Bræðrabandið - 01.06.1979, Blaðsíða 3

Hvíldardagur, 20. október.
Endurlausn
og endurreisn
Eftir Ellen G. White.
„Fórnargjöfin var fyrirskipuð af Guði sem stöðug
áminning og iðrunarfull viðurkenning fyrir
manninn á syndum sínum og trú á lofuðum
frelsara. “
„Fyrir orð Drottins voru himnarnir gjörðir og allur
her þeirra fyrir anda munns hans;“ „Því að hann
talaði — og það varð, hann bauð — þá stóð það þar.“
Sálm. 33, 6. 9. Hann „grundvallar jörðina á undirstöð-
um hennar, svo að hún haggast eigi um aldur og æfi.“
Sálm. 104, 5.
Þegar búið var að skapa jörðina með sínu auðuga
dýra- og jurtalífi, kom maðurinn, kóróna sköpunar-
verksins, sem þessi faliega jörð hafði verið gerð fyrir,
fram á sjónarsviðið.'
Maðurinn átti að bera mynd Guðs, bæði að ytri
einkennum og lyndiseinkunn. Kristur einn er „ímynd
veru hans“ (Hebr. 1, 3) föðurins, en maðurinn var
mótaður í mynd Guðs. Eðli hans var í samræmi vió
vilja Guðs. Hugur hans gat skilið guðlega hluti.
Tilfinningar hans voru hreinar; löngunum hans og
ástríðum var stjórnað af skynsemi. Hann var heilagur
og hamingjusamur í mynd Guðs og í fullkominni
hlýðni við vilja hans.2
„Og Drottinn Guð plantaði aldingarð í Eden langt
austur frá og setti þar manninn sem hann hafði
myndað.“ (1. Mós. 2, 8). Allt sem Guð hafði búið til
var fullkomlega fagurt, og það virtist ekkert vanta
sem stuðlað gæti að hamingju þessa heilaga pars;
samt gaf skaparinn þeim enn eitt merki um kærleika
sinn, með því að búa til garð sérstaklega fyrir heimili
þeirra.3
Allt sem var yndislegt og fagurt var handa þeim,
allt virtist vera viturlega aðlagað þörfum þeirra, og
það sem þau mátu framar öllum öðrum blessunum
var félagsskapur sonar Guðs og engla himinsins.4
Adam og Eva voru ekki bara börn undir föðurlegri
umhyggju Guðs heldur nemendur sem fengu leiðbein-
ingu frá alvitrum skapara. . . Skipulag og samræmi
sköpunarinnar lýstu ótakmarkaðri visku og krafti.
Þau voru alltaf að uppgötva einhverja fegurð sem
fyllti hjarta þeirra dýpri kærleika og það leiddi til þess
að þau sýndu enn á ný þakklæti sitt.
Eins lengi og þau héldu áfram að vera hlýðin hinu
guðlega lögmáli mundi hæfileiki þeirra til að öðlast
þekkingu, elska og þess að njóta, stöðugt vaxa. Þau
myndu stöðugt öðlast nýja og dýrmæta þekkingu,
uppgötva ferskar lindir hamingju, og fá skýrari og enn
skýrari hugmynd um ómælanlegan, óþrjótandi kær-
leika Guðs?
Freistarinn kemur inn í Paradís
Þó að fyrstu foreldrar okkar voru skapaðir saklausir
og heilagir, þá var það þeim ekki ómögulegt aö gera
rangt. Guð hafði skapað þá sem frjálsar siðferðislega
ábyrgar verur, færa um að meta visku og góðvild
lundernis hans og réttvísi kröfu hans og með fullu
frelsi gátu þau kosið að hlýða eða óhlýðnast. Þau áttu
að njóta samfélags við Guð og hina heilögu engla; en
áður en hægt væri að segja aó þau væru eilíflega
trygg, varð að prófa trúmennsku þeirra?
Skilningstré góðs og ills var prófraun þeirra um
hlýðni og kærleika til Guðs. Drottin hafði fundist það
vera fyrir bestu að hafa bara einn hlut sem var þeim
forboðinn í garðinum; en skyldu þau fyrirlíta vilja
hans um þetta, þá myndu þau gera sig seka um synd.
Satan átti ekki að fylgja þeim eftir og freista þeirra sí
og æ; hann hafði aðeins aðgang að þeim við forboðna
tréð. Ef þau reyndu að rannsaka eðli trésins, þá væru
þau óvarin fyrir slægð hans. Þeim var ráðlagt að gefa
sérstakan gaum að viðvörun Guðs og vera ánægð með
þá leiðbeiningu sem Guð hafói gefið þeim?
Satan leiddi Adam og Evu þaó svo fyrir sjónir aó
það mundi vera ávinningur fyrir þau að brjóta lögmál
Guðs. Heyrum við ekki svipuð rök í dag? Margir tala
um þröngsýni þeirra sem hlýða lögmáli Guðs, meðan
þeir sjálfir þykjast hafa víðari sjóndeildarhring og
njóta meira frelsis. Hvað er þetta annað en bergmál af
röddinni í Eden, „Jafnskjótt sem þið etið af honum“
— brjótið hina guðlegu kröfu — „og þið munuð verða
eins og Guð“? (1. Mós. 3, 5)8
Fyrst eftir að Adam syndgaði, fannst honum eins og
hann væri að koma á æðra svið tilverunnar. En
fljótlega fylltist hann skelfingu þegar hann hugsaði
um synd sína. Loftslagið sem hafði hingað til verið
milt og stöðugt, virtist gefa hinum seku hroll. Friður-
inn og kærleikurinn sem þau höfðu átt var farinn, og
þess í stað fengu þau sektartilfinningu, fundu til
hræðslu fyrir framtíðinni, og einmanaleik sálarinnar.
Skikkja ljóssins sem hafði hulið þau hvarf nú, þau
reyndu að búa sér klæði í staðinn, því að óklædd gátu
þau ekki mætt auga Guðs og heilagra engla...
Satan réði sér varla fyrir gleði yfir hinum góða
árangri sínum. Hann hafði freistað konunnar til að
treysta ekki kærleika Guðs, efast um visku hans, og
brjóta lögmál hans og fyrir tilstilli hennar hafði hann
fengið Adam til að falla.
En hinn mikli löggjafi var nú um þaó bil að láta
Adam og Evu vita um afleiðingu brots þeirra. Hin
heilaga návist birtist í garðinum. í sakleysi sínu og
heilagleika höfðu þau glaðlega tekið á móti skapara
sínum, en nú flýðu þau skelfingu lostin, og reyndu að
fela sig í dýpsta afkima garðins. En „Drottinn Guð
kallaði á manninn og sagði við hann: Hvar ertu? Og
hann svaraði: Ég heyrði til þín í aldingaróinum og
varð hræddur, af því að ég er nakinn, og ég faldi mig.
En hann mælti: Hver hefir sagt þér, að þú værir
nakinn?“ (l.Mós. 3, 9-11)9