Bræðrabandið - 01.06.1979, Blaðsíða 7

var frá grundvöllun veraldar." (Op. 13, 8), í sí-
stækkandi skugga krossins frá því að synd kom inn í
heiminn.
Frá Adam og áfram reyndi hann að snúa hjarta
mannsins til Guðs og endurreisa mannlegt og guð-
dómlegt samband. Þrátt fyrir næstum algjöra vantrú
mannsins, hélt hann áfram að halda fast í hann. Þegar
hann leiddi ísraelsmenn út úr Egyptalandi, þá flutti
hann inn til að dveljast á meðal þeirra, til að líða fyrir
vantrú þeirra og uppreisn, og til að deila sorgum
þeirra. Kristur var hinn „andlegi klettur sem fylgdi
þeim.“ „Ávallt þegar þeir voru í nauðum staddir,
kenndi hann nauða, og engill auglitis hans frelsaði þá,
af elsku sinni og vægðarsemi endurleysti hann þá,
hann tók þá upp og bar þá alla daga hinna fyrri tíða:“
(Jes. 63, 9). En þá, til að fara enn nær, fæddist hann í
mannlega fjölskyldu og tók á sig mannlegt eðli um
aldur og æfi. Selected Messages, 1. bók bls. 258.
Bethlem þýddi að hann var ekki bara einn með oss,
heldur einn af okkur. Getur þú ímyndað þér hvað
þessi fórn þýddi fyrir son Guðs?
íþyngdur af mannlegum veikleika, leið hann á sinni
eigin sál dýpstu sorgir mannkynsins. Hann þekkti
hina nístandi kvöl fátæktar, erfiðleika og strits, og þau
meiðsli og sárindi sem kvelja mannssálina. Að búa
með synd var kvöl fyrir sál hans. En að skilja
syndarann eftir til að mæta sínum eigin örlögum, var
meira en hann þoldi. Svo þegar tíminn kom, þá lagði
hann sína eigin fórn á altarið, líf sitt fyrir líf hins
fallna mannkyns.
Prestur, auk fórnar
En helgidómurinn táknaði meira en að Kristur
„tjaldaði“ meðal mannanna og hans miklu fórn fyrir
endurlausn þeirra. Auk fórnar var meðalganga í
helgidóminum. Þar var prestastéttin. Presturinn tók
blóð fómarinnar og með því friðþægði hann fyrir sekt
syndarans. Á þennan hátt var syndin fjarlægð frá
syndaranum svo að hann var frjáls. Kristur er æðsti
prestur okkar auk þess að hann er líka fórn okkar.
Hann er með umboð mannlegu fjölskyldunnar í
helgidómi himinsins, hinn jarðneski helgidómur var
aðeins fyrirmynd, og prestsembætti hans er eins
nauðsynlegt og fórn hans. Þrátt fyrir að hann dó fyrir
okkur „ef Kristur er ekki upprisinn, er trú yðar fánýt,
þér eruð þá enn í syndum yðar“. (1. Kor. 15, 17).
„Meðalganga Krists fyrir mennina í helgidómnum á
hæðum er jafn nauðsynleg endurlausnaráforminu og
dauði hans á krossinum. Með dauða sínum hóf hann
það starf, sem hann eftir upprisuna steig upp til að
ljúka á himnum.“ Deilan mikla bls. 506.
Eins og æðsti presturinn var miðdepill í lífi og
tilbeiðslu ísraels, eins er Kristur, okkar æðsti prestur,
miðdepill lífs okkar og tilbeiðslu. Hann er prestur
okkar í helgidómnum á hæðum, talsmaður okkar. Við
getum ekki gengið þangað inn, ekki fremur en ísraels-
menn gátu farið inn í jarðneska helgidóminn, en við
nálgumst Guð fyrir trú á hann. Allar okkar auðmjúk-
ar bænir eru framsettar af meðalgöngumanni okkar,
Jesú Kristi hinum réttláta. Að sama skapi, þá veitast
okkur allar blessanir Guðs í Kristi. Því að það er hann
sem fyrirgefur okkur syndir okkar og hreinsar okkur
frá ranglæti, og réttlætir okkur á dómsdegi. í honum
fáum við einnig náð til að standast á tíma þrengingar,
kraft til að standast freistingar og styrk til að gera
vilja hans.
Æðsti presturinn okkar getur bjargað okkur frá
hverju sem er, varðveitt okkur frá að falla, og fært
okkur flekklaus fram fyrir hásæti Guðs. En hvað hann
hlýtur að þrá að við gefum líf okkar fullkomlega í
hans hendur, viðurkennum og látum af syndum
okkar, og lifum algerlega helguðu lífi.
Til þess að geta haft hið rétta samband við Guð, þá
er það þýðingarmikið fyrir okkur að muna að helgi-
dómurinn var fyrir trúað — frelsað fólk — safnaðar-
meðlimi. Fyrirgefning synda fyrir fórn og meðalgöngu
átti ekki aðeins við hinn nýlega frelsaða ísrael á Sínaí,
heldur við ísrael alla leiðina til hins fyrirheitna lands
og áfram.
Morgna og kvöld, var brennifórnin lögð á eiraltarið.
En einstaklingurinn gat ekki léttilega sagt, „Ég er
varinn, ég þarf ekkert meira.“ Fyrirgefning hans var
undir játningu hans og notkun á fóm komið.
Á sama hátt verðum við að nota friðþægjandi blóð
Krists. „Jafnvel þótt einhver syndgi, þá höfum vér
ámaðarmann hjá föðurnum, Jesúm Krist hinn rétt-
láta.“ (1. Jóh. 2, 1). Við verðum sjálf að biðja um
fyrirgefningu, fyrir meðalgöngu hans. „En ef vér
játum syndir vorar, þá er hann trúr og réttlátur, svo
að hann fyrirgefur oss syndirnar og hreinsar oss af
öllu ranglæti.“ (1. Jóh. 1, 9).
Til þess að geta haft rétt samband við Guð, verðum
við að elska hans heilaga lögmál, skilja hversu fjarska-
lega óguðleg syndin er, og vera svo kvalin þegar við
brjótum af okkur að við flýjum til Krists án tafar til
að fá fyrirgefningu. Helgidómurinn gerði enga ráðstöf-
un fyrir lagalaust fólk. Þeir sem af ásettu ráði héldu
áfram að brjóta af sér voru upprættir úr ísrael, (4.
Mós. 15, 30. 31) en fórnarblóðið hélt áfram að frið-
þægja fyrir hinn iðrandi syndara til síðustu stundar á
dómsdegi ísraels.
Lífsviðhorf okkar er sýnt á táknrænan hátt í
helgidóminum og þjónustu hans. Synda- og sektar-
fórnirnar friðþægðu fyrir syndir gegn Guði og öðrum.
Brennifórnirnar, lýstu meðal annars, tilbeiðslu, guð-
hræðslu, og hollustu. Heillafórnir lýstu þakklæti,
góðvilja og hlýju sambandi milli trúsystkina. Sjá S. D.
A. Bible Dictionary bls. 942. Þannig lifði hinn trúaði
Ísraelíti innan veggja trausts og þýðingarmikils sam-
bands.
Algjör skuldbinding
Helgidómurinn og þjónusta hans krafðist algjörrar
hjartans skuldbindingu. Það væri rangt að halda að
Ísraelítinn gæti aðeins tekið þátt í hinum ytri siðum
þjónustunnar og sloppið í gegnum dóminn. Ef að
helgidómurinn kennir okkur eitthvað, þá kennir hann
okkur hjartans skuldbindingu, hjartans trú, og það að
reiða sig algjörlega á fórnarlambið og meðalgöngu
prestsins. Það átti að vera algjör þátttaka með Guði.
Helgidómurinn var ekki bara fyrir réttlætingu heldur
líka fyrir helgun hjarta og lífs. Safnaðarmeðlimirnir
áttu að vera heilagt fólk. „Þér skuluð vera heilagir, því
að ég Drottinn Guð yðar, er heilagur," sagði Drottinn