Bræðrabandið - 01.06.1979, Blaðsíða 16

Páskarnir áttu að vera bæði til minningar og tákns,
þeir áttu ekki aðeins að benda til baka til frelsunar-
innar frá Egyptalandi, heldur fram til hinnar enn
meiri frelsunar Krists í að frelsa fólk sitt frá þrældómi
syndarinnar. Fórnarlambið táknaði „guðslambið" sem
er okkar eina von um frelsi. Postulinn segir „Því að
páskalambi voru er og slátrað, sem er Kristur." . . .
Lambið átti að vera útbúið í heilu lagi; svo að ekkert
bein væri brotið; einnig átti ekki að brjóta nein bein í
lambi Guðs, sem átti að deyja fyrir okkur. Þetta var
því einnig táknmynd um fullkomleika fómar Krists.“
Patriarchs and Prophets. bls. 277.
„Það átti að borða lambið með beiskum jurtum,
sem átti að benda til biturleika þrældómsins í Egypta-
landi. Þegar við næmmst af Kristi, þá ættum við að
gera það með sundurkrömdu hjarta, vegna synda
okkar. Notkun ósýrðs brauðs var líka táknræn. Þess
var sérstaklega kraftist í páskalögunum, og stranglega
framfylgt af Gyðingunum, að ekkert súrdeig skyldi
finnast í húsum þeirra á meðan á hátíðinni stóð. Á
svipaðan hátt skyldi súrdeig syndarinnar vera fjar-
lægt hjá öllum þeim sem vilja fá líf og næringu frá
Kristi. ,Hreinsið burt gamla súrdeigið, til þess að þér
séuð nýtt deig... Því að páskalambi voru er og slátrað,
sem er Kristur. Höldum því hátíð, ekki með gömlu
súrdeigi illsku og vonsku, heldur með ósýrðum brauð-
um hreinleikans og sannleikans.1 “ Patriarchs and
Prophets, bls. 278.
Hliðstæðu páskanna í Nýja Testamentinu er að
finna í kvöldmáltíðinni. Eftir að Kristur kom, þá var
ekki nauðsynlegt að slátra fleirum páskalömbum sem
bentu til komu hans. En það mundi verða blessunar-
ríkt að minnast fórnarinnar á Golgata og styrkjandi
krafts hennar. Það var vegna þessarar ástæðu sem
Drottinn stofnsetti athöfnina með brauði og víni, til
að minna okkur á staðreynd frelsunar okkar og
ráðstöfunina sem gerð var fyrir okkur á krossinum.
eins og frummyndin, bendir það bæði fram og aftur.
Við eigum að minnast Golgata „þangað til hann
kemur“ (1. Kor. 11, 26.)
í sambandi við síðustu páskamáltíð Jesú með læri-
sveinum sínum segir Jóhannes, „Það var rétt fyrir
páskahátíðina. Jesús vissi, að stund hans var komin,
að hann færi burt úr heimi þessum til föðurins. Hann
hafði elskað sína, þá er í heiminum voru, — svo
auðsýndi hann þeim nú elsku sína allt til enda. . .
Hann stendur upp frá máltíðinni og leggur af sér
yfirhöfnina, og hann tók líndúk og gyrti sig. Eftir það
hellir hann vatni í mundlaug, og tók að þvo fætur
lærisveinanna og þerra með líndúk þeim, er hann var
gyrtur" (Jóh. 13,1-5).
Undirbúningur kvöldmáltíðar
Fótaþvottaathöfnin hefur gildi aðeins í því að hún
táknar burttekt syndar með einlægri iðrun og játn-
ingu. Hún táknar hreinsun frá synd og nýja helgun til
óeigingjarnrar þjónustu. Hún táknar einnig anda
kristins samfélags. Lærisveinum Krists var mikið
ábótavant í þessum eiginleikum á þeim tíma. Ritning-
in segir „En það hófst líka deila meðal þeirra um það,
hver þeirra gæti tahst mestur" (Lúk. 22, 24). Fóta-
þvottarþjónustan var þess vegna, hinn rétti undir-
búningur fyrir þátttöku í kvöldmáltíðinni. Stolt, af-
brýðisemi, og deila sem var tíð hjá þeim, varð að
fjarlægjast.
Eftir að hafa þvegið fætur lærisveinanna, fór Jesú
aftur til sætis síns við borðið, sem á hafði verið lagt
brauð og óáfengt vín, undirbúningurinn hafði verið
gerður samkvæmt fyrirskipun Krist. „Og hann tók
brauð, gjörði þakkir, braut það og gaf þeim og sagði:
Þetta er líkami minn, sem fyrir yður er gefin; gjörið
þetta í mína minningu. Og á sama hátt tók hann eftir
kvöldmáltíðina bikarinn og mælti: Þessi bikar er hinn
nýi sáttmáli í mínu blóði, sem fyrir yður er úthellt"
(Lúk. 22,19. 20).
Hér stofnsetti frelsari okkar kvöldmáltíðina, sem
átti oft að halda hátíðlega, til þess að halda í fersku
minni, hjá fylgjendum hans hina alvarlegu atburði, þá
er hann var svikinn og krossfestur fyrir syndir heims-
ins. Hið brotna brauð var tákn hins brotna líkama
Krists, sem var gefinn heiminum til frelsunar. Vínið
var tákn blóðs hans, sem úthellt var fyrir syndir allra
þeirra sem koma til hans til að fá fyrirgefningu og
taka á móti honum sem frelsara sínum. Eftir að þeir
höfðu lokið páskamáltíðinni „fóru þeir út til Olíu-
fjallsins" (Matt. 26, 30).
„Jesús hafði verið í alvarlegum samræðum við
lærisveina sína og kennt þeim; en þegar hann nálgað-
ist Getsemane sló undarlegri þögn á hann. Hann hafði
oft vitjað þessa staðar til íhugunar og bæna, en aldrei
fyrr hafði hjarta hans verið svo fullt sorgar eins og
þessa nótt hans síðustu sálarkvala. . . Sekt fallins
mannkyns verður hann að bera. Á hann sem enga
synd þekkti verður að leggjast afbrot okkar allra. Svo
skelfileg finnst honum syndin, svo mikið er sektarfar-
gið sem hann verður að bera, að hann freistast til að
óttast að það muni að eilífu útiloka hann frá kærleika
Föðurins. Hann finnur hversu ægileg reiði Guðs gegn
syndinni er, og hann hrópar: „Sál mín er sárhrygg allt
til dauða.“ Desire of Ages, bls. 685.
„Eftir því sem lengra leið varð þessi undarlega
hryggð dýpri; þó áræddu þeir (lærisveinarnir) ekki að
spyrja hann um ástæðuna. Líkami hans riðaði eins og
hann væri að hníga niður. . . Sérhvert skref sem hann
steig nú kostaði mikla áreynslu. Hann stundi hátt,
eins og hann þjáðist undir hræðilegri byrði. Tvisvar
sinnum studdu samfylgdarmennirnir hann, annars
hefði hann fallið til jarðar. . . Hann gekk lítið eitt frá
þeim — ekki lengra en það að þeir gátu bæði séð hann
og heyrt til hans — og féll fram á ásjónu sína. Honum
fannst syndin vera að aðskilja hann frá Föðurnum.
Gjáin var svo breið, svo svört, svo djúp, að andi hans
skelfdist. . . Hrollköld næturdöggin fellur á máttvana
líkama hans, en hann finnur það ekki. Af fölum
vörum hans berst hið beiska ákall: „Faðir minn, ef
mögulegt er, þá fari þessi bikar framhjá mér.“ En
jafnvel nú bætir hann við: „Þó ekki sem ég vil, heldur
sem þú vilt.“ Desire of Ages, bls. 686, 687.
Meðan Jesú og lærisveinar hans voru ennþá í
Getsemanegarði, kom Júdas, einn af þeim tólf, með
mikinn mannfjölda. Þar á meðal voru æðstu prestarn-
ir, fræðimennirnir og öldungar lýðsins, til að taka
hann til fanga. Það var farið með hann frá einni höll