Bræðrabandið - 01.06.1979, Blaðsíða 23

íláttur bmtantmar
"Guð talar til okkar í
náttúrunni, orði sínu, með
forsjón sinni og áhrifum
Anda síns. En þetta
hrelckur ekki til. Við þurf-
um einnig að úthella hjört-
um okkar fyrir honum. Til
þess að geta átt andlegt
líf og kraft verðum við að
hafa lifandi samband við
himneskan föður okkar.
Hugsanir okkar geta laðast
að honum, við getum hug-
leitt verk hans, miskunn
hans og blessanir, en þetta
er ekki að hafa samneyti
við Guð í orðsins fyllstu
merkingu. Til þess að
standa í sambandi við Guð
verðum við að hafa eitt-
hvað að segja honum um líf
okkar.
Bæn er það að opna
hjarta sitt fyrir Guði ei
eins og fyrir vini. Ekki
svo að skilja, að það sé
nauðsynlegt til þess að
gera Guði kunnugt, hvernig
við erum heldur til þess
að gera okkur kleift að
taka á móti honum. Bænin
dregur Guð ekki niður til
okkar, heldur hefur hún
okkur upp til hans.
Þegar Jesús var hér á
jörð, kenndi hann læri-
sveinum sínum, hversu
biðja skyldi. Hann bauð
þeim að kynna Guði daglega
þarfir sínar og varpa öll-
um áhyggjum sínum á hann.
Og fullvissan, sem hann
gaf þeim um, að bænir
þeirra yrðu heyrðar, nær
einnig til okkar.
Sjálfur baðst Jesús oft
fyrir, meðan hann dvaldist
meðal mannanna. Frelsari
okkar samdi sig að þörfum
okkar og veikleika, er
hann aerðist nauðleitar-
maður, biðjandi, og leitaði
til föður síns um nýjan
kraft, svo að hann mætti
ganga alvæddur á hólm við
hvaða skyldustörf og örðug-
leika, sem á veginum yrðu.
í öllum efnum er hann okkur
fyrirmynd. 1 veikleikanum
er hann bróðir, því að hans
var "freistað...á allan
hátt eins og vor"(Hebr.4,15).
En þar eð hann var syndlaus,
fyrirleit hann hiö illa.
Hann háði baráttu og leið
sálarkvalir í þessum synd-
uga heimi. Vegna manneölis
hans varð bænin nauðsyn og
sérréttindi. Hann fann
fróun og fögnuð í samband-
inu við föður sinn. Og
hafi frelsari mannanna,
sonur Guðs, fundiö hjá sér
þörf til bænahalds, hversu
miklu fremur skyldu þá
ekki hrösulir og syndugir
dauðlegir menn finna sig
knúða til heitrar og stöð
ugrar bænar?
Okkar himneski faðir er
jafnan reiðubúinn til að
veita okkur fyllstu bless-
un sína. Það eru sérrétt-
indi okkar að mega teyga
ríkulega af lind hins tak-
markalausa kærleika. Hvílík
undur eru það, hve lítið
við biðjumst fyrir. Guð
er reiöubúinn og fús til
að hlýða á einlægar bænir
lítilmótlegustu barna sinna
og samt erum við svo tómlát
og treg til að tjá Guði
þarfir okkar. Hvað skyldu
englarnir á himnum hugsa
um vesalings umkomulausar
mannverur, sem ofurseldar
eru freistingum, þegar Guð
í óendanlegum kærleika
sínum þráir að veita þeim
meira en þær geta beöiö um
eða gert sér í hugarlund,
og samt biðja þær svo
lítið og eru svo trúar-
veikar? Englarnir hafa
yndi af að lúta Guði og
njóta þess að vera í návist
hans. Samneytiö við Guð
er þeirra æðsta gleði; og
þó virðast börn jaröar-
innar, sem hafa svo brýna
þörf fyrir hjálpina, sem
Guð einn fær veitt, gera
sig ánægð með að ganga án
ljóss Anda hans, án návist-
ar hans.
Myrkur hins illa umlyk-
ur þá, sem vanrækja að biðja.
Laumulegar tálsnörur óvinar-
ins glepja þá til syndar,
og allt hlýst þetta af því,
að þeir notfæra sér ekki
forréttindin, sem Guð hefur
veitt þeim með hinni guð-
dómlegu ráðstöfun bænar-
innar. Hví skyldu börn
Guðs tregðast við að biðja,
þegar bænin er lykillinn
í hendi trúarinnar, sem
lýkur upp nægtabúri himins-
ins, þar sem varðveitt er
ótæmandi auðlegð almættis-
ins? Án þrotlausrar bænar
og kostgæfinnar árvekni
eigum við á hættu að verða
skeytingarlaus og villast
af réttri braut. Andstæð-
ingurinn leitast án afláts
við að leggja hindranir í
veginn að hástóli náðar-
innar, til þess að við
getum ekki með einlægum
bænum og trú öölast náð og
þrek til að standast
freistingarnar."
Vegxirmn til Knsts,
bls. 101-103.
23