Ljósmæðrablaðið - 01.12.1981, Qupperneq 4

108
LJÓSMÆÐRABLAÐIÐ
Við, sem höfum starfað með Guðmundi, minnumst hlédrægni
hans og feimni en þó hressleika. Ávallt var gott að ræða við hann
og ósérhlífni hans í hverju verkefni var viðbrugðið. Siðustu tvo
vetur kynntumst við honum vel er hann kenndi okkur í Ljós-
mæðraskóla íslands.
Alltaf var hann fyrstur mættur síðastliðinn vetur á hverjum
mánudagsmorgni og þá fórum við að tínast inn ein og ein.
Allar vorum við sammála um að bestu tímarnir væru hjá
honum, að öðrum ólöstuðum, og hefðum við viljað að hann
kenndi okkur fleiri tima. Allt var svo vel sett upp og skipulagt. En
stundum fundum við að hann var ekki sem ánægðastur með
frammistöðu okkar, en mikið vildum við til vinna að svo yrði
ekki.
Þvi urðum við heldur glaðar þegar við fréttum að hann hefði
verið ánægður með prófin okkar í vor.
Hann gat líka verið smástríðinn í timum, en lagni hans dró fram
þekkingu okkar þótt minni virtist tómt. Hann fékk okkur til að
hugsa og stríddi ofurlítið er hugsunin átti það til að lokast.
Alltaf var gott að vinna með Guðmundi, er ávallt hafði
kennslumöguleika í huga gagnvart okkur, og því var lærdómsríkt
að hlusta á hann tala við konurnar er til hans sóttu.
Ef einhver gleðskapur var á sjúkrahúsinu var hann hrókur alls
fagnaðar og erfitt verður að hugsa sér fagnað þar í framtíðinni án
hans.
Hjá því verður ekki komist að hugsa til þeirra kvenna er til hans
leitpðu og voru enn til meðferðar er hann féll frá.
Okkur er kunnugt um að margar þeirra minnast hans með
þakklæti og söknuði.
Alltaf er Guðmundur fór í frí erlendis sendi hann kveðjur á
deildina, er sýnir hvern mann hann hafði að geyma og hug þann,
sem hann bar til okkar. Erfitt er að sætta sig við tilhugsunina um
að hann skuli vera farinn og ekki koma aftur. Hugurinn vill helst
að hann sé aðeins farinn í frí.
Við útskrift okkar talaði hann ógleymanlega en þó óundirbúið
og ekki varð hópmyndataka án hans.
Innilegar samúðarkveðjur flytjum við eiginkonu hans, börnum
og tengdabörnum.