Ljósmæðrablaðið - 01.12.1981, Blaðsíða 16

120
LJÓSMÆÐRABLAÐIÐ
Hún kenndi nemunum bæði bókleg og verkleg fög. Hún tók
alltaf fyrstu fæðingarnar með hverjum nema og svo oft er lengra
var komið. Hún skrifaði vaktskýrslur fyrir ljósmæður og nema.
Hún sá um daglegt sjúklingauppgjör fyrir Fæðingardeildina.
Hún var mætt, ekki seinna en kl. 8.00 alla virka daga vikunnar
og oft á sunnudögum líka. Hún var alltaf kölluð út, ef gera þurfti
keisaraskurð, taka barn með töng eða ef eitthvað sérstakt kom
upp á. Einnig, ef þær sem voru á vakt komust engan veginn yfir
þau störf, sem vinna þurfti. En venjulega voru tvær ljósmæður og
tveir nemar á vakt í einu, nema á morgunvakt, þá var oft tveimur
fleira.
Enda kom mér staða yfirljósmóður þannig fyrir augu að hún
ætti aldrei frí, nema 4 vikur á sumri þegar hún fór í sitt sumarfrí
og jafnframt úr íbúð sinni í L.M.S.Í. Ég undraðist líka oft hvernig
hægt væri að lifa við þessar aðstæður. Endalaus vinna — misjafn
svefn — yfirfull fæðingardeild — engin pláss — ekkert tau —
kennsla Ijósrnæðranema — próf — útskrift — nýir nemar, aldrei
neitt stopp — aldrei almennileg hvíld. Og kaupið lítið, ekkert álag
á óþægilegan vinnutíma, né borgað fyrir alla þá yfirvinnu sem
þessi kona vann. En þetta virtist allt vera svo sjálfsagt, a.m.k. leit
það svo út, enda ekki til siðs á þeim árum að borga fólki, nema sín
mánaðarlaun. Sigurbjörg var yfirljósmóðir, þegar ég var i
L.M.S.Í. Ekki neita ég því að ég var ögn hrædd við hana, en bar
jafnframt mikla virðingu fyrir henni. Hræðslan hvarf þó við
nánari kynni, en virðingin ekki. Ég minnist þess að mis-vinsælt
var það af nemum jafnt sem ljósmæðrum að vekja yfirljósmóður
að nóttu til, vitandi það að oft var hún ný-sofnuð þegar nýtt kall
kom. Einhvern veginn varð það svo, er ég var á næturvakt, að
þetta starf kom oft í minn hlut. Og ekki þótti mér það verra er
Sigurbjörg eitt sinn sagði við mig, en þá var ég búin að vera
ljósmóðir í ein 2 ár. ,,Kristín mín, ég held að enginn veki mig eins
vel og þú.”
Kynni mín af Sigurbjörgu voru lítil utan Fæðingardeildarinnar,
en þar sá ég hana sem sterkan persónuleika, sívinnandi við erfiðar
aðstæður, eilíf þrengsli og alltof fátt starfsfólk. Það undraði mig
því ekki, þegar hún hætti sem ljósmóðir á Fæðingardeild Land-
spítalans árið 1959.
1960 hóf hún svo störf við mæðradeild Heilsuverndarstöðvar