Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1896, Blaðsíða 70

Um lungnatæringu.
IÞegar jeg ber sögusögn þeirra lækna, sem hafa skrif-
ai>. um sjúkdóma á Islandi, saman við þá reynslu, sem
jeg hef fengið, siðan jeg fór að gegna læknisstörfum hjer
á landi, getur mjer ekki blandazt hugur um, að lungna-
tæring het'ur færzt mjög í vöxt á landi hjer á hinum síð-
asta mannsaldri.
Lucgnatæring er skæð veiki, sem einkum leggst á
fólk á bezta aldri. Hún er optast hægfara í fyrstu, og
hyrjar með hósta kjölti, en smámsaman færist hóstinn í
vöxt, uppgangurinn eykst og verður graftrarkenndur. Opt
gengur blóð upp vtr sjúklingunum. Þeir verða mæðnir,
missa matarlyst og smádragast upp.
Yeikin er ekki ólæknandi, ef sjúklingarnir geta farið
vel með sig og leita nógu snemma læknishjálpar, en fjöldi
n anna deyr þó úr veikinni, og sumstaðar í útiöndum telst
svo til, að nálega 7. hven mannslát sje þessari veiki að
kenna.
Það er nú fullsannað, að veilcin er nœm, berst frá
sjúklingunum og sýkir aðra. Börnum þeirra. sem7 hafa
veikina, er hættara en öðrum. Sóttnœmið berst með'hrák-
um eða uppgangi sjúklinganna til annara. Sjúklingar
með lungnatæringu eru ekki hættulegir fyrir aðra, ef þess
er vandlega gætt að hrákar þeirra fái ekki að þorna. svo
að þeir verði ekki að ryki, sem þyrlast upp í loptið.
Varúðarreglur:
1. Enginn maður á að ganga með hósta lengur en í
mesta ,lagi einn mánuð, án þess að leita læknis.
2. A hverju heimili á að vera til hrákadallur, svo að
ekki þurfi að hrækja á gólfið.
3. Hver maður, sem hefur lungnatæringu, á að gæta
þess vandlega að hrækja aldrei á gólfið, heldur ídalþmeð
karbólvatni á botni, eða votu sagi eða votum sandi, og
hrákana á að brenna á hverjum degi, og hreinsa síðan
dallana með sjóðandi vatni. Vasaklúta ogfötsjúklinga með
lungnatæringu á ekki að þvo með fötum heilbrigðra, held-
ur á að sjóða þau, áður en þau eru þvegin.
Ef allir vildu gæta þessa, þá mundi stigið stórt spor
til að stemma stigu fyrir útbreiðslu þessarar voðalegu
veiki. Jeg vil vona, að menn geri það, og að sjúklingarn-
ir sýni ekki hirðuleysi, því að það ætti að vera þeim
voðaleg tilhugsun, að geta með hirðuleysi sínu valdið
hættulegri veiki í öðrum, ef til vill þeim, sem eru þeim
kærastir, Guðm. Magnússon.
(64)