Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1887, Qupperneq 72

færður um, að rjettvísin og login hafl gjört allt, sem hægt er að
gjöra honum?«
»Ójá, einmitt það, heillin«, segi jeg.
Og hvað haldið þjer svo að hún hafl gjört. Hugsið þjer
yður, hún rýkur þarna eins og örskot fram að þessum smeðjulega
spánska grasasna, dregur upp skínandi skammbyssu, og skýtur
hann eins og sveskju — í miðjum rjettarsalnum.
»Já, það vor gullfallegt, það skal jeg játa«.
»Ja, var það ekki fallega gjört«, sagði dómarinn, og að-
dáunin skein út úr honum, »Jeg vildi ekki hafa misst af því,
livað sem í boði hefði verið .... Jeg sleit undireins qettar-
haldinu, við fórum í frakkana, flýttum okkur út, og gengumst
fyrir samskotum handa henni og krökkunum, og komum henni
yfir flöllin til vina sinna. Ö! biddu fyrir þjer — mikið dæmalaust
gull af kvennmanni var það!!
Sá var nú dánumaður.
Hann kom, sona labbandi, manngæzkan skein út úrhonum,
og so brosti hann so góðmannlega til svangra aumingja, sem
himdu undir búðargaflinum. Honum datt undir eins í hug að
sýna eitt af góðverkonum sínum á þeim, og hann gekk til þeirra
og bendi eitthvað tólf að koma til sín. þeir hnöppuðust utan
um hann — hann var so góðmannlegur og so fallega búinn.
»J>að er víst æði langt síðan að þið hafi fengið ætan bita,
vesalingar, hvað þá heldur nokkuð, sem þar að auki getur staðið
undir? «
• Já, blessaðir veri þjer«, sögðu þeir allir í einu hljóði, og
það hýmaði — satt að segja — heldur en ekki yfir þeim við að tarna.
»Komi þið þá, kæru vinir!«
pað var ágætur veitingastaður á næstu grösum og þangað
lagði öllusömun hersingin.
• Sælir og blessaðir! það stendur nú so á fyrir mjer að það
er afmælisdagurinn minn í dag«, sagði góðmennið við veitinga-
manninn, »jeg er einn um mína hitu og hef öngvan í eptirdragi,
og jeg hef so sem ekkert við efm mín að gera annað en láta
aumingjana njóta góðs af þeim. Á afmælisdaginn minn er jeg
ævinlega vanur að gefa þeim eitthvað o’n í sig« — og so bað
hann um að bera fram fyrir þá fjegur hrokuð föt með feitri og
góðri uxasteik og eins mikið öl og veslingarnir gætu torgað.
pað var ánægjuleg sjón að taka eptir því, hverninn þeir
hámuðu í sig ketið, og hvað þyrstir þeir vóru, meðan þeir
svolgruðu í sig ölið. En hann tók líka sjálfur ótæpt tilmatarins
— það var synd að segja annað —, en það var barasta af ein-
tómri gleði yflr því, hvað blessaðir aumingjarnir gátu í sig látið.
Veitinganninum vöknaði um augu, hann hafði aldrei orðið var
vi_ð aðra eins hjartagæzku á sinni lífsfæddri ævi. »J>etta verður
þó að yera stakur dánumaður«, hugsaði liann , »sem ryður sig
sisona í fátæklinga, en það sem yfir tekur, finst mjer þó vera
það, að hann fyrirverður sig ekki að jeta og drekka með þeim«.
M