Bræðrabandið - 01.06.1979, Blaðsíða 11

þeim degi „voru öll viðskipti lögó til hliðar og allur
ísraelssöfnuður eyddi deginum í alvarlegri auðmýkt
fyrir Guði, með bæn og föstu og djúpri rannsókn
hjartans.“ Patriarchs and Prophets, bls. 355.
Áður en þeir tóku þátt í hinum hátíðlegu siðum
fórnfærði æðsti presturinn fyrir sjálfan sig og fjöl-
skyldu sína (3. Mós. 16, 3. 6). Hann þurfti sjálfur að
hreinsast. Seinna lagði hann hluti á báða hafrana,
valdi einn fyrir Drottin, og hinn fyrir Asasel (sjötta og
sjöunda vers). Hafurinn sem var valinn fyrir Drottin
var drepinn og færður sem syndafórn fyrir fólkið. Eftir
fómina, horfði fólkið, skjálfandi af ótta, á æðstaprest-
inn fara inn í helgidóminn, berandi blóðið. Eftir það,
gat fólkið ekki séð neina af hreyfíngum hans. Tjald
hins allra helgasta var dregið til hliðar — þetta gerðist
einu sinni á ári — og hann birtist, aleinn, í innra
herberginu, þar sem reykelsisský huldu hina guðdóm-
legu dýrð frá augum hans. Á þessum hátíðlega stað
stökkti hann blóði sjö sinnum á náðarsætið.
Á meðan á viðhafnarárinu stóð, vegna daglegrar
þjónustu, þá höfðu syndir ísraels flekkað helgidóm-
inn. En núna myndu syndirnar, sem á táknrænan
hátt höfðu safnast fyrir í helgidóminum, verða teknar
í burtu með helgiathöfnum friðþægingarinnar, og
helgidómurinn, altarið, prestarnir, og fólkið var
hreinsað. (3. Mós. 16, 33).
í bænar- og íhugunarástandi, fylgdist þessi saman-
safnaði mannfjöldi með hreyfingum æðsta prestsins,
sem kom aftur eftir að hafa verið í návist Guðs,
berandi syndirnar sem höfðu safnast fyrir yfir árið.
Á meðan á þessu stóð hafði hafurinn sem hlutur
Asasels féll á, sem táknaði Satan, beðið fast við dyr
helgidómsins, eftir að gera sinn hluta í að fjarlæga
syndina. Hátindur athafnarinnar var þegar æðsti
presturinn lagði hendur sínar á höfuð dýrsins og
játaði misgjörðir ísraels (21. vers). Þannig færði hann
þær yfir á hafurinn, sem Levíti fór síðan með út í
eyðimörkina (22. vers).
Munnmæli herma að, á seinni tímum hafi hinn
þjónandi prestur komið fram fyrir mannfjöldann, eftir
tíðagerðina, og sagt hátíðlegri röddu, „Þið eruð hreins-
uð“, þannig staðfesti hann aftur fyrir hinum sáriðr-
andi mannfjölda fullvissu um fyrirgefningu allra
synda þeirra.
Hvaða táknræna þýðingu hafði brottrekstur synda-
hafursins? Af þeim óteljandi ákærum sem beint er að
guðfræði aðventista, er engin eins alvarleg og sú að við
gjörum Satan að frelsara okkar. Við höfnum þessari
hugmynd algjörlega, þar sem þátttaka syndahafurs-
ins átti sér aðeins stað eftir að friðþægingin fyrir
syndir fólksins var afstaðin (20.-22. vers), og sáttar-
verkinu var lokið.
Syndahafurinn var tekinn lifandi inn í eyðimörkina.
Honum var ekki fórnað, aðeins skilinn eftir á eyðileg-
um stað; þess vegna gat það ekki lýst endurlausnar-
verkinu, því „eigi fæst fyrirgefning án úthellingar
blóðs“ (Hebr. 9, 22).
Blóð hafursins, sem táknaði fóm Krists, afplánaði
syndir fólks Guðs vegna trúar þeirra á Drottni.
Helgidómurinn, prestarnir, og fólkið var hreinsað.
Asasel, tók alls engan þátt í þessu verki! Kristur lét í
té fulla endurlausn, og aðeins blóð hans, táknað í
fórnfæringunum, getur gefið syndafyrirgefningu.
(Matt. 26, 28).
Útlegð syndahafursins táknar loka upprætingu
syndarinnar. Hið innblásna orð segir: „Eins og æðsti
presturinn, sem bar syndirnar út úr helgdómnum, og
færði þær yfir á höfuð syndahafursins, þannig mun og
Kristur yfirfæra allar þessar syndir á Satan, höfund
og frumkvöðul syndarinnar. Syndahafurinn, sem bar
syndir ísraels, var sendur burtu „út í eyðimörkina“ (3.
Mós. 16, 22). Eins mun Satan, sem ber sekt allrar
syndar, sem hann hefur tælt lýð Guðs til að drýgja,
verða í þúsund ár heftur við jörðina, sem þá mun
verða óbyggð, og hann mun að síðustu greiða fullt
gjald syndarinnar í þeim eldi, sem eyða mun öllum
hinum illu. Þannig mun hið mikla endurlausnaráform
ná fram að ganga í endanlegri útþurrkun syndar og
frelsun allra, sem hafa af fúsum vilja afneitað hinu
illa.“ Deilan mikla bls. 302, 303.
Reiknisskil
Fyrir Ísraelíta var dagur Friðþægingarinnar, dagur
dóms og dagur reiknisskila við Guð. Þar af leiðandi, á
degi bænar og föstu þá rannsökuðu þeir samvisku sína
og játuðu yfirsjónir sínar, því að þeir vissu að fengju
þeir ekki fyrirgefning, yrðu þeir upprættir úr ísrael (3.
Mós. 23, 29).
öll athöfn þessa dags „var til þess gjörð að innræta
ísraelsmönnum heilagleik Guðs og andstyggð hans á
synd.“ Deilan mikla bls. 434. Það var gert í þeim
tilgangi að vekja samvisku manna og láta þá finna hve
hræðilega syndugir þeir voru, en samtímis, festa í
hjarta tilbiðjendanna fegurð trúarinnar og djúpan
leyndardóm hennar.
í gegnum aldaraðirnar hefur Satan reynt að láta
sem illkynjun syndarinnar sé minni en hún er. Undir
áhrifum hans hafa margir gert ekkert úr holdlegum
tilhneigingum sem ríkja í hjarta mannsins. Þeir sem
trúa þróunarkenningunni gera lítið úr syndinni, segja
að hún sé merki sem eru eftirstöðvar okkar upp-
haflega dýraeðlis; sálfræðingar flokka það undir hvöt;
og aðrir útskýra það sem óeðlilega starfsemi innkirtl-
anna.
En syndin er raunveruleiki! Hún var til staðar í
tjaldbúðum ísraelsmanna. Við sjáum hina óheilla-
vænlegu tilveru hennar í dag. Hún stofnsetur per-
sónulega uppreisn gegn Guði. Við getum reynt að gera
lítið úr henni og jafnvel neitað tilveru hennar. Við
munum þó aldrei getað hulið truflandi áhrif hennar í
heiminum og í hjarta mannsins.
Þegar örlítið kolaryk kemst inn í augað, þá mót-
mælir augað með tárum, augað krefst þess að hlutur-
inn verði fjarlægður. Syndin er aðkomuhlutur í sam-
viskunni sem truflar innri frið. Samviskan, líkt aug-
anu, krefst lausnar.
Á friðþægingardeginum sóttist ísrael ákaflega, með
bæn og föstu, eftir hinni lofuðu fyrirgefningu: „Því að
á þessum degi skal friðþægt verða fyrir yður, til þess
að hreinsa yður; af öllum syndum yðar skuluð þér
hreinir vera fyrir Drottni.“ (3. Mós. 16, 30) Vitneskjan
um að þeim var ekki aðeins fyrirgefið, heldur voru þeir
líka hreinsaðir, fyllti fólkið með sætum innri friði, og