Bræðrabandið - 01.06.1979, Blaðsíða 12

fjarska hamingjusamir snéru þeir aftur til tjalda
sinna.
Hversu hughreystandi eru ekki þær lexíur sem
birtast í helgiathöfnum íriðþægingarinnar. Við getum
ekki hulið syndir okkar. Við getum ekki losnað við
sektartilfinninguna. Við getum, hinsvegar komið með
hana til Guðs í þeirri vissu að hann muni fyrirgefa
okkur og hreinsa. „En ef vér játum syndir vorar, þá er
hann trúr og réttlátur, svo að hann fyrirgefur oss
syndirnar og hreinsar oss af öllu ranglæti.“ (1. Jóh. 1,
9) Hann fyrirgefur okkur ekki aðeins, heldur eins og í
Friðþægingunni, hreinsar okkur með kraftmiklu og
mjög áhrifamiklu hreinsiefni — blóði Jesú.
Aðeins dauði lambsins
þegar fréttamaður heimsótti Pasteur stofnunina í
Sao Paulo, fræga miðstöð vísindalegra tilrauna, gat
hann varla trúað því sem hann sá — saklausum
dýrum — gæfum kindum og undirgefnum kanínum —
fórnað í þeim tilgangi að bjarga lífum manna.
Yfirkominn af sorg vegna hinnar kvalarfullu og
sorglegu slátrunar á varnarlausum dýrum, skrifaði
hann. „Sjónin sem við sáum, meðan við héldum niður
í okkur andanum, var virkilega hræðileg. Auðmjúka
littla lambið, með drjúpandi höfði virtist vita hvað
beið þess, þegar sterkar hendur gripu um fætur þess.
Með aðdáunarverðri rósemi þoldi það hin beittu tæki
sem leituðu í heila þess að tilfinningarnæmasta hluta
líkamans — framheilanum. Þegar búið var að finna
hann, var langri nál stungið hægt inn í heilann, og
síðan var sprautað inn í taugkerfí dýrsins vírusi sem
mundi lama það eftir einn til tvo daga. Þegar þessu
var lokið, var hið blóðuga lamb dregið til þess staðar
þar sem það mundi vera undir athugun. Ef það stóðst
ekki áhrif sprautunnar, þá dó það. Ef það stóðst
meðferðina, þá dó það samt í einni af byggingum
stofnunarinnar. Eftir krufninguna fór vökvi mænunn-
ar í framleiðslu Fermi-bóluefnis sem notað er gegn
hundaæði.“
Það sem hann hafði séð hafði mikil áhrif á hann, og
hann bað einn af vísindamönnunum um skýringu.
„Var ekki hægt að finna einhverja aðra aðferð til
framleiðslu bóluefnisins? Var dauði þessara dýra eina
leiðin til að bjarga fórnarlömbum hundaæðisins? Var
ekki hægt að nota einhverja aðra aðferð svo ekki
þyrfti að kvelja þessi aumingja tilraunadýr svona
villimannlega? Vísindamaðurinn svaraði neitandi með
því að hrista höfuðið. „Aðeins dauði þessara dýra
getur verndað líf mannsins."
Eitthvað svipað gerðist í endurlausnaráforminu.
Aðeins í fórn lambsins getum við fundið frelsun. Ef við
tökum friðþægingardauðann úr fagnaðarboðskapnum
er syndarinn án vonar. Þetta er hin mikla lexía sem
Guð þráði að kenna fólki sínu með hinni líkingarfullu
friðþægingarathöfn.
Nútímamaður ímyndar sér að hann geti öðlast
frelsun fyrir menntun, menningu, með því að fága
lunderni sitt, og með því að útiloka illar gerðir með
því að gera gott. Hann fylgir fagnaðarboðskap hug-
mynda, siðferðislegum meginreglum, og góðum verk-
um. En án Krists þá er engin frelsun. Það eru engar
aðferðir eða leiðir til frelsunar manninum nema dauði
lambs Guðs. í þessari höfuð staðreynd finnum við
miðdepil alls sem við þurfum. Guð tekur gildan dauða
Jesú sem lausnargjald fyrir misgjörðir okkar. Þess
vegna, skulum við ekki leita að öðrum fagnaðarboð-
skap en þessum sem er svo dásamlega táknaður í
hinum levísku táknmyndum.
Dagur friðþægingarinnar bjó ísraelítana undir hina
síðustu og gleðiríkustu minningarhátíð, laufskála-
hátíðina. Með þessum hátíðarhöldum sem áttu sér
stað fimm dögum seinna, lauk árlegum hátíðum
Hebreanna. Með geislandi gleði tók fólkið þátt í hinni
miklu uppskeruhátíð. Jörðin hafði framleitt ávexti, og
þess vegna var fólkið af hjarta sátt við Guð. Full
þakklætis ánægju, og vonar, komu þau saman í
þakkargjörð til Guðs, sem hafði blessað þau af svo
miklu veglyndi. Vissulega gat aðeins fólk sem átti frið
við Guð, fagnað frammi fyrir honum í þakklæti, og
skilið óendanlega gæsku hans og lofað hann fyrir
umhyggju hans.
Annars vegar minnti laufskálahátíðin, þakklætis-
hátíð fyrir uppskeruna, ísraelsmenn á hvernig Guð
hafði leitt fólk sitt á liðnum tíma, og hinsvegar benti
hún þeim á lokauppskeruna þegar verki safnaðarins
mun verða lokið og allar þjóðir munu safnast saman
frammi fyrir Drottni.
Samkvæmt spámannlegu tímatali, þá lifum við á
þeim tíma sem svarar til hins mikla friðþægingardags.
Kristur, æðsti presturinn okkar, er í hinu allra helg-
asta í helgidóminum á hæðum, þar vinnur hann
lokafriðþægingarverk sitt. Eftir stuttan tíma, enginn
veit hve stuttan, mun Kristur ljúka meðalgöngustarfi
sínu. Núna, fremur en nokkurn tíma áður, sæmir
okkur að hugsa um hina guðlegu uppörvun, „Vakið
því, þar eð þér vitið eigi hvaða dag herra yðar kemur.“
(Matt. 24, 42).
Þegar þessu verki er lokið, þá kemur hinn mikli
dagur uppskerunnar. Drottinn mun senda uppskeru-
menn sína „Tínið fyrst illgresið og bindið það í
bundin, til þess að brenna það, en safnið hveitinu í
kornhlöðu mína“ (Matt 13, 30). Og þegar englarnir
ljúka verki sínu, „þegar Drottins endurleystu hefur
verið örugglega safnað í hið himneska Kanaansland
munu þeir fagna með óumræðilegri gleði og þrungnir
dýrð. Hinu mikla friðþægingarverki Guðs fyrir menn-
ina mun þá vera lokið, og syndir þeirra þurrkaðar út.“
Patriarchs and Prophets, bls. 542.
Spurningar til umræðu:
1) Afhverju eyða aðventistar svo miklum tíma í að
nema levískar helgiathafnir?
2) Hvernig kenndi Guð frelsunaráformið áður en
Kristur kom?
3) Hvaða þýðingu hafði dagur friðþægingarinnar
fyrir ísrael?
4) Hvað táknaði útlegð syndahafursins?
5) Með hvaða biblíulegum röksemdum hrekjum við
þá hugmynd að þátttaka Asasels í hátíðarþjón-
ustunni táknaði hjálp í endurlausnarstarfinu?