Vera - 01.12.1994, Síða 4

thafnakonan
„Við vorum frá fyrstu tíö ákveönar í
því aö reka þetta eins og hvert annaö
fyrirtæki", segir Lára. „Viö vildum fá
vinnu okkar metna og það er mikil-
vægt aö konur gefi ekki vinnu sína og
þess vegna borgum viö fyrir allt sem
gert er. Auðvitað vinnum viö allar ein-
hverja sjálfboðavinnu,
annars gengi þetta ekki upp.“
Hverfið er ekki frábrugðið öðrum verksmiðju-
hverfum, byggingarnar eru fremur Ijótar og
það mætti að ófyrirsynju malbika göturnar.
Óljósar hugmyndir um hvernig kvennafyrir-
tæki hljóti aö líta út er ekki nægur vegvísir og
ég verð því aö láta húsnúmer vísa mér leið.
Loks finn ég Randalín handverkshús og nýt
góðs af aö hafa einu sinni heimsótt prjóna-
stofu sem var einnig í Lyngási 12 í þá gömlu
góöu daga þegar prjónastofur spruttu upp
um allt land og framleiddu aðallega forljóta
ullarjakka sem enginn sómakær íslendingur
gat látið sjá sig í og voru því fluttir út til Rúss-
lands. Eftir aö prjónastofu ævintýrinu lauk
stóö byggingin auð um tíma, uns bærinn
bauö húsnæöi og vélar leigulaust til tveggja
ára í von um að konum tækist það sem körl-
um haföi mistekist, að reka fyrirtæki sem út-
vegar konum vinnu í heimabyggð. Þegar inn
er komiö sést strax að nú er líf í tuskunum. í
einu horninu er verið að búa til ýmsar vörur
úr pappír. Verksmiðjusaumavélar standa í
öðru horni, gínur á miðju gólfi og efnisstrang-
ar á hillu. Skrifstofan er lítil en hlýleg og þar
má líta varning úr Smiðju Randalínar. Lára
Vilbergsdóttir verkefnisstjóri er ein á staön-
um og verður því fyrir svörum.
„Atvinnumálanefndin hér á Egilsstöðum
var aö reyna að koma ýmsu á laggirnar og
spurði m.a. mig hvort ég gæti komið ein-
hverju af stað," segir Lára og gengur frá
pappírsgumsinu til aö sinna langt að-
kominni blaðakonu Veru. Láru var bent á
Önnu Ingólfsdóttur sem hafði unnið að sölu-
og markaðsmálum og þær mótuðu síðan
hugmyndina að Randalín. Þær boðuöu til
kynningarfundar í maí í fyrra og fengu fleiri til
liðs við sig, bæði fyrirtæki, félagasamtök,
karla og konur. Hluthafar í Randalín eru nú
um 60 talsins. „Við fundum strax fyrir greini-
legum áhuga og velvilja og þaö hvatti okkur
til dáða."
Þegar leitað var til Láru var hún einmitt
að hugsa sér til hreyfings. Að loknu hand-
verks- og kennaranámi í Danmörku flutti
hún ásamt eiginmanni og barni aftur heim
í Egilsstaði. Lára kenndi um tíma handa-
vinnu við Alþýöuskólann á Eiðum og Hús-
mæðraskólann á Hallormsstað. En eftir að
hafa eignast annað barn vildi hún gjarnan
fá fasta vinnu á Egilsstöðum. Hún var orð-
in þreytt á því aö skipta sér niöur milli
vinnustaða og þurfa að keyra milli staöa,
oft í viðsjálum veörum. Lára haföi kynnst
ýmsum hönnunarfyrirtækjum í Danmörku
og oft velt því fyrir sér hvernig hún gæti
skapað sér vinnu við sitt fag á Egilsstöö-
um. Tilboð atvinnumálanefndar ýtti við
henni því þetta var kærkomiö tækifæri til
að láta drauminn rætast.
Alvöru fyrirtæki
Randalín er lítið fyrirtæki því stöðugildin eru
aðeins tvö og hálft. Lára er í fullu starfi, en
Anna Ingólfsdóttir, Bergþóra Arnórsdóttir og
Anna Guöný Helgadóttir eru hver um sig í
hálfu starfi. Lára hannar vörurnar en Berg-
þóra og Anna Guöný - sem eru einnig útskrif-
aðar úr sama skóla í Danmörku - útfæra
þær, sauma prufustykki og koma auk þess
með sínar eigin hugmyndir. Anna sér um
sölu- og markaðsmál. Auk þess er sjálfstætt
starfandi klæðskeri, Lára Elísdóttir, í húsinu
sem getur „keypt" vinnu úr smiðju Randalín-
ar þegar á þarf að halda. Hún sérsaumar
jakkaföt, kjólföt, smókinga sem
og allan annan fatnað. Randalín
hefur einnig tekið að sér sérverk-
efni, t.d. voru hannaðir og saum-
aöir íþróttagallar fyrir íþróttafélag-
ið Hött á Egilsstöðum, boðið er
upp á viðgeröarþjónustu og í
gangi er samstarfsverkefni við frú
Láru á Seyðisfirði um hönnun á
peysum úrgarni ullarvinnslunnar.
Megin áherslan er þó lögð á eigin
framleiöslu - Úr smiöju Randalín-
ar- sem er seld á Egilsstöðum, í
Sápubúöinni á Akureyri og í versl-
uninni Kirsuberjatrénu á Vesturgötu í
Reykjavík.
„Við vorum frá fyrstu tíð ákveðnar f því að
reka þetta eins og hvert annað fyrirtæki,"
segir Lára. Við vildum fá vinnu okkar metna
og það er mikilvægt að konur gefi ekki vinnu
sína og þess vegna borgum við fyrir allt sem
gert er. Auðvitað vinnum við allar einhverja
sjálfboðavinnu, annars gengi þetta ekki
uþþ. Þetta er gríöarleg vinna en skemmtileg
og við ætlum að láta þetta ganga. Svona
uþpbyggingu þarf aö gefa tvö til fimm ár“.
frh. bls. 43