var skilin þegar ég fór út
og var þvi einstæð móðir. Við
fórum nokkrar vinkonur urn
svipað leyti, ég, Ingibjörg Sólrún,
Lis Sveinbjörns og Steinunn
Hafstað. Fýrir voru margar góðar
konur, til dæmis Ingibjörg Rán
vinkona mín og baráttukona. Við
bjuggum saman í stórri íbúð
fyrsta veturinn ásamt Gísla
Víkingssyni og Pétri Jónssyni
arkitekt. Síðan misstum við íbúð-
ina og þá tvístraðist hópurinn og
hver fann sitt. í þessu sambýli
byrjuðum við Gísli saman, konur
hafa gott af smá rómantík! Þegar
ég var búin með félagsráðgjöfina
átti hann einn vetur eftir í
framhaldsnámi sínu í líffræði svo
ég skellti mér í fjölmiðlafræði. Við
Gísli bjuggum viða í Kaupmanna-
höfn með Ögmund son minn.
Þessi ár voru alveg dásamleg. Ég
held að allir eigi að fara héðan í
einhvern tíma því við það víkkar
sjóndeildarhringurinn.
Ég fór í raun ekki að gera neitt
af viti fyrr en ég eignaðist
Ögmund. Börn eru ekki byrði.
Börn geta verið björgun á vissan
hátt. Ég vissi ekki hvað ég vildi
fyrr en ég eignaðist hann. Það var
ákveðin ósk að eignast þetta barn
og sú ósk yfirfærðist á svo margt
annað. Hvað annað ætla ég að
gera við lif mitt? Ég ætla ekki
aðeins að eiga þetta barn. Hvað
langar mig að gera fyrir mig? Því
að um leið og ég er að gera
eitthvað fyrir mig er ég að gera
eitthvað fyrir hann. Börn geta
gefið manni mikinn kraft. Margar
konur láta reka á reiðanum, eru í
sinni vinnu, fara út um helgar,
eru alltaf í sömu rútínunni. Svo
gerist eitthvað. Það byrja að velta
upp ýmsar nýjar spurningar. Og
börn eru engin hindrun, þau eru
líka hvati. Ef maður er sjálfur
öruggur, veit hvað maður er að
fara að gera og líður vel, þá er
börnunum líka borgið.
Margar konur nota börnin sem
afsökun.
- Já, stór hluti kvenna gerir
það til að gera ekki neitt. En ég vil
meina að það eigi að nýta þau
öfugt. Við höfum alltaf ákveðið val
og það er spurning hvernig við
notum það. Þess vegna er mjög
mikilvægt að styrkja sjálfstraust
kvenna.
Nú hefur þú verið virk í þremur
kvennahreyfingum, er mikill mun-
ur á þeim?
- Það er alltaf verið að beijast
fyrir þvi sama bara á mismunandi
hátt. Kvennahóparnir i Kaup-
mannahöfn voru beint lramhald
af Rauðsokkahreyfingunni. Þar
27