Tímarit Verkfræðingafélags Íslands - 01.12.1971, Blaðsíða 7

TIMARIT
VERKFRÆÐIMGAFÉLAGS ÍSLAMDS
4.-6. liefti 1971 56. árg.
Önóg kynning
Mikill hluti af nýjum mannvirkjum og meiri-
háttar atvinnutækjum hér á landi er hannaður
af íslenzkum verkfræðingum og reistur undir
eftirliti þeirra. Verkfræðingar eiga einnig oft
mikinn þátt í rekstri atvinnutækjanna.
Þrátt fyrir þetta er mjög almenn bjöguð mynd
af verkfræðingnum, mynd af manni, sem má sín
næsta lítið með þurrt bókvit sitt gegn hinu far-
sæla brjóstviti. Hann er sagður þekkjast á því
að hann pissi upp í vindinn. Að sjálfsögðu verða
íslenzkum verkfræðingum á mistök sem öðrum,
en ofangreind mynd er þó fjarri sanni.
En hvernig stendur á hinum útbreiddu hleypi-
dómum gegn verkfræðingum ? Að vissu leyti er
þetta skiljanlegt, því tilefni til slíkra dóma gefst
oft. Við lausn verkfræðilegra verkefna koma iðu-
lega fyrir atriði, þar sem nákvæm og vel unnin
verkfræðistörf verða túlkuð af öllum þorra al-
mennings sem enn eitt merkið um hina takmörk-
uðu getu verkfræðinganna að leysa þau verk-
efni, sem þeim eru fengin í hendur. Þegar tveir
þættir togast á í lausn einhvers verkefnis verð-
ur verkfræðingurinn að velja málamiðlun. Sé
heildarlausnin dæmd út frá áhrifum eins þáttar-
ins, og þá helzt þess háttar, sem fólk þekkir bezt
til, getur hún virzt fráleit. Ennfremur þurfa
verkfræðingar oft að leysa verkefni, þar sem
engin eldri reynsla er fyrir hendi. Þá er stund-
um erfitt að komast hjá því að gera þurfi til-
raunir, sem heppnast eða misheppnast og eru
oft mjög dýrar, áður en viðunandi lausn finnst.
Sjaldan stendur þá á hleypidómum.
Kostnaðaráætlanir standast oft illa, bæði vegna
þess að verðgildi peninganna rýrnar stöðugt og
framkvæmdaáætlanir raskast vegna fjárskorts.
Þegar þetta leggst ofan á það, sem verkfræð-
ingurinn kann að hafa vanmetið, stendur ekki
á hörðum dómum.
Loks má benda á það, að framkvæmdir, sem
unnið er að undir yfirumsjón verkfræðinga,
valda fólki stundum miklum óþægindum vegna
margvíslegra hliðarverkana og er þá skuldinni
oft skellt á verkfræðingana, og er þess skemmst
að minnast hve mikinn hljómgrunn fordómar þá
geta fengið.
Nauðsynlegt er að vinna gegn slíkum hleypi-
dómum og að treysta hjá landsmönnum rökrétt
mat á verkfræðilegum störfum. Þetta er einung-
is hægt að gera með því að kynna betur verk-
efnin og lausn þeirra, vandamálin sem við er að
glíma og ræða á hreinskilinn hátt það sem mið-
ur tekst til um. Þetta hlýtur að vera fyrst og
fremst verk verkfræðinganna sjálfra. Eins og er
sinna þeir þessu allt of lítið. Hvers vegna? Hef-
ur fólk ekki áhuga á slíku efni? Án efa, svo mikil-
væg mál, sem hér er um að ræða. Verkfræðing-
ar mundu vafalítið fá áhugasama lesendur og
hlustendur, ef þeir kynntu störf sín á alþýðleg-
an hátt.
Þegar mál þessi eru rædd við verkfræðinga,
viðurkenna þeir jafnan brýna nauðsyn áður-
nefndrar kynningar. Viðurkenningin birtist hins-
vegar allt of sjaldan í verki. Oftast er borið við
annríki.
Slík kynningarstarfsemi verður að vera skylda,
sem verkfræðingar taka á sig með menntun sinni
og starfi. Af þessu leiðir engan veginn, að þeir
skuli vera sítalandi og skrifandi opinberlega um
störf sín og í reynd yrði þetta engan veginn mik-
ið álag á nokkurn verkfræðing. Ef þeir sinntu
þessari skyldu yrði starf ritstjóra Tímarits VFl
snöggtum ánægjulegra og vegur tímaritsins og
stéttarinnar allrar betri en nú er.
Að lokum spurning, sem sérhver verkfræðing-
ur er beðinn að svara með sjálfum sér: Ert þú
sammála því, sem slegið var fram hér að fram-
an, að það sé skylda hvers verkfræðings að
leggja sitt af mörkum til almennrar kynningar
á störfum og viðfangsefnum stéttarinnar ? Ef
svarið er jákvætt, reyndu þá næst að gera upp
við þig, hver þinn skerfur geti orðið.