Ljósmæðrablaðið - 01.12.1981, Blaðsíða 23

LJÓSMÆÐRABLAÐIÐ
127
og gæfu hann öðru barni, eða seldu hann, því hann var álitinn
mjög vænlegt galdrameðal. Louise Bourgeois, sem var fræg ljós-
móðir við frönsku hirðina, skrifaði 1617 í ljósmæðrafræði sína,
að aldrei mætti geyma sigurkuflinn, svo að hann yrði ekki
notaður af galdrakonum. Meðal annars var talið, að ef karlmanni
væri gefinn sigurkufl í duftformi yrði hann undireins skotinn í
stúlkunni sem gæfi honum duftið.
Ein mjög útbreidd trú var að sigurkuflinn verndaði sjómenn frá
lífsháska. I breskum blöðum á 18. og 19. öld er að finna margar
auglýsingar um sigurkufla til sölu. Verðið var mjög hátt í fyrra
stríði og árið 1954 reyndi ensk ljósmóðir að kaupa sigurkufl fyrir
£10 og ætlaði sér að gefa hann sjómanni. Móðirin neitaði að selja
sigurkuflinn, vildi heidur að hann yrði barni sinu til gæfu á lifs-
leiðinni. Eins og þið vitið þá sprengjum við alltaf belgi nokkuð
snemma í fæðingu, kannski ættum við að hætta því svo að nokkr-
um íslendingum hlotnaðist sú gæfa að fæðast í sigurkufli.
Já, nú eru tímarnir breyttir og þótt við trúum ekki lengur á
ýmsa skemmtilega hluti af þessu tagi, hlýtur ljósmæðrastarfið að
vera ánægjulegra í dag, því möguleikar okkar á að hjálpa konunni
og barninu hafa stóraukist og árangurinn af starfi okkar orðinn
mun meiri en áður var. Þið hafið gengið i gegnum strangan skóla
og staðið ykkur með prýði. Gleymið þó ekki, að þetta tveggja ára
nám, er aðeins smá undirbúningur, þvi starfsreynslan er og verður
alltaf aðalskóli lífsins. Starfið sem þið hafið valið er ekki létt, því
aldrei má sofna á verðinum eða láta athyglina sljóvgast og
ákvarðanirnar, sem þið þurfið stundum að taka, geta verið
afdrifaríkar. Ég vona að í framtíðinni munið þið allar gera ykkar
besta í þágu þeirra, sem þið hafið tekið að ykkur að hjálpa. Ef þið
verðið alltaf samviskusamar og trúar ykkar hlutverki, munu
ykkur hlotnast þau laun sem mölur og ryð fá ekki grandað.
Guðmundur, vinur minn, Johannesson, læknir segir mér að ég
verði helst til hátíðlegur við þessi tækifæri, og ég verð því að segja
ykkur eina litla tvíburasögu. Prófessor nokkur skrýtinn, þó ekki
SSM, eignaðist tvíbura með konu sinni, en sama dag tókst honum
að koma frá sér bók mikilli, sem hann hafði verið að skrifa í 10 ár.
Næsta dag, þegar hann kom inn í fyrirlestrarsalinn til stúdenta
sinna klöppuðu þeir ákaft fyrir tvíburunum. Prófessorinn, sem
hafði allan hugann við bókina frægu varð hrærður og sagði: