Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1899, Blaðsíða 76

leggja til hendurnar — vinmikraftinn, og svo eiga báðir að
haga félagsskapnum svo, að liklegt sé i hverju meðal afla-
ári, að háðir partar hafi líkan ágóða. En það verður auð-
veldast með því fyrirkomulagi, að allir hafi tiltölulegan
hlut af þvi, sem aflast á skipið, t. d. að skipseigandi legg-
ur til skip sitt með öllum útbúnaði og fæði allra skipverja,
en skipverjar vinnu sina. Kaup skipstjóra, stýrimanns og
matsveins sé tekið af óskiftu, eftir prósentutali af því, sem
afiast á skipið, en svo eigi skipseigendur og hásetar sinn
belminginn hvr, en svo skiftist aftur hlutur háseta milli
þeirra, eftir því sem hver þeirra dregur af fiski; á þann
hátt nýtur hver verka sinna.
Skrítlur.
Flökkukarl á Norðurlandi hét Styrbjörn: hann sagði
oft sögur frá ungdæmi sínu. Meðal annars var þessi saga:
»Einu sinni rak hval á fjörur föður mins, mjög ókenni-
legan, svo faðir minn var i efa um, hvort hvalurinn væri
ekki eitraður. þó lét hann skera spikbita af hvalnum til að
flytja heim og sjóða. Þegar tekið var upp úr pottinum,
söfnuðust þar að, eins og gerðist í Jjann tíma, hundar og
heimafólk. Sagði þá faðir minn við mig: »Fttu, Styr-
björn, hvalinn, engan má ég hundinn missa«. Tók ég
þá hvalinn og át; bragðið var gott og svangur var ég.
»Hvernig er hvalurinn, Styrbjörn?« spurði faðir minn, en
ég var þá svo heimskur að svara:« »0, bezti hvalur, truð
minn«. fAldrei fékk ég að smakka þann hval aftur og var
t'g þó oft svangur«.
*•*•■*■
Embœttismaðurínn: »Hvað er tíðinda úr sveitinni núna,
Hrólfur minn?«
Hrólfur: »0 — það er nú litið nema þetta faraldur i
örnunum.
Ernb.rn »Eru mikil brögð að því?«
llrólfur: »Þau eru nú farin tvö hjá mér«
Emibm: »Það var sorgiegt fyrir þig.
Hrólfur: »0 æja — það var fyrir sig um yngra harnið;