Ljósmæðrablaðið - 15.12.2003, Side 9

laun erfíðisins fengust greidd ríkulega og við
gátum báðar hvílt okkur eftir að fæðingin var
afstaðin. Ég gat farið heim og hún notið
hvíldar með sína stórkostlegu jólagjöf sem lá
við hlið hennar í vöggunni.
Nú liðu sex ár áður en nokkuð gerðist á
fæðingastofunni á jólum. Ég var nýkomin frá
miðnæturmessu í kaþólsku kapellunni.
Veitingar voru fram bornar að vanda, heitt
súkkulaði og gómsætar kökur handa
kirkjugestum, allir vita hvað slíkt góðgæti
gerir fólk þungt og syfjað. En það var hringt
í mig klukkan tvö ájólanóttina, konasemvar
gestkomandi hjá foreldrum sínum en ætlaði
ekki að fæða fyrr en eftir tvær vikur á sínum
heimaslóðum í Reykjavík.
Hún var samt komin með léttasótt og ekki eftir
neinu að bíða. í kyrrð næturinnar biðum við
komu barnsins. Mikil var gleðin þegar
drengurinn fæddist og rauf þessa kyrrð með
þessum yndislega gráti, sem er kannski eini
gráturinn sem allir gleðjast yfir.
Nú liðu fimm ár áður en nokkur fæðing yrði
umjól. En þá fæddi G. Á. dreng, aðfaramótt
aðfangadags. Mér er einkum minnisstætt að
þá var tengdasonur okkar hjóna Eiríkur
Jónsson í heimsókn í jólafríinu, þá komin
áleiðis í læknisnámi. Hann fékk leyfi til að
vera með mér við fæðinguna, en þetta var í
fyrsta sinn sem hann sá barn fæðast.
Jólahelgin var komin yfir byggð og bæ og unga
læknanemanum fannst hann vera þátttakandi
í kraftaverki. Ennþá minnist hann á þessa
nótt á fæðingastofunni, á jólabamið okkar og
þann ffið og kyrrð sem umlukti okkur öll þessa
nótt.
Nú liðu 7 ár, þá vildi annar drengur verða
jólabam. Það varð nokkuð langur dagur, frá
því kl. fimm á jólanótt til kl. sjö á jóladagskvöld
vorum við að vinna í þessu. En mikið var
móðirin þreytt þegar drengurinn fæddist. En
eins og alltaf hvarf þreytan og erfiðið gleymdist
þegar þetta undur gerist.
Svo liðu sjö ár án jólafæðinga, árið 1995 komið
og ég var hætt störfum - eða það hélt ég.
Þennan desembermánuð var ljósmóðurlaust í
Hólminum og ég vissi að það vom a.m.k. ijórar
fæðingar væntanlegar. Ég bauðst til að taka
staríið að mér í einhvem tíma. Bömin fæddust
eitt og eitt. Á aðfangadagskvöld um kl. hálf
tólf hringdi Sigríður Elísabet í mig og kvaðst
vera komin með verki. Við hittumst í anddyri
sjúkrahússins og urðum samferða upp í lyffunni.
Þá segir hún við mig að sér þyki nú leiðinlegt
að vera trufla mig svona aftur á jólunum.
Eg kvaðst nú aldrei hafa þurft að sinna henni
Jólin 1995. Helena Björk, Sigríður Elísabet og Elín
hvorki á jólum né í anna tíma. Hún segir
þetta nú ekki alveg rétt hjá mér því hún sé
telpan sem ég tók á móti á aðfangadag jóla
árið 1968.
Þá fannst mér nú allt vera fullkomnað. Ég held
að meiri ánægja geti varla hlotnast nokkurri
ljósmóður.
Þessi jólanótt varð alveg mögnuð,
reykelsisilmur á göngum, jólaskraut og kertaljós
hér og þar og á fæðingastofunni fæddist lítil
stúlka um þrjúleytið. Þegar ró var komin á
og bamið baðað og vigtað fengu foreldrarnir
heitt súkkulaði og flott smurt brauð og allir
gátu lagst sælir til hvílu. Ég held að ef hægt
væri að mæla gleði og hamingju hefði útkoman
orðið þreföld.
Trúlega verða jólabömin mín ekki fleiri. Eftir
þessa endurkomu mína í desember 1995 var
ég í starfí árið 1996 og út ágústmánuð 1997
en þá tók ég síðast á móti bami. Ég geri mig
ánægða með það sem komið er og vil enda
þessar hugleiðingar með orðum skáldsins;
Árin tifa, öldin rennur,
ellin rifar seglin hljóð.
Fennir yfír orðasennur,
eftir lifír minning góð.
BIFREIÐA
SKEMMUVEGI 4
200 KÓPAVOGI
SÍMI: 557 7840
FAX: 587 7840
Ljósmæðrablaðið
Desember 2003