Bræðrabandið - 01.06.1979, Blaðsíða 9

Hinn syndlausi kom í stað syndarans
Allt frá þeim degi er Adam féll í synd, hefur Guð
gert allt til að sýna mannkyninu kærleika sinn. Með
því að sýna kærleika sinn þannig, hefur hann gefíð
mannkyninu styrk og nýja von. Samkvæmt áformi
Guðs, myndi staðgengill koma í stað syndarans, og
Guð sjálfur myndi sjá um þennan staðgengil. í
eyðimörkinni gerði Guð sáttmála við ísraelsmenn, og
valdi þá sem eign sína. Hann fyrirskipaði þeim að
byggja helgidóm. Þessi helgidómur átti að vera meira
en þungamiðja tilbeiðslu og dýrkunar. Með þjónust-
unni sem þar átti að fara fram, samkvæmt fyrirskipun
Guðs, áttu Israelsmenn að fá skýrari þekkingu á
frelsunaráforminu. Þeir áttu að skilja betur hvernig
Guð leysti hið mikla vandamál syndarinnar; hvernig
hann myndi frelsa syndarann án þess að gera syndina
eilífa; hvernig hann myndi skilja syndina frá syndar-
anum; hvernig syndarinn myndi fá fyrirgefningu; og
hvernig að lokum syndin mundi verða fjarlægð.
En til að geta framfylgt þessu frelsunaráformi, þá
varð Guð að borga svo hátt verð, að mannlegt
ímyndunarafl getur ekki skilið það. Guð elskaði hið
fallna mannkyn svo mikið að hann var viljugur að
gefa son sinn; „Því að svo elskaði Guð heiminn, að
hann gaf son sinn eingetinn, til þess að hver, sem á
hann trúir, glatist ekki heldur hafí eilíft líf.“ (Jóh. 3,
16).
Frelsunin hafði það í för með sér að Guð varð að
taka mannlegt eðli og deyja fórnardauða á krossinum.
„Því að Kristur leið líka einu sinni fyrir syndir,
réttlátur fyrir rangláta, til þess að hann gæti leitt oss
til Guðs“ (1. Pét. 3,18).
„Með því að það var Guð, sem í Kristi sætti heiminn
við sig“ (2. Kor. 5,19). Þegar Jóhannes Skírari, sá Jesú
koma niður að ánni Jórdan, og þekkti hann af trú, að
vera sá sem mundi vera uppfylling endurlausnarlof-
orðsins þá sagði hann: „Sjá, guðslambið, er ber synd
heimsins!“ (Jóh. 1, 29) Pétur tjáði þennan sannleika á
sama hátt þegar hann skrifaði: „Hann bar sjálfur
syndir vorar á líkama sínum upp á tréð.“ (1. Pét. 2,
24).
En hver eru skilyrðin fyrir því að Kristur geti burt
tekið syndir okkar? Þessu er vel lýst í þjónustunni
sem fór fram í tjaldbúðinni. í þriðju Mósebók eru
hinar mismunandi fórnir nefndar — þær sem voru
fram bornar daglega, vikulega, eða árlega. Fyrir synd-
arann sjálfan voru synda- og sektarfórnirnar sérstak-
lega þýðingarmiklar þar sem hann sjálfur tók þátt í
að fórna þeim.
Hvað gerðist þegar einn af Ísraelítunum syndgaði
„af vangá í einhverju því, sem Drottinn hefír bannað
að gjöra, og gjörir eitthvað af því:“ (3. Mós. 4, 2)? Ef
hann var einn af almúgafólkinu, þá samkvæmt 3.
Mós. 4, 28, þegar hann vissi um synd sína, þá kom
hann í helgidóminn með gallalausa geit. Presturinn
stóð tilbúinn til að taka á móti honum í helgidóms-
garðinum. Sá sem hafði brotið af sér nam staðar fyrir
framan altarið með dýr sitt sem syndafórn. Þar átti
hann að „leggja hönd sína á höfuð syndafórnarinnar
og slátra syndafórninni þar sem brennifórnum er
slátrað.“ (29. vers)
Bœtur
í sambandi við sektarfórnina, þá var reglan sú að ef
Ísraelíti hafði svikið nágranna sinn, þá vænti Guð þess
að hann bætti upp, eins mikið og mö'gulegt var, það
tjón sem synd hans hafði orsakað, eða skilaði aftur
þeim hlutum sem hann hafði á ólöglegan hátt undir
höndum. „Þegar hann syndgar þannig og verður
sekur, þá skal hann skila því aftur, sem hann hefír
rænt eða með ofríki haft af öðrum eða honum hefír
verið trúað fyrir, eða hinu týnda, sem hann hefír
fundið, eða hverju því, er hann hefír synjað fyrir með
meinsæri, og skal hann bæta það fullu verði og gjalda
fimmtungi meira, skal hann greiða það eiganda á þeim
degi, er hann færir sektarfórn sína.“ (3. Mós. 6, 4-5).
Væntir Guð þess ekki einnig á okkar dögum að við
greiðum bætur? Það hlýtur að vera hverjum og einum
ljóst sem viðurkennir synd sína, að hann eigi að bæta
eins mikið og mögulegt er fyrir það tjón sem hlotist
hefur. Við aðstæður þar sem þetta er ekki hægt, þá
gæti verið ágætt að fylgja ráóum fyrri tíma: „En eigi
maðurinn engan nákominn ættingja, er sektin verði
greidd, þá skal sektin, er greiða skal heyra Drottni" (4.
Mós. 5, 8). Þeir sem vilja vera vissir um fyrirgefningu á
brotum sínum, ættu að hugsa um þetta; bætur, fyrir
tjón sem hlotist hefur vegna syndar, ættu að vera
samfara játningu þar sem þaó er mögulegt að gera
slíka bót.
„Dag eftir dag komu iðrandi syndarar með fórnfær-
ingar sínar að dyrum tjaldbúðarinnar, og um leið og
þeir lögðu hönd sína á höfuð fórnardýrsins, játuðu
þeir syndir sínar og fluttu þær þannig á táknrænan
hátt frá sér yfír á hið saklausa fórnardýr. Síðan var
dýrinu slátrað." (Deilan mikla bls. 433)
Hver drap dýrið sem komið var með sem fórnfær-
ingu? Syndarinn sjálfur varð að gera það. Fórnardýrið
var táknmynd hins lofaða Messía. „Því að það er
ómögulegt, að blóð nauta og hafra geti burt numið
syndir." (Heb. 10, 4). Og það gat ekki endurleyst
manninn. Dauði dýrsins sem fórnað var í helgidóms-
garðinum gat aðeins verið ímynd þess verks sem
Kristur myndi gera. „Hann bar sjálfur syndir vorar á
líkama sínum upp á tréð“ (1. Pét. 2, 24). Á krossi
Golgata var syni Guðs fórnað sem hinu saklausa
lambi. Hann varð að deyja fyrir syndir okkar.
Við vitum öll að dauði Jesú á krossinum er söguleg
staðreynd. En gerum við okkur fyllilega grein fyrir því
að það voru syndir okkar sem leiddu hann þangað og
urðu þess valdandi að hann dó? Það sem Pétur sagði á
hvítasunnunni, við þá sem voru að hlusta á hann,
(Post. 2, 23) „Hann hafíð þér . . . neglt á kross með
höndum vondra manna og tekið af lífi“, á í rauninni
við okkur í dag.
Það var ekki aðallega hatur Gyðinganna eða
grimmd Rómverjanna sem orsakaði dauða Jesú. Nei,
það var synd okkar — óhlýðni, uppreisn, afbrýðisemi,
sjálfsupphefð, og sjálfselska. Ef við fínnum virkilega
fyrir því hverju synd okkar hefur komið til leiðar, þá
munum við ekki aðeins biðja um fyrirgefningu, með
því að horfa í trú á fórn hans, heldur líka biðja um
styrk til að yfirbuga synd í lífi okkar. „Krossinn
opinberar sljóum skilningi okkar þá kvöl, sem syndin,
allt frá byrjun, olli hjarta Guðs.“ Education bls. 263.