Bræðrabandið - 01.06.1979, Blaðsíða 4

Dómur og dómsúrskurður
Viðvörunin sem var gefin okkar fyrstu foreldrum —
„Því að jafnskjótt og þú etur af því, skalt þú vissulega
deyja“ (1. Mós. 2, 17) — átti ekki við að þau myndu
deyja þann dag sem þau borðuðu þennan forboðna
ávöxt. En á þeim degi myndi hinn óafturkallanlegi
dómur verða úrskurðaður. Ódauðleiki var lofaður
þeim með því skilyrði að þau hlýddu. Með því að
brjóta lög Guðs glötuðu þau eilífu lífí. Á þessum degi
myndu þau verða dæmd til dauða!0
Adam gat hvorki neitað né afsakað synd sína, en í
stað þess að sýna iðrun, reyndi hann að koma sökinni
yfír á konu sína, og þannig yfir á Guð sjálfan: „Konan,
sem þú gafst mér til sambúðar, hún gaf mér af trénu,
og ég át:“ (1. Mós. 3, 12). Hann sem, af ást til Evu,
hafði af ásettu ráði valið að glata viðurkenningu Guðs,
heimili sínu í Paradís, og eilífu lífí fullu af gleði, gat
nú, eftir fall sitt reynt að gera félaga sinn, og jafnvel
Skaparann sjálfan, ábyrgan á broti sínu. Svo hræði-
legt er vald syndarinnar.
Þegar konan var spurð, „Hvað hefir þú gjört?“
svaraði hún, „Höggormurinn tældi mig svo ég át“ (1.
Mós. 3, 13). „Afhverju skapaðir þú höggorminn?
Afhverju leyfðir þú honum að koma inn í Eden?“ —
þetta voru spurningarnar sem lágu í afsökun hennar á
synd sinni. Þannig, eins og Adam, sagði hún Guð
ábyrgan á falli þeirra. Andi sjálfsréttlætis átti upptök
sín í föður lýginnar, okkar fyrstu foreldrar notuðu sér
hana um leið og þau létu undan fyrir áhrifum Satans,
og þetta hefur komið í ljós hjá öllum sonum og
dætrum Adams. í staðinn fyrir að auðmjúklega viður-
kenna synd sína, þá reyna þau að verja sig með því að
koma sökinni á aðra, aðstæður, eða á Guð — láta
jafnvel blessanir hans verða tækifæri til að mögla
gegn honum.
Drottinn kvað þá upp dómsúrskurð sinn yfir högg-
orminum: „Af því að þú gjörðir þetta, skalt þú vera
bölvaður meðal alls fénaðarins og allra dýra merkur-
innar; á kviði þínum skalt þú skríða og mold éta alla
þína lífdaga." (1. Mós 3, 14). . . Næstu orðin sem
höggormurinn var ávarpaður með áttu beint við
Satan sjálfan, og bentu til algjörrar eyðileggingar
hans og ósigurs: „Og fjandskap vil ég setja milli þín og
konunnar, milli þíns sæðis og hennar sæðis, það skal
merja höfuð þitt og þú skalt merja hæl þess.“ (1. Mós.
3,15).
Syndin olli ósamrœmi
Evu var sagt frá sorg og kvöl sem héðan í frá mundi
verða hennar hlutskipti. Og Drottin sagði, „Og þó
hafa löngun til manns þíns, en hann skal drottna yfír
þér.“ (1. Mós. 3, 16). I sköpuninni hafði Guð gert hana
jafna Adam. Hefðu þau verið hlýðin Guði — í
samræmi við hið mikla lögmál kærleikans — þá hefðu
þau ávallt verið í samræmi hvort við annað, en syndin
hafði ollið ósamræmi, og nú gat samband þeirra og
samræmi aðeins haldist og varðveist, með undirgefni
annars þeirray
Og Drottinn gerði Adam þetta kunnugt: „Af því að
þú hlýddir röddu konu þinnar og ást af því tré, sem ég
bannaði þér, er ég sagði: Þú mátt ekki eta af því, — þá
sé jörðin bölvuð þín vegna, með erfiði skalt þú þig af
henni næra alla þína lífdaga, þyrna og þisla skal hún
bera þér, og þú skalt eta jurtir merkurinnar. I sveita
andlitis þíns skalt þú neyta brauðs þíns, þangað til þú
hverfur aftur til jarðarinnar, því að af henni ert þú
tekinn því af mold ert þú og til moldar skalt þú aftur
hverfa.“ (1. Mós. 3,17-19)12
Sonur Guðs, hinn dýrlegi stjórnandi himinsins, var
snortin af meðaumkun með hinu fallna mannkyni.
Hjarta hans var snortið óendanlegri samúð þegar
ógæfa hins glataða heims barst upp til hans. En
guðdómlegur kærleikur hafði þegar lagt áform svo að
maðurinn gæti frelsast. Lögmalið sem hafði verið
brotið krafðist líf syndarans. Það var aðeins einn í
öllum alheiminum, sem gat, fullnægt kröfunni, í stað
mannsins. Þar sem guðdómlegt lögmál er eins heilagt
og Guð sjálfur, gat aðeins einn sem var jafn Guði
friðþægt fyrir brotið. Enginn nema Kristur gat frelsaó
fallinn mann frá bölvun lögmálsins og fært hann aftur
í samhljóman við himininn13
Guð átti að opinberast í Kristi, „sætta heiminn við
sig.“ 2. Kor. 5, 19. Manninum hafði hnignað svo af
synd að það var ómögulegt fyrir hann af sjálfum sér
að komast í samræmi við Hann sem að eðlisfari er
hreinn og gæskuríkur. En, Kristur, eftir að hafa
frelsað manninn undan fordæmingu lögmálsins, gat
látið í té guðdómlegan kraft til hjálpar mannlegri
viðleitni. Þannig að með því að iðrast gagnvart Guði
og hafa trú á Krist gætu hin föllnu börn Adams enn á
ný orðið „synir Guðs.“ 1. Jóh. 3, 2.14
Fyrir manninn kom fyrsta bendingin um frelsi fram
í dómsúrskurði sem var kveðinn upp yfir Satan í
garðinum. . . Þessi dómsúrskurður, kveðinn upp í
viðurvist fyrstu foreldra okkar, var þeim loforð. Þó að
hann segði fyrir um stríð milli mannsins og Satans, þá
lýsti hann því yfír að vald hins mikla óvinar mundi að
lokum verða brotið á bak aftur. . . Þó að þau mundu
þurfa að líða vegna valds hins mikla óvinar þá ættu
þau í vændum lokasigur.15
Síðan lýsti Guð yfír: „Og fjandskap vil ég setja.“
Þessi fjandskapur er settur á yfírnáttúrlegan hátt, og
ekki haldið við á eðlilegan hátt. Þegar maðurinn
syndgaði, varð eðli hans illt, og hann var í samræmi og
ekki í ósamræmi við Satan. Hinn drambláti valdræn-
ingi, eftir að hafa tekist að afvegaleiða fyrstu foreldra
okkar eins og hann hafði afvegaleitt englana, reiddi sig
á að ná hollustu þeirra og samstarfí í öllu því sem
hann ætlaði að takast á hendur á móti stjórn himins-
ins. Það var enginn fjandskapur milli hans sjálfs og
hinna föllu engla. . . En þegar Satan heyrði að sæði
konunnar átti að merja hæl höggormsins, þá vissi
hann að þótt honum hefði tekist að spilla mannlegu
eðli, og líkja því sínu eigin, þá myndi Guð með
einhverri leyndardómsfullri aðferð, veita manninum
aftur það vald sem hann hafði glatað og gera honum
kleift að standast og yfirbuga sigurvegara hans.
Það er náðin sem Kristur gróðursetur í hjörtu okkar
sem gerir fjandskapinn við Satan. Án þessara náðar
mundi maðurinn halda áfram að vera fangi Satans,
þjónn sem væri alltaf tilbúinn að gera það sem hann
væri beðin um. Þetta nýja lögmál í hjartanu veldur
árekstrum þar sem hingað til hafði verið friður.
Krafturinn sem Kristur gróðursetur, gerir manninum