Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1887, Qupperneq 74

Vagninn var búinn að bíða tíu mínútur og það var næri liðið
yfir vagnstjórann af reiði. |)á stóð karlinn loksins upp og sagði
með mestu hógværð:
»Ef þú getur haldið á þjer kjaptinum allra snöggvast, skal
jeg segja þjer, hvað að er«.
»Jæja þá! en flýttu þjer þá!«
Karlinn dró upp hjá sjer munntóbak og tók duglega upp í
sig, áður en hann byrjaði:
»J>að var svei mjer hveq'u orði sannara, sem jeg sagði þjer
áðan, alt fólkið er burtu og jeg hef orðið að ganga um glor-
hungraður allan liðlangan daginn, af því jeg hef ekki getað kveikt
npp. Jpað kynni þó ekki að vera, að einhver af þessum háttvirtu
herrum hefði hjá sjer fáeinar eldspýtur til að gefa þær svöngu
gamalmenni ?«
J>eir þutu á eptir honum, vagnstjórinn og farþegjarnir, það
sem þeir komust yfir ekruna, en svangi karlinn varð þó lang-
fljótastur. þegar þeir óku á stað aptur, sór vagnstjórinn þess
dýran eið að hepta ekki vagninn, þó að þúsundir af svöngum
körlum yrði fyrir honum á járnbrautinni. Og þeir hældu og
hrósuðu allir öidungnum, þegar þeir sáu hann stika inn í gamlan
tijekofa úti á miðri sljettunni.
— pað lagði búverkareykinn upp úr strompinum. (GfG.)
SKRlTLDR.
• Hvernig líður manninum yðar í dag?«
það er nú heldur bágt. Læknirinn sagði í gær, að ef
hann lifði til morguns, þá hefði hann góða von, en efhanngerði
það ekki, þá væri hann vonlaus um hann.
Dómarinn: »Hvað eruð þjer gamlar?«
Kvennmað ur inn (feimnislega): »þ>að vil jeg helzt ekki-
segja«.
Dómarinn: »Jeg þarf að fá að vita það. þjer getið að
minnsta kosti sagt mjer, hvað þjer voruð gamlar fyrirlOárum síðan«.
Kvennmaðurinn (glaðlega): »Uss já, tuttugu og þriggja«.
Slátrarinn: Jeg ætlaði að leita ráða lijáyður, herramála-
flutningsmaður, um dálítið. þegar hundur stelur frá mjer kjöti,
hvaðan á jeg þá að fá skaðann bættan.
Málaflutningsmaðurinn: Ef þjer getið sannað stuldinn,
þá á eigandi hundsins að borga fyrir hann.
Slátr.: Já, það get jeg sannað. Jeg er hjerna með reikning
uppá 6 kr. fyrir 6 pd. af bezta kjöti. Viljið þjer þá gjöra svo
vel að borga mjer þetta lítilræði; því þjer áttuð hundinn, sem
tók kjötið.
Mlfm.: Kjötið er nokkuð dýrt þykir mjer, 6 kr. En látum
það vera. Jæja, fyrir upplýsingar í lagasökum tek jeg 10 kr. |>ar
frá dragast 6 kr. fyrir kjötið. Hjerna er reikningur. Má jeg svo
biðja yður að borga mjer 4 kr.