Jólagjöfin - 24.12.1922, Side 14

jilir ‘íflffifiiPtl
•'f* •'T'* •'F* **
' ~*f' •''['* | | | •>']''• ✓fN* •''['•• ^p. •'fs. ✓p. ^Js, ✓jS. \^j
LJÓS OG MYRKUR
j JOLASAGA EFTIR
AAGE BARFOED
ÞYTT U R
BLAÐINU „HJEMMET"
ÞaS var einu sinni niöur í Skuggaheimum. aö Myrkravald-
ur kvaddi þegna sina til fundar viö sig. Haturstími var þá
runninn upp. Þann tíma óttast myrkurssálir mest, sökum þess,
aö á þeim tíma fæddist konungur ljóssins á jarðríki.
Myrkravaldur kallaði, svo aö undir tók í Svörtu sölum:
„Komið hingað, allar ólánssálir. Komiö allar, er eigið mönn-
um grátt að gjalda, sem eru enn þá uppi á foldu. Komið þið
allar, er hatið einhverja lifandi sál. Komið þið allar, sem
eruð komnar hingaö, af því að einhver maður, sem er enn
á lífi, hefir dregið ykkur niður í spilling eða í dauða.“
Þannig mælti myrkravaldur. Mergð sundurtættra sálna dreif
aö honum hvaðanæva, til þess að heyra fyrirskipanir hans.
„Heyriö nú, hvað eg segi,“ mælti Myrkravaldur. „Skuluö
þið nú finna sérstaklega hvern þann mann, er farið hefir
verst með ykkur, meöan þið lifðuð. Þið eigið að stinga hann,
slíta og bíta, svo að hann hafi engan stundlegan frið. Hann
má enga gleði hafa af hátíð þeirri, sem menn eru að búa sig
undir á jarðríki. Hafið þið skilið mig? Þið eigið að narta
og naga samvisku hans, uns hann hefir ekkert viðþol. Þið
eigið að kvelja hjarta hans og kreista, uns það verður hart
og kalt og hættir að finna til. Hellið galli ilsku í augu hon-
um, svo að hann geti aldrei séð neitt, sem gott er eða fagurt.“
Það hlakkaði og rumdi t sálnasægnum, eins og í rándýra-
hóp, er hefir veður af bráð.
Myrkravaldur laust með hnefa sínum upp í rjáfur Svörtu
sala. Þakið brast, svo að gat varð eftir, þar sem komast mátti
upp til jarðríkis. Sálnasægur þessi rauk upp á yfirborð jarðar.
Var hann þá til að sjá sem svartgulur brennisteinsmökkur.
Annar viðlíka atburður gerðist um þetta sama leyti geysi-
langt frá Skuggaheimum.