Jólagjöfin - 24.12.1922, Qupperneq 80

7«
Jólagjöfin.
um saman undir klakafeldinum, eins og kornungir tvíburar,
er sofa tímum saman í sömu vöggu. MóSir vor, náttúran, haf'öi
gert alt hvaö hún gat, til þess aö halda lifinu í börnum sín-
um, er uröu aö hafast viö noröur viö jökulröndina. Og börn-
in voru misþroskuð. Sum þeirra voru ekki komin á legg, önn-
ur á fjóra fætur. Og einn son átti hún, sem gekk á tveimur fót-
um og uppréttur. Öll systkini hans undu því, aö láta móður sína
leiöa sig. En það vildi hann ekki. Hann vildi ganga óstuddur
og fara sinna ferða. Móöir hans hafði skírt hann skemri
skírn og kallað hann Framar.
Það var svo einu sinni, aö hann hafði farið nokkuru lengra
noröur á ísa en hann var vanur. Þoka lá yfir ísnum. Það leið því
ekki á löngu, uns Framari varö þaö ljóst, að hann var farinn
aö villast. Þegar hann haföi reikað um hrið, kom hann að
vök einni, er var í isnurn. Hjá vökinni var fugl, er frosinn
var á fótunum niöur í klakann. Framar hræröist til meðaumkv-
unar, er hann sá fuglinn, sem gat ekki hreyft sig. Hann laut
þvi niður aö honum, tók um báöa fætur hans og hélt þann-
ig, uns klakinn þiðnaði og fuglinn losnaöi. Framar var á báð-
um áttum, hvort hann átti að sleppa fuglinum eða slá honum
við ísinn og eta hann. Honum varð þá litið í augu honum, og
það var sem hann læsi þar bæn um lífgjöf. Hann slepti þvi
fuglinum. Það var hið fyrsta kærleiksverk, sem unnið var
í heiminum. Framar fann undarlegar fagnaöartilfinningar bær-
ast i brjósti sér. Fuglinn synti úti á vökinni.
Framar gekk fram með vökinni, sem var miklu stærri en
hann hafði hugsaö. Þar kom um siðir, að hann var tekinn
að þreytast. Þokan varð þéttari og þéttari. Vonleysið um
að komast lífs af, læsti sig um huga Framars. Þóttist hann
sjá, að seinasta vonin og dýrmætasta, er lífiö haföi gefiö hon-
um, mundi deyja úr þreytu og kulda, likt og fugl, er hefir
flogiö lengi i frosti yfir isum, þar sem hvergi sést á dökkvau
díl, eöa blánar fyrir vök, uns kuldinn og þreytan veitast svo
að honum, að hann dettur dauður niöur á hjarniö. Framar
vissi ]>aö ekki, sem margir niöjar hans vita nú, að vonunum
er eins farið og vorblómunum. Ef þær hafa náð því, að veröa
fullþroska, þá fela þær í sér fræ, er falla í jaröveg framtíð-
arinnar. Og upp af þeim vaxa nýjar vonir, er verða ef til
vill miklu fegri en móðurvonin.-------
En seinasta von Framars var sáluð úr þreytu. Hann reik-
aði um stund. Og hann fann það á sér fremur en skildi, að