Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1891, Síða 76

orðin því jafnhliða, og þegar sólarhringurinn var á enda, þá
þrammaði það framtijá dómkirkjustöplinum einmitt á rjettum tíma.
[>að gjörði hvorki meira nje minna, en skyldu sína, og sýndi
ávatlt þenna meðaltíma. þetta er nú samt sem áður mjög efa-
samur áreiðanlegleiki hjá úri, og fór jeg því aptur með það til
úrsmiðs.
Hann sagði, að standurinn væri brotinn. Jeg sagðist vera
mjög glaður yflr því, að ekki gengi meira að pví, en þegar
satt skal segja, þá hafði jeg ekki minnstu hugmynd um, hvað
hann meinti, en svona frammifyrir ókunnum manni, gafjegekki
um, að láta mikið bera á vanþekking minni. Úrsmiðurinn gjörði
við hinn áminnsta stand, en það, sem úrið vann, að einu leitinu,
því tapaði það að hinu. Pjrst gekk það stundarkorn, svo stansaði
það, svo tók það snögglega á sprett, og svo stansaði það aptur,
en í hvert skipti, sem það tók sjirettinn, sló það eins og byssa,
þegar úr henni er hleypt. í nokkra daga, gekk jeg með svæfil
á brjóstinu, og rölti svo loks af stað með það til úrsmiðs.
Hann tók það í sundur, tægju fyrir tægju, og sneri og sneri
pörtunum undir sjónauka sínum; síðan sagði hann, að það
væri eitthvað bogið við stöðvarann. Hann gjörði við það, og
setti það af stað aptur. Nú gekk það vel, að því undanskildu,
að þegar klukkuna vantaði 10 mín. í tíu, þá festust vísirarnir
saman, og frá því augnabliki urðu þeir samferða, eins og einn
vísir væri. Enginn lifandi maður gat sjeð livað tíma leið á slíku
úri, og því fór jeg aptur með það til úrsmiðs, til þess að fá nú
góða aðgjörð á því.
Hann sagði, að glasið væri beiglað, og að fjöðrin væri ekki
vel bein; auk þess þyrfti nokkur hluti verksins aðgjörðar við.
Hann gjörði við þetta, og svo gekk það alveg rjett, að því
undanteknu, að þegar það hafði gengið ofur rólega í 8 tíma. J'á
fór það skyndilega að suða eins og býfluga, en vísirarnir tóku
til að snúast eins og skópparakringla, og það svo ótt, að þeir
misstu sitt upphaflega sköpulag og virtust að vera, bara eins og
fínn kongulóarvefur, sem væri strengdur yflrskífuna. þeir skeið-
uðu yflr alla klukkutíma sólarhringsins á 6-7 minútum og svo
íór það í spón með háum hvelli.
Með þungum hug fór jeg aptur til úrsmiðsins; þar beiðjeg
og horfði á, að hann tók sigurverk mitt í sundur; var jeg þá
að hugsa um, að yfirheyra hann stranglega, því þetta fór að
verða alvarlegt mál, að mjer þótti. Úrið hafði upprunalega kostað
200 dollara, og nú ímyndaði jeg mjer, að jeg væri búinn að
kosta til aðgjörða á því að minnsta kosti 2000 dollurum.
J>egar jeg virti hann betur fyrir mjer, þekkti jeg þar gamlan
kunningja frá fyrri dögum. Hann hafði verið maskínumeistari
á gufuskipi og þó í löku meðallagi, þar ofaní kaupið. —
Hann rannsakaði verkið mjög nákvæmlega, alveg eins og hinir
aðrir úrsmiðir höfðu gjört, og svo ljet hann í ljósi álit sitt um
það í sama drembilega rómnum og hinir: »pað missir ofmikla
gufu .... þjer verðið, að hengja stóra skrúfulykilinn á öryggis-
pípunal« sagði hann.